14 Σεπτεμβρίου και η Εκκλησία μας αφιερώνει τη μέρα αυτή στο Σταυρό του Κυρίου. Γιορτάζει την ανεύρεσή του και την ύψωση από την αγία Ελένη και την επίσης επανύψωσή του αργότερα από τον Ηράκλειο.Σταυρός, μέχρι την ώρα που υψώθηκε πάνω του με μπηγμένα τα καρφιά στο άγιο σώμα του ο Ιησούς, σήμαινε όργανο της πιο ατιμωτικής και βάρβαρης τιμωρίας για κακούργους και ληστές και ενόχους εσχάτης προδοσίας. Ήταν ποινή που επέβαλλε η ρωμαϊκή νομοθεσία.Ως κακούργο και ένοχο εσχάτης προδοσίας κάρφωσε η κακία των Εβραίων και το Θεάνθρωπο Κύριο με ουσιαστικό έγκλημα ότι αγάπησε ”μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” τον άνθρωπο! Δεν ήταν αδυναμία Του αυτή η κατάληξη. Ήταν απόδειξη του μεγαλείου της αληθινής και απύθμενης αγάπης Του για τον ξεπεσμένο άνθρωπο.Στο σταυρό Του συναντήθηκαν η κακία και αιμοβορία του Διαβόλου και των οργάνων του από τη μια και από την άλλη η θεϊκή αγάπη. Οι δυο δυνάμεις που συγκρούονται στον κόσμο και στην καρδιά του καθενός μας. Θα ήταν αδυναμία όμως του Θεού, αν δεν ακολουθούσε η Ανάσταση. Τελικά το κακό νικήθηκε από την αγάπη, γιατί αυτή είναι κορυφή και φως και ζωή και το κακό τάρταρος και κόλαση. Γιατί αυτή είναι αυτό που διψάει κάθε άνθρωπος.Η αγάπη του Σταυρού είναι η πιο ποιοτική, γιατί έχει μέσα της την ανιδιοτέλεια, την ταπείνωση και τη θυσία. Τη συγγνώμη και το αδύνατο του να ανταποδίδει το κακό με το κακό και να εκδικείται. Αντίθετα μπορεί να συγχωρεί και να δέεται για τους σταυρωτές της όσοι και όποιοι κι αν είναι αυτοί μέσα στους αιώνες.Να γιατί ο Σταυρός του Κυρίου συγκλονίζει κάθε ευγενική καρδιά και αιχμαλωτίζει κάθε υψιπέτη νου. Και γονατίζει μπροστά του κάθε ‘ευγνώμων καρδία’, που αναγνωρίζει από ποια πλάνη και ποιο βάρος αμαρτιών και αδυναμιών και από ποια καταδυναστεία του Σατανά τη λύτρωσε ο Εσταυρωμένος Κύριός της.Έτσι από τότε ο Σταυρός που στήθηκε στο Γολγοθά, από όργανο εγκλήματος έγινε το σύμβολο της μοναδικής και απροσπέλαστης θυσίας του Υιού του Θεού και δόθηκε στον άνθρωπο ως όπλο κατά του διαβόλου, που τρέμει τη δύναμή του. ”Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας. Φρίττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν” ψάλλει η Εκκλησία μας. Είναι το σύμβολο της συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό, της αμνηστίας που έδωσε και δίνει ο ουράνιος Πατέρας στον αμαρτωλό άνθρωπο.Σήμερα ωστόσο στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης γίνεται ήδη μια μεγάλη προσπάθεια το σύμβολο του Σταυρού μαζί με άλλα να καταργηθεί με διάφορα προσχήματα και αστεία επιχειρήματα, γιατί σατανικά κινούμενοι άνθρωποι στην ουσία θέλουν να καταργήσουν την Εκκλησία και εμάς τους ίδιους, τους ορθοδόξους χριστιανούς και Έλληνες.Τους πειράζει και τους ερεθίζει η Εκκλησία, η οποία είναι σταυροαναστάσιμη. Και έχει και θεανθρώπινη υπόσταση. Γι΄αυτό και καμιά θρησκεία δεν είναι ισότιμή της. Και γι΄αυτό είναι λάθος του κ.Υπουργού να την υποβιβάζει και να την περιορίζει σε πέντε πόσες σειρές στο βιβλίο των Θρησκευτικών. Και να καμαρώνει κιόλας γι΄αυτό…Η Εκκλησία ζει και ομολογεί το Σταυρό και την Ανάσταση. Του Κυρίου και κάθε χριστιανού. Πώς γίνεται αυτό; Ήδη από τη βάφτιση με την τριπλή κατάδυση του μωρού στο νερό ο μικρός με τον ανάδοχο ομολογεί ότι συντάσσεται με το σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό, ο οποίος θα τον οδηγήσει στην ηθική και την πνευματική ανάσταση, αλλά και τη σωματική στη δεύτερη παρουσία Του στον κόσμο.Βέβαια δε φτάνει μόνο το βάπτισμα. Ο χριστιανός απ΄την ώρα εκείνη που με τη βάπτισή του πολιτογραφείται στη Βασιλεία του Θεού δέχεται από την Εκκλησία και τη σταυροαναστάσιμη παιδεία της. Διδάσκεται δηλ. και κατηχείται και υποβοηθείται σ΄έναν αγώνα σταυρικό. Ανένδοτο κατά του κακού που φωλιάζει στον εαυτό του και στο περιβάλλον του. Εργάζεται στον εαυτό του πάντα με τη δύναμη, που απορρέει από το Σταυρό του Κυρίου, για τη νέκρωση των παθών του. Και πασχίζει να ξεριζώσει τις κακές επιθυμίες, τις εφάμαρτες αδυναμίες και ροπές του, που τον απομακρύνουν απ΄Αυτόν.Ο Θεός συνήθως στο ξεκίνημα αυτού του αγώνα — που ο χρόνος και η αρχή ποικίλλει για τον καθένα — (χωρίς να είναι απόλυτος κανόνας αυτό που θα πούμε) δίνει πολλή χάρη, που γεννά σε κάθε ψυχή σχεδόν έναν ιερό ενθουσιασμό. Είναι όπως συμβαίνει με την ανθοφορία στη φύση. Είναι η εμβρυική ηλικία του χριστιανού στην Εκκλησία. Ύστερα η χάρη του Θεού φαίνεται πως αποσύρεται. Ο ενθουσιασμός σαν να μαραίνεται και να πέφτει, Στην πραγματικότητα η πίστη που ήταν ενθουσιασμός γίνεται σπόρος, που κατεβαίνει στο βάθος της ύπαρξης του ανθρώπου κι εκεί η χάρη του Θεού κατεργάζεται ανεπαίσθητα την αλλοίωσή του προς το καλό και τη σωτηρία του. Έρχεται ένας χειμώνας στην ψυχή, όπως στη φύση, που, όπως ο σπόρος του σιναπιού, που λέει ο Κύριός μας, κάνει αθόρυβα και αθέατα τη δουλειά του.Είναι η νηπιακή ηλικία του χριστιανού. Κι όπως στην πραγματική νηπιακή ηλικία η μητέρα αφήνει σιγά σιγά το παιδί από το χέρι, για να κάνει μόνο του τα πρώτα βήματα, αλλά συνάμα το παρακολουθεί και το φυλάγει από πτώσεις ή και το αφήνει να πέσει καμιά φορά, έτσι και ο Θεός κρύβεται πολλές φορές από τα μάτια της ψυχής μας και μας δίνει την εντύπωση ότι μας άφησε μόνους. Αυτό γίνεται, για να μας κάνει πιο ώριμους. Πνευματικές προσωπικότητες με συνείδηση και υπευθυνότητα στον αγώνα.Σ΄αυτό το στάδιο ο Θεός επιτρέπει κι άλλες δοκιμασίες. Διάφορα γυμνάσματα και εμπόδια. Μας αφήνει να χτυπηθούμε, για να μάθουμε να επιλέγουμε το θέλημά Του από το θέλημα του Σατανά ή και το δικό μας, όταν είναι εφάμαρτο. Και να προχωρήσουμε έτσι στην πνευματική ζωή. Και να μην πάθουμε ό,τι έπαθαν οι πρωτόπλαστοι, που στη δοκιμασία που τους έβαλε, δεν επέλεξαν Αυτόν, αλλά τον εαυτό τους χωρίς Αυτόν. Με συνεργάτη το Διάβολο.Σε τέτοια διλήμματα την ”πατάμε” πολλοί από μας κι εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Ο Χριστός όμως είπε πως ”ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται. ”.Πολλές φορές αυτός ο αγώνας κατά των παθών μας και υπό το βάρος των περιπετειών γίνεται σκληρός και κάποτε κορυφώνεται σε μαρτύριο. Είναι οι στιγμές που υψωνόμαστε στο δικό μας Γολγοθά, όπως ο Κύριός μας. Τότε νιώθουμε ίσως μοναξιά, εγκατάλειψη κι από αγαπημένα μας πρόσωπα, κόπωση ψυχική ή μας κυριεύει απαισιοδοξία και απελπισία κι ορισμένοι προσφεύγουμε και στα ψυχοφάρμακα — χωρίς αυτό να είναι κακό. Αντίθετα είναι ευεργετικό — . Είναι οι στιγμές που βρίσκει και ο διάβολος ιδιαίτερη την ευκαιρία να μας ψιθυρίσει τα δικά του.Για όσους ξέχασαν ή δεν υπολόγισαν στην εξομολόγηση ή δεν είχαν ειλικρίνεια και ταπείνωση στο γέροντά τους αυτή η ώρα είναι η ώρα ”του μεγάλου πειρασμού” ή” η κακή ώρα”, όπως τη χαρακτηρίζουν άγιοι, που, όταν την παλέψουμε επιτυχώς, τότε βγαίνουμε σ΄ένα ευλογημένο ξέφωτο. Ο Θεός δίνει μερική αμοιβή στον αγώνα μας και μας χαριτώνει. Μας απαλλάσσει οριστικά από βασανιστικά πάθη και κάνει το σταυρό που μας φόρτωσε και που απαιτούσε ”καθ΄ημέραν να τον σηκώνουμε, για να είμαστε γνήσιοι μαθητές Του”, ‘χρηστό και το φορτίον Του ελαφρύ’. Τότε ζει ο άνθρωπος αναστημένο τον εαυτό του και το χαρακτήρα του από ολέθριες συνήθειες και αδυναμίες. Κι έρχονται στην καρδιά και την ψυχή του να κελαηδήσουν τα πουλιά του Παραδείσου. Κατασκηνώνει στην ψυχή του ο Θεός, και εκείνος αισθάνεται μικρό παιδάκι, γιατί ζει την υιοθεσία που του χάρισε ο μεσίτης Ιησούς με τη θυσία Του. Νιώθει το Θεό Πατέρα, μιλάει οικεία μαζί Του, όπως με το σαρκικό του πατέρα. Και νιώθει να κρατά και το χέρι του στα προβλήματα και τις αναποδιές της ζωής ο Δυνατός Θεός, και του φεύγει το άγχος. Ζει και το Χριστό σύζυγο, νυμφίο, της ψυχής του κι έχει τα πιο γλυκά και τρυφερά συναισθήματα για το πρόσωπό Του με μοναδικό αντίκρυσμα και από τη μεριά Του.Ζει και την παρουσία του Παρακλήτου , του Πνεύματος του αγίου, που κατακλύζει την ψυχή με τους καρπούς Του, οι οποίοι κατά τον απόστολο Παύλο είναι η ” αγάπη χαρά,ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα,αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια”.Έτσι η ζωή του χριστιανού δεν είναι στείρα και στερημένη, επειδή πορεύεται ο ίδιος πάντα με το σταυρό στο χέρι, όπως κοινά λέμε. Έχει ανεκλάλητες χάρες και ομορφιές, που τις απολαμβάνει ιδιαίτερα, όταν η προσευχή του γίνει απλή συζήτηση με το Θεό και, όταν οι ώρες που επικοινωνεί μαζί Του, δε θέλει να τελειώσουν ποτέ. Όταν κοινωνάει το σώμα και το αίμα Του και θεώνεται. Κι όταν βρίσκει την εξομολόγηση λυτρωτικό καταφύγιο και πηγή πνευματικού ανεφοδιασμού του.Κι όχι μόνο αυτό. Δεν τον φτάνουν οι κακίες και οι φθόνοι των συνανθρώπων του για να τον πληγώσουν. Τους αγαπάει όλους, τους συγχωρεί και τους προσεύχεται. Δε φοβάται και το θάνατο. Τον θεωρεί γέφυρα για μια άλλη ζωή απ΄την οποία λείπει κάθε πόνος και στεναγμός και στην οποία θα συναντήσει αγαπημένα του πρόσωπα, που ίσως ξεπροβόδισε νωρίτερα.. Και στην οποία θα περιμένει να έρθουν κι όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα που θα αφήσει πίσω, εφόσον όμως κι αυτά συνεχίσουν να παραμένουν στους κόλπους της Εκκλησίας.Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτή για τον άνθρωπο;Γι΄αυτήν ακριβώς τη μακαριότητά μας μάς άνοιξε το δρόμο ο Σταυρός και η ατίμητη θυσία του Κυρίου μας στο Γολγοθά. Αξίζει νομίζω με λατρεία να Του αφιερώσουμε έναν εκφραστικότατο σχετικό αγγλικό ύμνο, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: Σαν το θαυμαστό Σταυρό θωρώ που πάνω του πέθανε ο πρίγκηπας της δόξας το πιο μεγάλο κέρδος μου μόνο ζημιά το λογαριάζω και καταφρονώ κάθε καύχημά μου άλλο.Μην επιτρέψεις, Θεέ μου, να καυχηθώ παρά μόνο για το θάνατο του Χριστού και Θεού μου κι όσα πράγματα άλλα με γοητεύουν πιο πολύ τα θυσιάζω στο Σταυρό Του.Να΄ταν όλο το βασίλειο της φύσης δικό μου για δώρο θα ήταν πολύ μικρό. Αγάπη τόσο εκπληκτική και τόσο θεία αξίζει την ψυχή μου, τη ζωή μου, το καθετί μου. Isaac Watts (1674-1748)Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
