Ο Άρειος Πάγος επικύρωσε απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την οποία υποχρεώνει χειρούργο γιατρό να καταβάλλει αποζημίωση 146.735 ευρώ σε συγγενείς ασθενή του, η οποία πέθανε από ιατρικό λάθος κατά το μετεγχειρητικό στάδιο.
Ο σύζυγος και τα παιδιά της άτυχης γυναίκας η οποία, σύμφωνα με ιατροδικαστική εξέταση, απεβίωσε περίπου προ δεκαετίας από πνευμονική εμβολή, προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας αποζημίωση για το θάνατο της άτυχης συζύγου και μητέρας τους.
Ειδικότερα, η ασθενής είχε υποστεί το 2000 τραυματισμό στο γόνατο που την ταλαιπωρούσε και προς τα τέλη του 2001 απευθύνθηκε σε γιατρό της συμπρωτεύουσας τον οποίο επισκέφθηκε στο ιδιωτικό του ιατρείο. Ο γιατρός διαπίστωσε ότι είχε υποστεί ρήξη πρόσθιου χιαστού και της υπέδειξε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση με την τεχνική της αρθροσκόπησης υπό γενική αναισθησία.
Η επέμβαση έγινε και, όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση, η ασθενής εξήλθε από το νοσοκομείο παραμένοντας κλινήρης στο σπίτι της.
Παράλληλα, συνέχισε να παίρνει κατόπιν συνταγογράφησης του γυναικολόγου της τη συνήθη αντισυλληπτική αγωγή την οποία ακολουθούσε για αρκετό διάστημα. Όμως, τα αντισυλληπτικά χάπια συντελούν στην αύξηση της πηκτικότητας του αίματος, διαμορφώνοντας όρους πρόκλησης κινδύνου φλεβικής θρόμβωσης που μπορεί να οδηγήσει σε πνευμονική εμβολή. Μάλιστα, η πιθανότητα επέλευσης του κινδύνου προσαυξάνεται λόγω μη διακοπής της αγωγής τουλάχιστον τέσσερις εβδομάδες πριν από την επέμβαση και ύστερα από αυτήν.
Οι αρεοπαγίτες καταλογίζουν στο γιατρό ευθύνη και συγκλίνουσα αμέλεια για το θάνατο της ασθενούς τονίζοντας ότι όφειλε να έχει ενημερωθεί για την τυχόν λήψη αντισυλληπτικών ή άλλων φαρμάκων λαμβάνοντας πλήρες ιστορικό της στο πλαίσιο προεγχειρητικού ελέγχου. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η λήψη των φαρμάκων είχε γίνει κατόπιν συνταγής γυναικολόγου και ήταν καταχωρημένη στο ατομικό της συνταγολόγιο όταν επισκέφθηκε το χειρουργό στο ιατρείο του.
Όπως υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση, ο γιατρός όφειλε να είχε ρωτήσει για κάθε είδους φαρμακευτική αγωγή που ελάμβανε η ασθενής και όφειλε να είχε αναβάλει την επέμβαση, ζητώντας την προηγούμενη διακοπή της λήψης αντισυλληπτικών για σημαντικό διάστημα και όχι να προβεί στην άμεση χειρουργική επέμβαση, η οποία άλλωστε δεν είχε επείγοντα χαρακτήρα, αφού γνώριζε πως τα συγκεκριμένα χάπια εξουδετερώνουν τη δράση της αντιπηκτικής αγωγής που είχε χορηγήσει στην ασθενή του.
www.iefimerida.gr
