Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος, Πανεπιστημίου Northeastern Βοστώνης

Η ολική επαναφορά του Βλαδιμίρ Πούτιν, την περασμένη Κυριακή (Κυριακή της Ορθοδοξίας), με το συντριπτικό ποσοστό του 65% σχεδόν σηματοδοτεί μια νέα περίοδο στις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις αλλά και για την ίδια τη χώρα.

Η Ρωσία και η ηγεσία της μετά από μια δεκαετία σκληρής δοκιμασίας και ανορθωτικών προσπαθειών βάζει πλώρη για μια νέα εποχή με περισσότερη πολιτική ωριμότητα και πραγματική ανεξαρτησία,  όπως τόνισε δακρυσμένος ο Βλαντιμίρ Πούτιν το βράδυ της νίκης στην Κόκκινη Πλατεία.

Σε μια εποχή αναταράξεων τόσο οικονομικών αλλά και γεωπολιτικών η Ρωσία ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και δυναμισμό. Από την χρεωκοπία στο τέλος της δεκαετίας του ’90 με την ηγεσία Γιέλτσιν να διαμοιράζει τον πλούτο της χώρας στους ολιγάρχες, το ΔΝΤ και την εξαθλίωση του ρωσικού λαού η πρώτη περίοδος του Πούτιν δημιούργησε συνθήκες ανάτασης, ανασυγκρότησης, σταθερότητας και προοπτικής. Η Ρωσία ξόφλησε τους πιστωτές της, δημιούργησε εταιρείες κολοσσούς στην ενέργεια  που ελέγχονται από το κράτος πχ Gasprom, μπήκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, έχει σημαντική θέση στο ΔΝΤ, αύξησε τους μισθούς και το διαθέσιμο εισόδημα του πολίτη ενώ παράλληλα δεν έκανε εκπτώσεις στην αντίληψή της περί της στρατιωτικής ισχύος ως εργαλείου αποτροπής, σεβασμού και ισορροπίας.

Την ίδια στιγμή  θωράκιζε το εσωτερικό της μέτωπο με την ενίσχυση και την επέκταση  του ρόλου της Ορθοδοξίας ως συνεκτικού  φορέα της κοινωνίας και του ρωσικού έθνους.

Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία και χωρίς κόστος πλην όμως στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Η αναμφισβήτητη ηγετική φυσιογνωμία του Πούτιν τον  οδήγησε στην νέα του νίκη ως προέδρου της χώρας για τα επόμενα έξι χρόνια.

Σ΄ αυτό το διάστημα η Ρωσία θα επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις καθοριστικά μέσα από την συνεχή της  πρωταγωνιστική παρουσία σε περιοχές κλειδιά για την κατανομή της παγκόσμιας ισχύος. Η νίκη Πούτιν έρχεται σε μια κρίσιμη περίοδο για τους άλλους μεγάλους παίκτες του πλανήτη, την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και τις ΗΠΑ.  Στην Ευρώπη η στενή συνεργασία, στρατηγικού χαρακτήρα,  της Ρωσίας με τη Γερμανία σε εμπορικά αλλά κυρίως σε ενεργειακά ζητήματα αλλά και η οικονομική ρευστότητά τους  καθιστά τη Ρωσία συνδιαμορφωτή  μελλοντικών εξελίξεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ε.Ε κατακερματισμένη οικονομικά (με ευρώ, αγγλική λίρα, και εθνικά νομίσματα)  και αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεωκοπίας μιας σειράς χωρών του Νότου ετοιμάζεται να βιώσει μια σκληρή περίοδο. Στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο για τα επόμενα χρόνια η Γερμανία και η Ρωσία θα έχουν τον πρώτο λόγο με ασθμαίνουσες τη Γαλλία και την Αγγλία.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η προεδρία Ομπάμα βρίσκεται σε μια σειρά από δύσκολες επιλογές για την οικονομία, τη Μέση Ανατολή και την όλη της παγκόσμια στρατηγική, εν μέσω προεκλογικής προεδρικής περιόδου που θα φέρει τον Ομπάμα αντιμέτωπο με τους σκληρούς συντηρητικούς ρεμπουπλικανούς. Για την Αμερική το στοίχημα είναι η οικονομία και η τιμή του πετρελαίου που περνάει από τη Μέση Ανατολή  αλλά και τα πυρηνικά του Ιράν, με ένα Ισραήλ πανέτοιμο να επέμβει και τις ΗΠΑ προβληματισμένες για το αν θα ακολουθήσουν αναλογιζόμενες μια παγκόσμια αστάθεια αλλά και μια κυρίως εσωτερική οικονομική και πολιτική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η σθεναρή στάση των Ρώσων και των Κινέζων στην κρίση της Συρίας  αλλά και η εντεινόμενη αμφισβήτηση και η αποτελεσματικότητα της δυτικής παρέμβασης σε Λιβυή, Αίγυπτο, Αφγανιστάν  και Πακιστάν καθιστούν  αδύναμες τις όποιες μελλοντικές επεμβάσεις της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και της ΕΕ χωρίς την συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα, που στην παρούσα συγκυρία (πυρηνικά Ιράν) φαίνεται ότι θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο.

Στη γεωπολιτική υπάρχει μια έκφραση για τον έλεγχο της Ευρασίας που όποιος τον ελέγχει, ελέγχει τον κόσμο. Αν δούμε στο χάρτη και μια νοητή γραμμή που συνδέει το Βερολίνο-τη Μόσχα-και το Πεκίνο θα κατανοήσουμε καλύτερα τις μελλοντικές εξελίξεις.

Όλα τα παραπάνω δεν έγιναν τυχαία, όπως τυχαίες δεν είναι και οι προσωπικότητες που γράφουν ιστορία. ‘Ετσι λοιπόν και στις προχθεσινές εκλογές ο Πούτιν γράφτηκε στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους  ηγέτες από τον Λένιν και μετά ανεξαρτήτως αν αρέσει σε κάποιους ή όχι. Το παράδειγμα της ηγεσίας (leadership) που διαμόρφωσε τα τελευταία χρόνια θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθεί και να βρεί μιμητές από ορισμένους ευρωπαίους και έλληνες πολιτικούς που το τελευταίο διάστημα αντί να δώσουν ελπίδα, όραμα και προοπτική στη χώρα και στους ευρωπαϊκούς λαούς οδηγούν τις εξελίξεις στην αντίθετη κατεύθυνση.