Διαμαρτυρία ενάντια στο ενδεχόμενο δημιουργίας στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών στο Μαυροδένδρι και στην ξενοφοβία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 2 Φλεβάρη στο κέντρο της Πτολεμαΐδα από ομάδα αναρχικών.
Οι διαδηλωτές ανάρτησαν πανό στην κεντρική πλατεία ενώ από μικροφωνική εγκατάσταση ακούγονταν το κείμενο διαμαρτυρίας που εξέδωσαν και διένειμαν στους περαστικούς, με τίτλο «Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι. Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι».
Στην ανακοίνωση διαμαρτυρίας κατήγγειλαν ότι η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, που αποτέλεσαν το ισχυρότερο εργαλείο εξόντωσης ολόκληρων πληθυσμών κατά την επέλαση της ναζιστικής Γερμανίας, ήρθε η στιγμή να λάβουν χώρα, όχι πλέον ως ένα παρανοϊκό και απεχθές ιστορικό πείραμα, αλλά ως ένα βασικό συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλισμού, απαραίτητο για την επιβολή και συντήρηση της κυριαρχίας του.
Σημείωναν ότι «οι μετανάστες, ανέκαθεν ήταν αναλώσιμοι για τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες. Σε περιόδους καπιταλιστικής ευφορίας (λέγε με ανάπτυξη) πάντα υπήρχε χώρος για να καλύψουν τις ανάγκες για φθηνό εργατικό δυναμικό σε δύσκολες και εξοντωτικές εργασίες τις οποίες οι ντόπιοι απαξιούσαν. Σήμερα που η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση, τα ίδια αυτά πρόσωπα είναι περιττά. Τι και αν ακόμη κάποιοι από αυτούς έκαναν οικογένειες και παιδιά εδώ και ενσωματώθηκαν στον κοινωνικό ιστό, στέλνοντας τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία; Τι και αν γι αυτά τα παιδιά, που γεννήθηκαν και ζουν εδώ, η μοναδική «πατρίδα» που γνώρισαν είναι η Ελλάδα;»
Στην ανακοίνωση τονίζονταν ακόμη ότι: «οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι οι πρώτοι που στοχοποιούνται ως “κίνδυνος για την ασφάλεια κάθε δυτικού-καπιταλιστικού έθνους-κράτους”. Αλήθεια όμως, ποιοι πραγματικά είναι; Προφανώς, δεν ήρθαν στη χώρα μας για διακοπές. Αφού είδαν τα σπίτια τους να κατεδαφίζονται από «ειρηνευτικές» βόμβες και τις οικογένειές τους να ξεκληρίζονται από αυτές, αφού στοιβάχτηκαν σαν σκουπίδια στα καμιόνια και στα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων και αφού δεν πνίγηκαν στο Αιγαίο ή δεν δολοφονήθηκαν από κάποια νάρκη ή σφαίρα στον Έβρο, κατάφεραν να φτάσουν στην ενδοχώρα κρατώντας ακόμα ζωντανή την ελπίδα για μια πιο ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή. Εδώ όμως, εκτός από τον ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ένιωσαν πολύ καλά στο πετσί τους, κρατήθηκαν και για μέρες ή και μήνες σε κρατητήρια δεχόμενοι την καθημερινή τους διαπόμπευση αλλά και βασανισμούς από τους “προστάτες του πολίτη”. Πλέον, καταδικασμένοι από ΜΜΕ και κυβερνήσεις, θα στοιβαχτούν στα στρατόπεδα κάτω από άθλιες συνθήκες, δεχόμενοι την ανεξέλεγκτη βία και αυθαιρεσία των φρουρών τους. Πράγμα που συμβαίνει σε κάθε χώρο εγκλεισμού, όπως έχει αποδειχθεί χρόνια τώρα, και στο μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος».
Επισημαίνονταν δε ότι «το χειρότερο όμως είναι ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν προορίζονται μόνο για τους μετανάστες και δεν αποτελούν απλά ένα “ατύχημα”, αλλά την ουσία της εξουσίας και της επιβολής του κράτους. Σύγχρονοι καιάδες ετοιμάζονται για κάθε ομάδα διαφορετικών ανθρώπων. Σήμερα είναι οι μετανάστες, χθες ήταν οι κομμουνιστές και οι ψυχικά ασθενείς, αύριο οι τοξικομανείς, οι ομοφυλόφιλοι, οι φορείς του AIDS, οι εξεγερμένοι άνεργοι και απεργοί, οι αναρχικοί και οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μπορεί να στοχοποιηθεί ως απειλή για το κράτος και τη συνοχή του. Εξάλλου, ο φασισμός πρώτα έρχεται για κάποιους άλλους και μετά για όλους».
Και η κατακλείδα- κάλεσμα της ανακοίνωσης: «Όπως τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, έτσι και τα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης θα γίνουν χαρακιές στα χώματα της περιοχής μας. Ας τα γκρεμίσουμε λοιπόν…».
