Eχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάζει και να ακούει κανείς τις αποτιμήσεις των αιτιών της ήττας από τον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως όταν αυτές συμπεριλαμβάνουν και μερικές, διόλου πρωτότυπες πια, κρίσεις για την προβολή από κάποια ΜΜΕ των σπουδαίων επιτευγμάτων της κυβέρνησης με τρόπο που δεν ανέδειξε τη σπουδαιότητά τους στον λαό. Η άποψη αυτή, που λέγεται και ξαναλέγεται σε όλους τους τόνους, όχι απλώς υποτιμά κατάφωρα την αντίληψη των ψηφοφόρων επί των εφαρμοσμένων, στις ζωές και τις τσέπες τους, πολιτικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνιστά μια ακόμη ένδειξη της απόλυτης άρνησης κάποιων να κάνουν μια στοιχειώδη αυτοκριτική.

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα ΜΜΕ και ειδικότερα της κυβέρνησης Τσίπρα με τα ΜΜΕ δεν ορίστηκε μονόπλευρα. Το αντίθετο. Στήθηκε πάνω σε καταγγελίες, στοχοποίηση, απειλές, μηνύσεις, απόπειρες ελέγχου της ενημέρωσης, εμπάργκο σε τηλεοπτικούς σταθμούς και έναν διαγωνισμό που μετέτρεψε το αίτημα αδειοδότησης των καναλιών σε μια αντιθεσμική παρωδία.

Τα ενοχλητικά ΜΜΕ
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ήταν αυτός που ξεκίνησε επιτιθέμενος στα διαπλεκόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να προσπαθήσει στη συνέχεια, με τον πλέον άτσαλο τρόπο, να δημιουργήσει διαύλους συνεννόησης μαζί τους. Παράλληλα, ένας μηχανισμός από υποστηρικτές, μέλη και δημοσιογράφους του ΣΥΡΙΖΑ στα social media και σε ιστοσελίδες κρέμαγαν στα μανταλάκια όποιον δημοσιογράφο θεωρούσαν εχθρό του κόμματος, παραποιώντας πολύ συχνά λεγόμενα και γραφόμενά του.

Σεξιστικά σχόλια για γυναίκες συναδέλφους, τσουβαλοποίηση ως «φιλελέ», «payroll», «μονταζιέρες», «παπαγαλάκια» και ταύτιση εργαζόμενων δημοσιογράφων με τα «αφεντικά» τους προκαλούσαν έναν ορυμαγδό από σχόλια φανατικών με βρισιές και κατάρες άνευ προηγουμένου. Μετά ανακάλυψαν και τα fake news, όχι ως πραγματικό πρόβλημα που αξίζει να μας προβληματίσει ως κλάδο, αλλά ως κατηγορία διά πάσα ενοχλητική πληροφόρηση, αξιολόγηση και ερμηνεία της επικαιρότητας και την κότσαραν ανεξαιρέτως σε οτιδήποτε, ενώ επιδίδονταν, ταυτοχρόνως, στη δική τους επιλεκτική ενημέρωση.

Από το Mega στα βοσκοτόπια
Από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τι να πρωτοθυμηθούμε; Το ότι δεν κατάφερναν να κρύψουν την επιθυμία τους να κλείσει το Mega; Ή μήπως την απόπειρα να τοποθετηθεί στους τίτλους του ΔΟΛ στέλεχός τους σε διευθυντική θέση; Το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και τη φοβερή γνωμο δότηση του ότι «χωράνε» μόνο τέσσερα κανάλια στη χώρα; Τη Βουλή να ψηφίζει εξουσιοδότηση στον Νίκο Παππά για να νομοθετήσει (στις ωραίες πρωτοτυπίες έχουμε ζήσει) και στη συνέχεια να του δίνει την αρμοδιότητα να μοιράσει τηλεοπτικές άδειες χωρίς τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη Αρχή; Τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα και τους ύμνους του Σαββίδη στον Αλέξη Τσίπρα; Ή μήπως κάτι δημοσιεύματα για την προσωπική ζωή δικαστή του ΣτΕ, όταν αυτός εκφράστηκε σε διάσκεψη αρνητικά για τη συνταγματικότητα του νόμου Παππά;

Ηταν ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, ο Παύλος Πολάκης, που έταζε ότι θα βάλει ενοχλητικό δημοσιογράφο μερικά μέτρα μέσα στη γη. Ενώ ο εκλεκτός, τότε, του Πρωθυπουργού, Πάνος Καμμένος, δεν δίσταζε να ισχυριστεί ψευδώς, από το βήμα της Βουλής κιόλας, πως τα μετρητά με τα οποία πλήρωνε τις βόλτες του σε καζίνο και πολυτελή ξενοδοχεία ήταν αποζημίωση από τον Γιώργο Παπαχρήστο. Αυτόν με τα fake news με το κότερο, που δεν ήταν και τόσο fake τελικά.

Για όλα τα παραπάνω δεν υπήρξε ποτέ καμία παραδοχή λάθους, καμία οπισθοχώρηση από τη συντήρηση μιας κατάστασης πολεμικής εχθροπάθειας, καμία ανάληψη ευθύνης για τις αυταπάτες, τα λάθη και τις ήττες.

Ομως καμία κυβέρνηση σε συνθήκες δημοκρατίας δεν μπορεί να επιβιώνει για πολύ δημιουργώντας συνεχώς εχθρούς. Κι αυτό γιατί καταλήγει, από κεκτημένη ταχύτητα, να γίνει κι η ίδια εχθρός της ύπαρξής της.

tanea