Κι ενώ, εν έτει 2017, η άμβλωση συνεχίζει να θεωρείται ταμπού, να στιγματίζει γυναίκες και να κατακρίνεται ακόμα και από κοινωνίες που θεωρούνται προοδευτικές, μια γυναίκα τολμά να δηλώσει περήφανη για την επιλογή της.

Λίγες ημέρες μετά την ανάληψη καθηκόντων του, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, υπέγραψε μια εκτελεστική πράξη κατά των αμβλώσεων επαναφέροντας την πολιτική («Mexico City Policy») που είχε υιοθετήσει ο Ρόναλντ Ρίγκαν το 1984. Πρακτικά αυτή η απόφαση απαγορεύει την χρηματοδότηση διεθνών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που παρέχουν βοήθεια, ενημέρωση και συμβουλεύουν για θέματα οικογενειακού προγραμματισμού και αναπαραγωγικών επιλογών εφόσον μεταξύ αυτών υπάρχει και η επιλογή του άμβλωσης.

Σαν να μην έφτανε αυτό, με μια νέα νομοθετική πράξη, ο σύζυγος μιας εγκύου στις ΗΠΑ θα έχει το δικαίωμα να την εμποδίσει να κάνει έκτρωση ακόμη και σε περιπτώσεις βιασμού της γυναίκας από τον ίδιο.

Σε αυτό το κλίμα, μια γυναίκα, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της, εξομολογήθηκε πρόσφατα στην εφημερίδα The Guardian όλους τους λόγους που την κάνουν όχι μόνο να μη νιώθει ενοχές για την απόφασή της να ρίξει το παιδί της, αλλά να την υποστηρίζει με περηφάνια.

«Ποτέ μου δεν ήθελα παιδί. Στο σχολείο ανησυχούσα τόσο πολύ για την αδιάκοπη αύξηση του πληθυσμού που ήμουν μέλος σε διάφορες οργανώσεις όπως Save the Whales, Save the Forests, Save the Orangutan. Στα 17 μου, όταν άρχισα να έχω σεξουαλικές επαφές, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω σε μια κλινική και να ζητήσω να μου δώσουν αντισυλληπτικά. 

Στα 28 μου, μετακόμισα σε άλλη πόλη για χάρη μιας καλής θέσης εργασίας. Ο τότε σύντροφός μου τον οποίο θεωρούσα  έρωτα της ζωής μου δεν με ακολούθησε (όπως είχε υποσχεθεί ότι θα έκανε). Εκείνη την περίοδο βαθιάς θλίψης, ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού μου, έκανα ένα διάλειμμα από το χάπι. Χωρίς να έχω φροντίσει για κάποια εναλλακτική, έπνιξα τον πόνο μου κάνοντας σεξ (χωρίς προφυλάξεις) με κάποιον που μου άρεσε, αλλά δεν με ενδιέφερε πραγματικά. Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, κοιτούσα με τρόμο το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. 

Ένιωσα ηλίθια και ανεύθυνη, αλλά μετά από αρκετή σκέψη και ενδοσκόπηση, η απόφαση μου ήταν ξεκάθαρη. Δεν θα έφερνα στον κόσμο ένα παιδί που δεν ήθελα. Σαν βιολόγος άγριων ζώων, γνωρίζω ότι η φύση παρέχει σε μερικά θηλυκά θηλαστικά τη δυνατότητα να «ρίξουν το έμβρυο» που κυοφορούν. Για παράδειγμα, τα ελάφια και οι μεφίτιδες (ένα είδος ασβού), έχουν οργανικούς μηχανισμούς με τους οποίους μπορούν να διακόψουν μόνα τους την κύηση όταν η υγεία -η δική τους ή των απογόνων τους- τίθεται σε κίνδυνο.

Ευτυχώς, μια κλινική μου έδωσε τη δυνατότητα να το κάνω. Η διαδικασία εξελίχθηκε ομαλά, χωρίς επιπλοκές. Αναρωτήθηκα ποια στιγμή θα άρχιζα να αισθανόμουν τύψεις και ενοχές, αλλά, τελικά, κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη. Ο τρόπος σκέψης μου, η έλλειψη επιθυμίας να γίνω μητέρα και η επιστημονική μου κατάρτιση με προστάτεψαν από αυτό το μάταιο αυτομαστίγωμα. 

Σήμερα, στα 64 μου, νιώθω ευγνώμων που έχω ζήσει μια πλήρη ζωή ως γυναίκα χωρίς παιδί. Τρέμω να σκεφτώ πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου αν ζούσα σε μια χώρα και σε μια εποχή που δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να ελέγξω το σώμα και την αναπαραγωγή μου». 

Σε αυτό το σημείο να πούμε πως στην χώρα μας, οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους και πράγματι οι αμβλώσεις τηρούνται σε ιατρικό επίπεδο, αλλά συνεχίζουν να καταδικάζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ενώ σπάνια γίνονται αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Σύμφωνα με στοιχεία μάλιστα, η ανεργία είναι μία από τις συνέπειες της κρίσης, είναι ίσως ο μεγαλύτερος παράγοντας για το φαινόμενο της υπογεννητικότητας που παρουσιάζεται στην χώρα μας. Ταυτόχρονα όμως, παρατηρείται μια τάση οι γυναίκες να βάζουν σε προτεραιότητα τη δημιουργία καριέρας ή εξέλιξης των σπουδών τους και σε δεύτερη μοίρα τη δημιουργία μιας οικογένειας. Έτσι, μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη φαντάζει ως «εμπόδιο» στο μυαλό πολλών γυναικών για την πορεία τους.

bovary