Άρθρο του Γιώργου Νούτσου
Το των Ελλήνων Πάσχα – όσο μπορούμε ακόμα να το αποκαλούμε έτσι – έχει ήδη παρέλθει. Ίσως ήταν το πιο υποτονικό Πάσχα, που βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Άνευρο, άκεφο, με μικρότερες απ το συνηθισμένο συνάξεις και περιορισμένες μετακινήσεις, με διάχυτη κατήφεια και προβληματισμό στα λόγια αλλά και στα πρόσωπα, εύλογα, αντιδιαστέλλονταν μ όλα τα προηγούμενα, αποπνέοντας κάτι το γκρίζο, αποπνικτικό και μίζερο.Θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου η στιγμή, που ο σεβάσμιος Μητροπολίτης μας, ανέκραξε το «Χριστός Ανέστη»…
Παγωμάρα, αναβλητικότητα, κανένας αυθορμητισμός, χλιαρές και καθυστερημένες αντιδράσεις για ανταλλαγή ευχών, σχεδόν ανύπαρκτο τσούγκρισμα αυγών και γοργή αποχώρηση απ τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Οι εκπρόσωποι των Τοπικών Αρχών, παρασυρμένοι κι αυτοί από την ίδια απορριπτική λογική, ελάχιστα έτυχαν της ενθουσιώδους ανταπόκρισης του κόσμου… Μια ισοπεδωτική καταχνιά παραίτησης και διάσπαρτης απαισιοδοξίας παντού γύρω.
Οι Άγιες μέρες του Πάσχα τέλειωσαν όμως. Γυρίσαμε πάλι στην πεζή πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Άλλοι με την αγωνίες της αναδουλειάς, άλλοι με τον εφιάλτη της ανεργίας, πολλοί περισσότεροι με το άγος του βιοπορισμού και της αδυναμίας ανταπόκρισης πλέον έστω και στα στοιχειώδη.
Τι κι αν τις Άγιες ημέρες του Πάσχα, το πνεύμα μας ελευθερώθηκε για λίγο; Τι κι αν η θρησκευτική και πνευματική κατάνυξη μας οδήγησε σε άλλους κόσμους ονειρικούς; Τι κι αν γεμίσαμε τις μπαταρίες μας με την ψευδαίσθηση της καλοζωίας ολίγων μόνο ημερών; Τι κι αν εναποθέσαμε τις ελπίδες μας για μια καλύτερη συνέχεια στον Κύριο;
Η ωμή, δυσάρεστη και δυσβάσταχτη πραγματικότητα είναι ακόμα εδώ. Απειλητική, επικίνδυνη και ζέουσα, να μας επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία, πως η σωτηρία μας, είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας υπόθεση. Ούτε των δανειστών μας, ούτε των ανώνυμων «ανθρωποφάγων funds», ούτε τελικά κι αυτών, τους οποίους επιλέξαμε να μας κυβερνήσουν κάποια στιγμή, εξαπατημένοι όμως απ τις απατηλές, ρηχές και όπως αποδείχτηκε έωλες πέρα για πέρα, υποσχέσεις τους.
Με λίγα λόγια, αν όλοι αυτοί μας έσπρωξαν στη θάλασσα, βοηθούντος και του ανέμου της δικής μας αμετροέπειας, της ανέξοδης και αδιέξοδης καλοπέρασής μας και των ανύπαρκτων – δυστυχώς απολύτως συνειδητά – αντανακλαστικών μας, ένας μόνο τρόπος υπάρχει να σωθούμε… να μάθουμε κολύμπι !!!
Θεωρώ, πως το «Ζάππειο 2» θα αποδειχτεί ο καλύτερος ίσως δάσκαλός μας γι αυτό, εφόσον βέβαια συντρέξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές;
– Ο «δάσκαλος» πρέπει αυτή τη φορά να είναι ο ίδιος καλύτερα προετοιμασμένος. Με την εμπειρία της πρώτης φοράς, την αφομοίωση των δυσλειτουργιών που προέκυψαν και των αντιδράσεων που υπήρξαν, με το κρυφάκουσμα των ενδόμυχων διεργασιών της κοινωνίας μας και την υποδοχή την οποία της επιφύλαξαν, μπορεί τώρα σίγουρα με μεγαλύτερη επάρκεια να τοποθετηθεί.
– Η γλώσσα που θα χρησιμοποιηθεί, πρέπει να είναι η γλώσσα της αλήθειας, της συνέπειας και της ευθύνης. Οτιδήποτε πέρα από αυτά, μόνο σαν κακόγουστο αστείο θα εκληφθεί και πάραυτα βέβαια, θα απορριφτεί.
– Το μήνυμα που θα εκπέμψει, πρέπει να αναδεικνύει το κύρος, τη βαθιά γνώση, τη ρεαλιστική προσέγγιση, την επιστημονική κατάρτιση και τη διάθεση διδαχής απ το παρελθόν, των ανθρώπων που δούλεψαν γι αυτό.
– Τίποτα αφηρημένο και γενικόλογο. Τα πάντα να αποπνέουν διάθεση μαχητική και διεκδικητική, με εφόδια το συγκεκριμένο και ρεαλιστικό. Οι πολίτες, θύματα της ανυποληψίας και του εκμαυλισμού πολιτικών και πολιτικής, επιζητούν πλέον λόγο, που έμπρακτα γεννά ελπίδα. Λόγο ουσιαστικό και μετρημένο. Λόγο που θα μπορέσει την επαύριον, να αποτελέσει τον «ρεαλιστικό οδικό χάρτη», που θα μας οδηγήσει στην αναζήτηση του καλύτερου.
– Άφησα για το τέλος τη μαγική λέξη… Επικοινωνία… Ότι κι αν προετοιμαστεί, ότι κι αν ανακοινωθεί, όσο καλά μελετημένο κι αν υπάρξει, όσο περισσότεροι κι αν δούλεψαν γι αυτό, ελάχιστα θα πείσει, αν δεν επικοινωνηθεί με το σωστό τρόπο και την ανάλογη ένταση. Εδώ είναι που απόλυτα ισχύει το ρηθέν… «ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη»…!!! Δεν φτάνει λοιπόν από μόνος του ο Αντώνης Σαμαράς να σηκώσει το φορτίο αυτό.
Η ανάγκη συστράτευσης και ομοθυμίας στη στήριξη του αυτονόητου, φαντάζει και είναι επιτακτική. Στελέχη πρώτης γραμμής, στελέχη μεσαία, στελέχη «άσημα» και «ανώνυμα» της επαρχιώτικης Ελλάδας, στελέχη ευνοημένα ή όχι, Σαμαρικοί ή τέως Ντορικοί, μέλη και απλοί ψηφοφόροι, πρέπει να πάρουν το μήνυμα και να το κάνουν σημαία. Η μάχη των τηλεοπτικών πλατό, η μάχη του Τύπου, των ιστοσελίδων και των πολυάριθμων blogs, η μάχη των πλατειών και των καφενείων, μόνο έτσι θα μπορέσει να κερδηθεί.
Όταν ο καθένας από μας αντιληφθεί, πως όπως – κατά Πάγκαλον – «όλοι μαζί τα φάγαμε», με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε, επίσης όλοι μαζί (χωρίς όμως αστερίσκους, υπονοούμενα και υποσημειώσεις), να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την πραγματική αναγέννηση της Πατρίδας μας και την πολυπόθητη Ανάστασή της από τα δεινά των “μαθητευόμενων μάγων”, που έλαχε, δυστυχώς, να μας κυβερνούν…!!!
* Ο Γιώργος Νούτσος διετέλεσε Δήμαρχος Γρεβενών 2007 – 2010
