Θλιβερότατα συμβάντα κατά τον πρόσφατο εορτασμό της επετείου του έπους του 1940, τα οποία πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα, φανερώνουν την ένταση και την έκταση της παρακμής μας!

Σε δήμο της Αθήνας ομάδα κοριτσιών, επικεφαλής της οποίας ήταν νέα που κρατούσε την ελληνική σημαία εμφανίστηκε με σκοπό να διακωμωδήσει την παρέλαση. Φθάνοντας μπροστά στους επισήμους προέβη σε σειρά κινήσεων, που θύμιζαν γελωτοποιούς περιπλανώμενου τσίρκου, οι οποίοι αναγγέλλουν  παράσταση. Το στιγμιότυπο καταγράφηκε και μαγνητοσκοπημένο διαδόθηκε μέσω του διαδικτύου, ώστε να γίνει ευρέως γνωστό. Ακόμη και η ΕΡΤ το προέβαλε στο δελτίο ειδήσεων. Ο δήμαρχος έσπευσε να γνωστοποιήσει ότι δεν επρόκειτο για μαθήτριες, αλλά ομάδα εξωσχολικών προσώπων, τα οποία παρεισέφρησαν στην εκδήλωση. Πρόσθεσε ότι αυτά θα ταυτοποιηθούν.

Ας συναγάγουμε κάποια συμπεράσματα. Οι επίσημοι, οι επί ειδικής εξέδρας παρακολουθούντες την παρέλαση, ουδόλως αντέδρασαν. Αυτό αποτελεί ένδειξη ισχυρή πλήρους απώλειας των αντανακλαστικών. Οι ασχημοσύνη κατά των νεκρών που μας χάρισαν την ελευθερία είναι ποινικό αδίκημα, το οποίο πρέπει να εκδικάζεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Ίσως όμως στη σκέψη των πλείστων, αν όχι όλων, των επισήμων να πρυτάνευε η σκέψη: Άντε να τελειώνουμε με τη φαρσοκωμωδία της παρέλασης. Τα ανερμάτιστα κορίτσια, που συνέλαβαν και πραγματοποίησαν την ιερόσυλη αυτή ενέργεια, είναι τα θύματα. Η κύρια ευθύνη βαρύνει τους γονείς τους. Δεν αποκλείεται αυτοί να αισθάνονται υπερήφανοι για την «τόλμη» (η λέξη θράσος απάδει στην αντιαυταρχική εκπαίδευση!) των θυγατέρων τους. Υπερήφανοι δήλωσαν προ ετών ότι αισθάνονται και οι γονείς νέου, ο οποίος είχε εμπλακεί σε ομάδα που προέβη σε ληστεία τράπεζας! Δεν υπερασπίζομαι το τραπεζικό σύστημα, απεναντίας επικροτώ το δίδαγμα του ανεκδότου:

–      ΕΡ: Ποιο αμάρτημα είναι βαρύτερο από το να ληστέψεις μια τράπεζα;

–      ΑΠ: Το να ιδρύσεις μια τράπεζα.

Σήμερα ζούμε τη βαρβαρότητα εκ της επικράτησης ακραίου καπιταλισμού. Τα ιδανικά φυγαδεύτηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση και ως μόνη αξία αναγνωρίζεται το χρήμα! Το άθλιο αυτό σύστημα, που καταδυναστεύει δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας, δεν ανατρέπεται με μια ληστεία, αλλά με αγώνα για προσωπική επάνοδο στον κόσμο των αξιών, που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας. Αν και οι νέες θέλησαν να αγωνιστούν κατά της φαρσοκωμωδίας, όπως δεν δίστασα να την χαρακτηρίσω πιο πάνω, έχουν επιλέξει καθ’ υπόδειξη μάλλον των γονέων τους πολύ άσχημο τρόπο πολεμικής. Και αυτοί που κόπτονται για τις παρελάσεις και οι αντίθετοι μετέχουν όχι βέβαια σε φαρσοκωμωδία, αλλά σε τραγωδία θυσίας ενός λαού, τον οποίο θέλουν ανερμάτιστο και, γι’ αυτό πειθήνιο!

Το Υπουργείο Παιδείας, αν αυτός είναι ακόμη ο τίτλος του, τήρησε σιγήν ιχθύος! Το ίδιο και η Βουλή και τα κόμματα. Επουσιώδες το συμβάν! Μήπως άκουσαν οι νεαρές από καθηγητή τους του Ελύτη το «Άξιον εστι»; Στο σχολείο μαθαίνουν, κατ’ απαίτηση των γονέων και του Υπουργείου, για τα δικαιώματα. Το «άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει» των προγόνων μας φαντάζει παρωχημένο με τις προόδους, που επιτελέστηκαν στις δυτικές κοινωνίες!

Αφού ξεχαρβάλωσαν το σχολείο, επόμενος στόχος είναι ο στρατός μας! Διοικητής Μοίρας καταδρομών εν όψει της παρελάσεως ζήτησε από τους άνδρες του να δηλώσουν εγγράφως ότι δεν θα αναφωνήσουν κατά την παρέλαση συνθήματα και δεν θα τραγουδήσουν πατριωτικά εμβατήρια! Οκτώ από αυτούς αψήφησαν τις απειλές του διοικητού τους και παρήκουσαν με συνέπεια να τιμωρηθούν με φυλάκιση 20 ημερών! Ένας από αυτούς υπέβαλε, αγανακτησμένος, την παραίτησή του! Ας εξετάσουμε σε βάθος το συμβάν.

Είναι αναμφισβήτητο ότι κάθε στρατός σε όλες τις εποχές εδράζεται στην πειθαρχία. Από αυτό το χρέος όλων των στρατευσίμων επωφελούνται κάποιοι, ακόμη και κλινικά σαδιστές, ώστε να ικανοποιούν είτε τη μεγαλομανία τους είτε το πάθος τους. Το ουσιώδες στην περίπτωση είναι: Γιατί να εξαναγκάσει ο διοικητής τους άνδρες του, να δηλώσουν γραπτώς ότι θα τηρήσουν τη διαταγή του; Ήταν αυτή απόρροια της προσωπικής του στάσης στο θέμα ή μεταβίβασε διαταγή άνωθεν; Και πόσο υψηλά φθάνει η αρχική διαταγή; Στο Γενικό Επιτελείο; Στον υπουργό Άμυνας; Μήπως οι τιμωρηθέντες διατρέχουν τον κίνδυνο να διωχθούν για ψευδή δήλωση; Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η απάντηση του Αποστόλου Πέτρου προς το Συνέδριο των Ιουδαίων, εντολή του οποίου παρέβησαν: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Παραφράζοντας γράφουμε: «Πειθαρχείν δει πατρίδι μάλλον ή ανωτέροις»! Πώς καταντήσαμε από του να τραγουδούν με καμάρι στους δρόμους οι στρατιώτες μας άσματα, που γεμίζουν με καμάρι την ελληνική ψυχή, να απαγορεύεται να τραγουδήσουν σε κατ’ εξοχήν γιορτή του στρατού, καθώς το έπος γράφηκε πρωτίστως από αυτόν;

Κατά τόπους υπάρχουν ενώσεις αποστράτων αξιωματικών. Δεν έχουν χρέος να λάβουν θέση επί του θέματος; Και εμείς, οι λοιποί, δεν έχουμε χρέος να στηρίξουμε τον τολμηρό καταδρομέα, που υπέβαλε, διατηρώντας την αξιοπρέπειά του, την παραίτησή του; Δεν πρέπει αυτός να βρει τάχιστα εργασία, για να θρέψει την οικογένειά του; Δεν τρέφω αυταπάτες ότι δεν θα γίνει δεκτή η παραίτησή του και, μάλιστα, ότι θα ανακληθεί η ποινή του.

Βιώνουμε εσχάτη παρακμή. Είναι πλέον πασιφανές ότι το ρήγμα που έχει προκληθεί στον εθνικό κορμό είναι εξαιρετικά δύσκολο να γεφυρωθεί, ώστε να ομιλούμε για κοινή πορεία προς το μέλλον, καθώς αποκλίνουσες πορείες έχουν λάβει τα διάφορα τμήματα. Τί θα συμβεί; Αυτό το διδάσκει κατά τρόπο σαφή η ιστορία: Την παρακμή ακολουθεί η υποταγή και, σε πολλές περιπτώσεις, ο αφανισμός. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις προσδοκάται η υποταγή ως μέσο εθνικής λύτρωσης! Δεν σπανίζουν οι ομοεθνείς μας, που έχουν πεισθεί ότι οι ξένοι θα μας στρώσουν, αφού δεν μπορούμε να στρωθούμε μόνοι μας! Περιμένουν λοιπόν αυτούς, που τόσο χαρακτηριστικά αποτύπωσε ο Καβάφης στο ποίημά του «Περιμένοντας τους βαρβάρους», από το οποίο παραθέτω τους τελευταίους στίχους:

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους,
οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Αλλά οι βάρβαροι, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, του αλλόγλωσσου δηλαδή, και όχι τη νεοελληνική, του απολίτιστου, από Δύση και Ανατολή υπάρχουν και μάλιστα «εντός των τειχών μας». Το ερώτημα είναι τί θα γίνουμε μ’ αυτούς; Η απάντηση δίνεται από την ιστορία. Άλλοι από τους προγόνους μας υπέκυψαν στον Οθωμανό κατακτητή και οι απόγονοί τους είχαν έκτοτε κοινή πορεία μ’ αυτόν, άλλοι όμως αντιστάθηκαν και άντεξαν, ώστε οι απόγονοί τους να πραγματώσουν την ένδοξη επανάσταση του ’21. Μήπως πλησιάζει η ώρα να φάει και πάλι το θηρίο, ώστε να απομείνει η μαγιά; (Μακρυγιάννης).

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»