Το Good morning Vietnam (Καλημέρα Βιετνάμ )

ήταν μια πολεμική ταινία, με αρκετά κωμικά στοιχεία, του Μιτς Μάρκοβιτς. Μια ταινία που σκηνοθετήθηκε στο Hollywood. Σε αντίθεση με τις σημερινές πολεμικές ταινίες οι οποίες βρίθουν από πολεμικές σκηνές. Αυτή η ταινία μας προσέφερε μια εναλλακτική ματιά του πολέμου. Μας αφηγήθηκε μια όμορφη ιστορία ενός αντισυμβατικού φαντάρου (που ήταν υπαρκτό πρόσωπο), του επισμηνία Τζέιν Άντριαν Κρονάουερ, στον πόλεμο του Βιετνάμ, οπού συμμετείχαν και οι ΗΠΑ το 60′ με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ο Άντριαν (Ρόμπι Γουίλιαμς), με το ανθηρό του χιούμορ. γίνεται το κεντρικό πρόσωπο του αμερικανικού ραδιοφωνικού σταθμού και φέρνει τα πάνω- κάτω στα αμερικανικά στρατόπεδα του Βιετνάμ.

Αν και κλήθηκε από την στρατιωτική διοίκηση να ενημερώνει τους Αμερικανούς στρατιώτες μεταδίδοντας τους τα τεκταινόμενα της επικαιρότητας, με συμβατικές ραδιοφωνικές εκπομπές, όπως συνηθιζόταν. ο Άντριαν ανατρέπει, με τον αυθόρμητο, παρορμητικό και ευχάρι χαρακτήρα του τις συμβατικότητες και τον στρατιωτικό συντηρητισμό και δημιουργεί ένα κλίμα ελεύθερης έκφρασης.

Με την σπιρτάδα και το έμφυτο χιούμορ που τον διέκρινε, ο νεαρός Άντριαν αποτέλεσε τη μοναδική διασκέδαση στις μονότονες μέρες των Αμερικανών πολεμιστών, οι οποίοι έβρισκαν διέξοδο στην καθημερινότητα τους επιζητώντας τη φυγή από τις παραστάσεις του πολέμου. Σ’ έναν πόλεμο ακαθόριστο και συγκεχυμένο, με κρυφό το οικονομικό και επεκτατικό κίνητρο, με ψευδεπίγραφες πατριωτικές κορόνες, όπου υπόβοσκαν η ευθυνοφοβία ,ο καθωσπρεπισμός και η λογοκρισία στην στρατιωτική ηγεσία, ο Άντριαν εισερχόμενος τάραξε τα νερά των ανωτέρων του. Με τις μιμήσεις, τα σκιτσάκια και τα λογοπαίγνια του, παρέα με ένα απολαυστικό καστ συμπρωταγωνιστών, μας έκανε να ευθυμήσουμε  προκαλώντας αβίαστα το γέλιο  και ταυτόχρονα, δημιούργησε και μία ελαφρά αντιπολεμική ατμόσφαιρα, που εντυπώθηκε στη μνήμη και άφησε σ’ όλους μας έντονες αναμνήσεις.

Ο Χρήστος Προφέντζας, που έκανε την επιλογή της ταινίας, με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο μας μύησε στην πλοκή του σεναρίου.

Και αυτή η Δευτέρα πήρε την επωνυμία της από τον τίτλο της ταινίας που άφησε τα αποτυπώματα της στο μνημονικό των πενήντα (50) και πλέον φίλων της Βιβλιοθήκης.

Σίμος Ζαγκανίκας