Του Γιώργου Νούτσου
Νέα κυβέρνηση, νέα ελπίδα. Όπως και νάχει, πάντα το καινούργιο εμπεριέχει την ελπίδα σαν πρωτογενές δομικό συστατικό της. Μπορεί να μη δικαιολογείται. Μπορεί να μη προκύπτει από τα γεγονότα. Μπορεί πολύ περισσότερο, να μην αποτελεί μια λογική προέκταση των νέων δεδομένων. Όμως ο κόσμος, αηδιασμένος, κουρασμένος, φοβισμένος και πανικόβλητος, λογικά αναζητά μια χαραμάδα φωτός στα τραγικά αδιέξοδα, που τον έχουν οδηγήσει.
Ναι, φίλοι μου. Η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» ή «Εθνικής Συνευθύνης» καλύτερα, σήμερα, δείχνει να αγκαλιάζεται από ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού. Μια εξέλιξη καθόλου αυτονόητη βέβαια, λογική όμως, τη στιγμή, που εν χορώ, μπήκαν σε λειτουργία – άριστα συνεργαζόμενα – τα κανάλια της διαπλοκής και οι γνωστοί επιχειρηματικοί όμιλοι.
Με ποσοστά της τάξης σχεδόν 80%, καταγράφεται η κοινή γνώμη να υιοθετεί (!!!) τη νέα κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Με υψηλά επίσης ποσοστά, να προκρίνει την επιλογή, να μη γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου – όπως συμφωνήθηκε – αλλά να συνεχίσει να κυβερνά αυτό το ιδεολογικό και κομματικό συνονθύλευμα. Περίεργη πράγματι η κατάσταση. Πως είναι άραγε δυνατόν, να προκρίνεις προκαταβολικά να σε κυβερνά για δυο χρόνια κάποιος, που ακόμα δεν κυβέρνησε; Γιατί να αγκαλιάσεις κάποιον, γιατί να τον εμπιστευτείς και να τον στηρίξεις, αν, αν μη τι άλλο, δεν έχει δώσει ακόμα δείγματα γραφής; Αρκούν άραγε μόνο, οι τίτλοι σπουδών και η λαμπρή – είναι η αλήθεια – επαγγελματική και ακαδημαϊκή πορεία του νέου Πρωθυπουργού; Είναι ικανά να αντιπαλέψουν τη λογική, πως εδώ δεν πρόκειται για επιχείρηση και διεθνή φόρα, που βασική στόχευση έχουν τους αριθμούς και μόνο, αλλά για την διακυβέρνηση μιας χώρας και την πραγματική ζωή εκατομμυρίων πολιτών, που όπως όλα δείχνουν, σε πολλές περιπτώσεις η δική τους ευμάρεια, δεν συμβαδίζει με την ευμάρεια των αριθμών;
Το είπα και πιο πάνω. Ενώ δεν είναι αυτονόητη, είναι σίγουρα μια λογική προσέγγιση, που όμως εντέχνως «διαπλάθεται» με την συνεπικουρία λογής λογής «διαμεσολαβητών». Είναι ίδιον της φυλής μας άλλωστε…Όσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε, το ίδιο εύκολα κατρακυλούμε στην άπατη απαισιοδοξία. Χωρίς να επιθυμώ να χαρακτηριστώ μάντης δεινών, επιτρέψτε μου την πρόβλεψη, πως αυτό θα γίνει σύντομα για μια ακόμα φορά. Δεν θ αργήσει λοιπόν η στιγμή, που ο βίος αυτής της συναινετικής προσπάθειας άγαρμπα, ίσως και βίαια, τερματιστεί, όταν θα καταστεί σαφές, πως οι ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες. Όταν οι Δανειστές μας, θα μας επιβάλλουν κι οι εδω εντολοδόχοι τους ασμένως υιοθετήσουν, νέα βάρβαρα, αντιδημοκρατικά και ληστρικά μέτρα, για να διασφαλίσουν την πληρωμή των εξίσου ληστρικών τοκοχρεωλυσίων τους. Όταν αποδειχτεί, πως δεν αρκούν οι τεχνοκρατικές περγαμηνές, αλλά πως απαιτείται παράλληλα και η ύπαρξη πολιτικού αισθητηρίου και αποδεδειγμένης κοινωνικής και πατριωτικής ευαισθησίας.
Φτάσαμε λοιπόν, εδώ που φτάσαμε, γιατί ο Παπανδρέου αποδείχτηκε λίγος και γιατί ο Σαμαράς αποδείχτηκε ενοχλητικός. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να ξεμπερδεύουν και με τους δυο κι έβαλαν σ εφαρμογή το επαίσχυντο σχέδιο τους. Ο Παπανδρέου παραιτήθηκε κι ο Σαμαράς απονευρώθηκε…Τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Θεωρώ όμως, πως μάλλον λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο…
Ο Σαμαράς, χωρίς να αλλάξει καμία από τις απόψεις που μέχρι σήμερα εξέφραζε, αποφάσισε με υπαρκτό προσωπικό και πολιτικό κόστος, να συμβάλλει στη διάσωση της Ελλάδας. Πλήρωσε και πληρώνει τίμημα γι αυτό. Συκοφαντήθηκε, λοιδορήθηκε, χλευάστηκε, απομειώθηκε. Δεν κάμφθηκε όμως. Πιστός στις αρχικές του δεσμεύσεις, προκάλεσε με τη στάση και τις πολιτικές του αποφάσεις, αυτό που κανείς στην νεώτερη Ελληνική ιστορία δεν έχει καταφέρει…Να παραιτήσει για δεύτερη – και οριστική τη φορά αυτή – τον Πρωθυπουργό στο μέσο της θητείας του και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές σε συντομότατο χρόνο. Αποτελεί ή δεν αποτελεί αυτό, μια τεράστια πολιτική και προσωπική επιτυχία του; Απ την άλλη, εμμένοντας στην μη συνυπογραφή της επιστολής που οι Δανειστές μας απαιτούν, αποδεικνύει, πως έχει στόφα αληθινού ηγέτη, που βάζει πάνω απ όλα την Εθνική αξιοπρέπεια της χώρας μας και την αδιαπραγμάτευτη εθνική μας υπερηφάνεια.
Αυτή η στάση του όμως δεν άρεσε σε πολλούς. Απογοήτευσε τους «αμετανόητους» εκείνους Νεοδημοκράτες, που με φλόγα και πάθος κομματικό, απαιτούσαν από το Σαμαρά, να σηκώσει τα λάβαρα της επανάστασης, κόντρα σε όλους και όλα. Κι εγώ θα το ήθελα κι είμαι σίγουρος όλοι οι Νεοδημοκράτες ανά την Ελλάδα, που άδολα και με αγνή πατριωτική διάθεση στηρίζουν την παράταξη, στηρίζοντας έτσι την πατρίδα.
Μόνο, φίλοι μου, που ο Σαμαράς, δεν είναι εσείς κι εγώ. Τυχαίνει, να έχει πέσει στα χέρια του ο λαχνός – κι αυτό δεν πρέπει στιγμή να βγαίνει απ το μυαλό σας – να είναι αυτός, που θα κληθεί στις 19 Φλεβάρη, με τη στήριξη όλων μας, να σώσει τη χώρα και την περηφάνια της. Όφειλε λοιπόν να φερθεί υπεύθυνα και συνετά. Κι αυτό ακριβώς έπραξε. Αποτελεί την αυριανή μας παρακαταθήκη. Ας σταματήσουμε λοιπόν, το τσουβάλιασμα και το άναρχο πετροβόλημα. Ας σταθούμε δίπλα του στηρίζοντας τις επιλογές του. Ας δείξουμε, πως εμπιστευόμαστε την κρίση του και τις στρατηγικές του επιλογές.
Τις δύσκολες αυτές ώρες, τα αναθέματα δεν έχουν χώρο. Κι όσες φορές τα καταφέραμε, τα καταφέραμε επειδή βαδίσαμε μαζί…Γνωστή κι αποτελεσματική η συνταγή…Γιατί να την αλλάξουμε τώρα;
