Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος αναφέρει σ’ένα απόφθεγμα του:<<Να είμαστε έτοιμοι κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα>>.

Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι αυτή την ώρα, περίπου πριν ένα χρόνο, δεν είμασταν έτοιμοι για τον τελευταίο ιό που χτύπησε την κοινωνία μας. Το αποτέλεσμα; Γνωστό σε όλους. Απλώς αποκαρδιωτικό…Το τέλος αυτού του ιού; Kοντά, λόγω της παρασκευής, όπως φαίνεται, ικανών εμβολίων.

Αλήθεια όμως, τι σκοπεύουμε να κάνουμε με άλλους παλιότερους “ιούς”; “Ιούς” που χρόνια τώρα παρασιτούν ανάμεσα μας (και δε γιατρεύονται με εμβόλια). Μήπως ήρθε η ώρα να τους καταπολεμήσουμε; Μήπως ο κορονοϊός μας παρέχει την ευκαιρία, και κυρίως τον χρόνο, για να ετοιμαστούμε για την ώρα που μόνο εμείς θα μπορούμε να δώσουμε την λύση; Τη δική μας ώρα, όπως λέει ο Ρίτσος.

Για να εντοπίσουμε τον πρώτο “ιό”, αρκεί να ανατρέξουμε στα τόσα που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό για τσιπάκια, κεραίες και άλλα πολλά. Δυστυχώς ,φίλε αναγνώστη, τα ψευδόνεα είναι παρόντα και ενισχύονται με την εξέλιξη των κοινωνικών δικτύων. Η παραπληροφόρηση  που παρέχουν δημιουργεί αναληθή δεδομένα, που οξύνουν τα πνεύματα, και προκαλεί σημαντικές αναταραχές στην κοινωνία μας. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι γι’αυτό; Όπως το να μην υιοθετούμε ότι διαβάζουμε πριν ελέγξουμε την πηγή της πληροφορίας και την εγκυρότητα της;

Ο δεύτερος “ιός” έχει να κάνει με το πολίτευμα μας, τη δημοκρατία μας. Αν και φαντάζει ακμάζουσα, στην πραγματικότητα αιμορραγεί από τη μεγάλη πληγή της αποχής. Το μέγεθος του προβλήματος είναι ορατό, αν αναλογιστούμε ότι στις 3 τελευταίες εκλογικές διαδικασίες πάνω από το 40% των συμπολιτών μας επέλεξε να απέχει από  τις κάλπες. Η υψηλή συμμετοχή αναβαθμίζει τη δημοκρατία και είναι ικανή να αλλάξει τις ισορροπίες μιας εκλογικής διαδικασίας  προκαλώντας εκπλήξεις, όπως στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές. Την επόμενη φορά, λοιπόν, σκέψου ότι καλό θα ήταν να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να ψηφίζεις απλώς επειδή και η δημοκρατία σε χρειάζεται για να παραμείνει αντιπροσωπευτική.

Τρίτος “ιος”, και παλαιότερος για τη χώρα μας, δεν είναι άλλος από τον διχασμό. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί σαν χώρα γιορτάζουμε την αρχή και όχι το τέλος του εκάστοτε πολέμου; Οι διαχωρισμοί και οι ετικέτες αποδεικνύεται ιστορικά ότι οδήγησαν σε μεγάλες ήττες την πατρίδα, την ίδια στιγμή που η ομόνοια και η ενιαία αντίληψη των Ελλήνων ήταν παρούσες σε όλες τις εθνικές κατακτήσεις. Η ιστορία είναι εδώ και είμαστε υπόλογοί της. Μπορούμε να επιλέξουμε: θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη ή θα σπάσουμε τον τροχό, καθιερώνοντας το Εθνικό εμείς πάνω από  καιροσκοπικά παιχνίδια;

Φυσικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι “ιοί” που αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να αντιπαλέψουμε. Στόχος μου μέσα από αυτό το κείμενο είναι να εγείρω τον προβληματισμό σου, για να κατανοήσεις ότι το καλύτερο μέλλον που ονειρευόμαστε είναι δυνατό μόνο αν χτιστεί στο τώρα. Τώρα, όχι αύριο. Τώρα ήρθε η δική σου ώρα να δράσεις για σένα, τους φίλους, τα παιδιά σου, την κοινωνία. Επειδή, όταν οι λίγοι γίνουν πολλοί και το “εμείς” καταπιεί το “εγώ”, τότε η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί πιο γρήγορα και με ασφάλεια στον σκοπό της, που δεν είναι άλλος από την πρόοδο και τη κατάκτηση νέων κορυφών.

*Ο Στέργιος Καραμεσίνης-Σπινθάκης είναι δευτεροετής φοιτητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών