Σε κλίμα συγκίνησης με πλήθος κόσμου η εξόδιος ακολουθία του Ομ. Καθηγ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Στέργιου Σάκκου.

Ως Δήμαρχος Γρεβενών βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να προπέμψω μαζί σας στην τελευταία του κατοικία τον σεβαστό σε όλους μας συμπατριώτη μου καθηγητή Πανεπιστημίου Στέργιο Σάκκο.

Αγαπητέ μας Στέργιο, μεγάλε μας δάσκαλε, σε ευχαριστούμε πού παρά τη μεγαλοσύνη της προσωπικότητάς σου δεν περιφρόνησες τα απόμερα Γρεβενά· τα έκλεισες μέσα στην καρδιά σου· τα αγάπησες και τα περιέφερες, όπου κι αν πήγαινες. Μέχρι και τώρα παρέμεινες δημότης Γρεβενών, αν και σε διεκδίκησαν τόσες πόλεις.

Ομολογουμένως υπήρξες  ένας αθεράπευτος Γρεβενιώτης, πού οραματιζόσουν ο,τι καλύτερο για την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Ποτέ δεν έπαψες να ενδιαφέρεσαι για τη δική σου Ιθάκη. Πάντοτε ήθελες να πληροφορείσαι για την ζωή της γενέτειράς σου και την πρόοδο των συμπατριωτών σου.

Για οποιονδήποτε  συμπολίτη μας βρισκόταν σε δυσκολία ήσουν το αποκούμπι του· για όλους μας ο στηριγμός και ἡ απαντοχή μας σε κάθε δυσκολία. Ήσουν το καμάρι μας και το κόσμημά μας.

Στον τόπο που καθαγίασε με το πέρασμά του ὁ άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και του αφιέρωσες το βιβλίο σου «Ὁ απόστολος του σκλαβωμένου Γένους», εδώ σε βρήκε έφηβο ὁ «ηφαιστειώδης  ιεροκήρυκας», κατά το δικό σου χαρακτηρισμό, π. Αυγουστίνος Καντιώτης· έκτοτε συνέδεσες την ζωή σου άρρηκτα μαζί του, όπως με τόση ενάργεια το καταθέτεις στο βιβλίο για τον πνευματικό σου πατέρα «Αναφορά Ευγνωμοσύνης».

Από μικρός ακόμη έδειξες τι θα γινόσουν· ήσουν γεννημένος για ηγέτης άλλης συχνότητας. Με ευγνωμοσύνη θυμούνται οι συγχωριανοί σου πώς, όταν Ιταλοί και Γερμανοί ήλθαν να καταλάβουν το πατρικό σου χωριό, το Πολυνέρι, εσύ 12 χρόνων παιδί μαζί  με τον αδελφό σου, τον Κώστα, ήσουν μεταξύ εκείνων πού ανέβηκαν με λευκές σημαίες πιο πάνω από την Αγία Παρασκευή, για να το σώσουν.

Έκανες μάλιστα και τον διερμηνέα   και κατάφερες να αποσπάσεις από τα χέρια τους έναν συγχωριανό σου, πού τον οδηγούσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.  Κι άλλοι θυμούνται ένα ξανθό παιδί, εσένα, να τρέχει  Κυριακή πρωί με τα πόδια από το Κοσμάτι στον Σταυρό, να βρει παπά να λειτουργηθεί και να προλάβει να είναι από τον όρθρο στην εκκλησία.

Σεβαστέ και χαρισματικέ μας δάσκαλε, αγάπησες τα Γρεβενά και τα Γρεβενά σε αγάπησαν. Για σένα δεν ίσχυε το «ουδείς προφήτης δεκτός εστίν εν τη πατρίδι  αυτού». Όπου μιλούσες, γέμιζε ἡ αίθουσα ακόμη και με τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια επέλεξες – δείγμα κι αυτό της μεγάλης αγάπης σου για τα Γρεβενά- να κατασκηνώνεις στον Ζιάκα με τούς εκλεκτούς σου μαθητές· και μαζί με την αγάπη στον Χριστό και την πατρίδα τούς ενέπνευσες και την αγάπη για τον τόπο μας και την φύση. Πόση ζωντάνια δίνετε στην περιοχή με  τα τραγούδια σας και  τις υπόλοιπες δραστηριότητές σας! Αντιλαλεί ακόμη ὁ Όρλιακας από τα μαθήματά σου.

Από σήμερα όμως, πού ο Κύριος σε κάλεσε κοντά του, αισθανόμαστε φτωχότεροι.  Ελπίζουμε στην προσευχή σου για μας και στο γεγονός ότι τα πνευματικά παιδιά σου θα συνεχίσουν το έργο σου και θα πορευτούν στην γραμμή πού εσύ χάραξες.

Διασκευάζοντας μία στροφή από το ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα «Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη» θα μπορούσα να πω:

«Χριστέ μου, δώσ’ του τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του,
κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει, όπως εζούσε,
σε μία μεριά, που τάχατες να μοιάζει του χωριού του».

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας, δικέ μας Στέργιο!

Καλό παράδεισο! Καλή Ανάσταση!