Μια νέα μόδα έχει κατακλύσει το τελευταίο διάστημα τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και δεν είναι μια άλλη μορφής selfie: Ακούει στο όνομα fidget spinner (μια πρόχειρη μετάφραση θα ήταν “νευρικός στρόβιλος”) και αποτελεί ένα απλοΙκό και σχετικά οικονομικό γκατζετάκι (η αξία του εκτιμάται στα 7 δολάρια περίπου, ήτοι 6.5 ευρώ) που συνεπαίρνει μικρούς και μεγάλους.
Το παιχνίδι αποτελείται από δύο κυρίως μέρη: μια σταθερή βάση, την οποία μπορεί να κρατήσει κανείς μεταξύ του δείκτη και του αντίχειρά του και έναν περιστρεφόμενο έλικα που γυρίζει όταν τον «χτυπά» με το ελεύθερό του χέρι. Το βασικό αυτό μοτίβο εξελίχθηκε φυσικά σε ποικίλα σχέδια και χρωματιστές εκδοχές.
Η απήχηση του fidget spinner εκτοξεύτηκε γιατί είναι εθιστικό: Πολλοί μιλούν θετικά για την αίσθηση που προκαλεί να κρατούν έναν κινούμενο έλικα, ενώ άλλοι το χρησιμοποιούν για χαλάρωση της νευρικότητάς τους. Η χρήση του πχ υποκαθιστά το να τρώει κάποιος τα νύχια του ή να παίζει με τα μαλλιά του. Εξίσου σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του αποτελεί η απλή λογική του ως παιχνίδι. Το γκατζετάκι δεν προϋποθέτει περαιτέρω έξοδα ή “επεκτάσεις” όπως λόγου χάρη άλλες μόδες του παρελθόντος που βασίζονταν στην ανάγκη για συλλογή (Βλέπε pokemon), είναι από μόνο του επαρκές.
Το ελικοειδές παιχνίδι έχει ήδη κάνει θραύση στις ΗΠΑ και τη Βρετανία και διαφορετικές εκδοχές του είναι τα 49 από τα 50 best-selling παιχνίδια στο Amazon τις τελευταίες ημέρες.
Η ιστορία μιας μητέρας
Το 1993 η Αμερικανίδα χημικός – μηχανικός Catherine Hettinger βρέθηκε στο Ισραήλ και κατά τη διαμονή της εκεί, συναντούσε συχνά μικρά παιδιά που πετούσαν πέτρες (συνήθως σε αστυνομικούς). Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, εμπνεύστηκε ένα “ειρηνικό” παιχνίδι ρίψης ή εκτόξευσης, το οποίο θα εκτόνωνε την ενέργεια των παιδιών. Καταχώρησε έτσι την πατέντα του «παιχνιδιού που στριφογυρίζει».
Το fidget spinner ωστόσο έγινε πραγματικότητα λίγα χρόνια μετά όταν η Hettinger διαγνώστηκε με μια αυτοάνοση πάθηση, η οποία προκαλούσε αδυναμία στους μυς και δεν της επέτρεπε να κινείται όπως πριν.
Η ανάγκη της ωστόσο να μπορεί να να παίζει με την κόρη της, την οδήγησε στο να εξελίξει την ιδέα του παιχνιδιού της: Άρχισε να φτιάχνει μικρής κλίμακας ελικοειδείς κατασκευές τις οποίες πετούσε με το παιδί της για ψυχαγωγία. Κάποιες από αυτές τις πούλησε σε διάφορα παζάρια του δρόμου στη Φλόριντα και έτσι γεννήθηκε το διάσημο πλέον γκατζετάκι.
