Ήμουν παιδί του δημοτικού, όταν έπεσε στα χέρια μου μια Κ.Διαθήκη. Την περιεργάστηκα . ”Τα λόγια της είναι λόγια του Χριστού και γι΄αυτό ισχύουν αιώνια”, μας είχε πει ο δάσκαλoς.Τον είχα πιστέψει και το χαιρόμουν σαν σπουδαίο βρετίκι τώρα, καθώς άρχισα να την ξεφυλλίζω. Ήταν και εικονογραφημένη. Eίλκυσε δε περισσότερο την προσοχή μου ένα θαύμα. Ήταν η σκηνή που ο Χριστός, όλος καλοσύνη και φως, έπιανε από το χέρι την κόρη του Ιαείρου στο νεκροκρέβατό της και την ανάσταινε.Από τότε μπήκε γερά στη σκέψη μου η λέξη ”θαύμα”.Ποτέ στη συνέχεια της ζωής μου δεν θέλησα να αμφισβητήσω τα θαύματα και κατά συνέπεια ότι ο Ιησούς ήταν ο θείος διδάσκαλος και ό,τι διδάσκει η Εκκλησία μας γι΄Αυτόν. Έλα όμως που καθώς περνούσαν τα χρόνια αντιστεκόταν η λογική και η σκληρή πραγματικότητα…Πόσες φορές στην παιδική μου ηλικία — με την απλοϊκή και αφελή βέβαια πίστη τότε — δε ζήτησα με ένα θαύμα να βρω στο δρόμο ένα νόμισμα, για ν΄αγοράσω σοκολάτα, όπως η συμμαθήτριά μου, ή να με φυλάξει ο Χριστός από το ξύλο της μητέρας μου, γιατί θα γύριζα από το παιχνίδι αργά προς τα μεσάνυχτα στο σπίτι κι ενώ οι άλλοι θα κοιμόντουσαν, αυτή θα ξαγρυπνούσε, παρόλη την κούραση της μέρας, για να με περιμένει. Και πόσες άλλες φορές κι εγώ και η παρέα μου δεν παρακαλούσαμε την Παναγία να μας σώσει από το δραγάτη, όταν μας περίμενε να μας πιάσει και να μας διαπομπεύσει, γιατί μπήκαμε σε ξένο χωράφι να μαζέψουμε αγριοαπίδια ή μήλα η χόρτα, και θαύμα δεν έγινε…Αλλά και αργότερα, όταν φοιτούσαμε στο εξαετές γυμνάσιο. Πόσες φορές δεν πηγαίναμε παραμονές των γραπτών εξετάσεων να ανοίξουμε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και του Κυρίου το βιβλίο, για να πέσει στα θέματα, που θα μας έδιναν στο σχολείο ύστερα από λίγο, και ο Θεός δεν μας άκουσε. Κι άλλες κι άλλες περιπτώσεις…Έτσι καταλάβαμε πως είναι εξαιρετική η περίπτωση και καθόλου εύκολη και επιπόλαια, όταν ο Θεός παραμερίζει τους φυσικούς νόμους και επεμβαίνει έκτακτα στη ζωή των ανθρώπων για κάποιο σκοπό. Και καταλάβαμε επίσης πολύ αργότερα και ότι η συνειδητή ζωή κοντά Του είναι όλη ένα θαύμα, με ανέκφραστες θείες ομορφιές πολλές, γεμάτες χάρη από τη θαυμαστή παρουσία του Θεού στην ψυχή και στη ζωή εκείνου που Τον αποδέχτηκε Πατέρα του. Μόνο που για όλα αυτά δεν αρκεί η περιγραφή, για να τα πιστέψει κάποιος άλλος. , Χρειάζεται αυτοψία και βίωμα..Υπάρχουν ωστόσο και άλλα θαύματα, που αρκεί η απλή και μόνο περιγραφή, για να βεβαιώσει τη θαυμαστή παρέμβαση του Θεού στη ζωή ενός ανθρώπου.Ενδεικτικό ένα τέτοιο θαύμα είναι το εξής: Μου το αφηγήθηκε μια πολύτεκνη μητέρα.Είχαμε φτάσει στο Αμήν, μου λέει. Δεν είχαμε να φάμε. Ούτε να πληρώσω τα φροντιστήρια του μεγάλου μου γιου, που ετοιμαζόταν για τις πανελλήνιες. Το απόθεμα μείον. Να δανειστώ, ντρεπόμουν. Κι όμως στο τραπέζι έπρεπε να υπάρχει φαγητό το μεσημέρι, όταν θα γύριζαν τα παιδιά από το σχολείο. Ο μικρός στο σπίτι στο μεταξύ γκρίνιαζε από ώρα. Και τα γαριδάκια της νουνάς είχαν τελειώσει.Χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο, πήγα μπροστά στο καντηλάκι μου κι άρχισα να προσεύχομαι με αναφιλητά. Παρακαλούσα την Παναγία να βρει αυτή τρόπο να θρέψω τα παιδιά μου. Για χατίρι της δεν είχα κάνει έκτρωση και ήταν όλα στη ζωή. Και δε σηκώθηκα από κει, αν δεν έπαιρνα την εσωτερική πληροφορία ότι με άκουσε.Ήμουν σίγουρη ότι η μεγάλη μητέρα θα έβρισκε τρόπο να με βγάλει από το αδιέξοδο.Και πράγματι σε μια ώρα χτυπάει το κουδούνι της πόρτας. Ένας μακρινός συγγενής μάς επέστρεφε ένα ξεχασμένο χρέος, αρκετά σοβαρό. Συγκλονίστηκα. Άρχισα να κλαίω από χαρά και ευγνωμοσύνη.

—————————————————————————————————————————————————
Στη φάση αυτή της δοκιμασίας μου έχω ακούσει πολλά θαύματα από φίλους αγαπημένους και γνωστούς, που θέλουν να με στηρίξουν και να μου ενισχύσουν την πίστη ότι δεν αποκλείεται και τώρα ένα θαύμα.
Όντως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτε και ποτέ.
Μόνο που για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να εξυπηρετήσει κάτι πολύ σπουδαίο.
Υπάρχει όμως κάτι σπουδαίο να εξυπηρετήσει η δική μας περίπτωση;
Κι εξυπηρετείται αυτό μόνο με το θαύμα, όπως το θέλουμε εμείς;

Κι ύστερα να πω και το άλλο, ότι η δική μου πίστη μόνο δε φτάνει, για να μου γίνει ένα τέτοιο θαύμα.
Χρειάζομαι αμετάπτωτη και σταθερή και τη δική σας.
Όσων με αγαπάτε και με προσεύχεστε.

Κι ας έχουμε υπόψη κι αυτά που μας λέει ο ποιητής Γ.Δροσίνης στο παρακάτω ποίημά του:

Δεν έχεις πίστη, όταν τα στάχυα σου προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι απ΄τ΄άκαρπο δεντρί που κέντρωσες προσμένεις καρπερό βλαστάρι.

Πίστη έχεις, όταν απ΄το χέρσωμα κι απ΄τ΄αστραποκαμμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις πίστη, όταν τ΄απόβραδο προσμένεις να προβάλουν τ΄άστρα
και με του πετεινού το λάλημα να φέξει αυγή ροδογελάστρα.

Πίστη έχεις, όταν όσο αλόγιστο και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει,
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις πίστη, όταν πιστεύοντας, ρωτάς την κρίση και τη γνώση.
Δεν έχεις πίστη, όταν την πίστη σου στο λογικό έχεις θεμελιώσει.

Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο τ΄ανάβεις στο βωμό της τάμα
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, προσμένεις να γενεί το θαύμα.