Το κλαμπ των 9
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1 του 2011 είναι το 62ο στη σειρά και ο Sebastian Vettel με την κατάκτησή του περσινού έγινε ο 32ος οδηγός που καταφέρνει στεφθεί πρωταθλητής. Με τον τίτλο του 2010 ο Vettel έγινε ο μικρότερος σε ηλικία οδηγός που κατακτά τον τίτλο στη Formula 1 και με τον φετινό ο Γερμανός της Red Bull γίνεται ο μικρότερος σε ηλικία που καταφέρνει να πάρει δεύτερο πρωτάθλημα στη σειρά και μόλις ο 9ος στην ιστορία της Formula1. Οι υπόλοιποι 8 μεγάλοι πρωταθλητές έχουν γράψει τη δική του ιστορία στο σπορ, οπότε ας τους θυμηθούμε με χρονολογική σειρά.
Περίοπτη θέση στην οικογένεια των ανθρώπων που σε μια πολύ δύσκολη εποχή έφυγαν πρόωρα αλλά κατάφεραν να αφήσουν έντονα τη σφραγίδα τους κατέχει ο Alberto Ascari. Έγινε ο πρώτος που κατάφερε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1 δύο φορές στη σειρά (1952, 1953) και να κυριαρχήσει απόλυτα στην εποχή του, προτού βρει τραγικό και αναπάντεχο θάνατο το 1955. Πέρα από την αναμφισβήτητη οδηγική του ικανότητα, ο Ascari ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς στον κόσμο οδηγούς που πέρασαν ποτέ από την F1.
Ο Ascari κατάκτησε και τους δύο τίτλους του με τη Ferrari. Ήταν η 3η του χρονιά με την ομάδα, το 1952, που ήρθε η μεγάλη επιτυχία, με το 2ο τίτλο να έρχεται την αμέσως επόμενη, το 1953. Μετά τα δύο πρωταθλήματα ο Ιταλός μεταπήδησε στην ομάδα της Lancia αλλά έχασε τη ζωή του σε ένα τραγικό ατύχημα στη Monza, όχι σε αγώνα αλλά κάνοντας απλώς βόλτα με ένα μονοθέσιο της Ferrari το 1955,
Juan Manuel Fangio (1951,1954, 1955, 1956, 1957)
Ο Juan Manuel Fangio αν και έφτασε σε αυτό το υψηλό επίπεδο σε μεγάλη ηλικία κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο πέντε φορές σε επτά χρόνια συμμετοχής και να βάλει τη δικιά του σφραγίδα στην ιστορία των μηχανοκίνητων αθλημάτων. Ο Fangio ήταν ιταλικής καταγωγής αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αργεντινή, με τα χρώματα της οποίας έτρεξε στη Formula 1. Όταν κατάκτησε τον πρώτο του τίτλο με τη Maserati το 1951 ήταν ήδη 40 ετών αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε να πάρει άλλους τέσσερις τίτλους, γράφοντας τη δική του ιστορία στη Formula 1.
Από το 1954 μέχρι το 1957 ο Fangio κέρδισε 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα, με το πρώτο από αυτά μάλιστα να το παίρνει έχοντας αλλάξει ομάδα στο μέσον τη σεζόν. Ο Αργεντινός ξεκίνησε τη χρονιά με τη Maserati αλλά την ολοκλήρωσε με τη Mercedes. Το 1955 η συνεργασία των δύο πλευρών συνεχίστηκε και έφερε άλλον έναν τίτλο, τον 2ο στη σειρά, αλλά μετά το τραγικό ατύχημα στο Le Mans τα «ασημί βέλη» αποσύρθηκαν και ο Fangio έπρεπε να βρει νέα στέγη. Αυτή ήταν η Ferrari, με την οποία πήρε άλλο ένα πρωτάθλημα το 1956. Το 1957 μεταπήδησε στη Maserati, με την οποία κατάκτησε τον 5ο συνολικά τίτλο του, ρεκόρ που έμεινε ακατάρριπτο για πολλές δεκαετίες, μέχρι να τον ξεπεράσει ο Michael Schumacher.
Jack Brabham (1959, 1960, 1966)
Τα επιτεύγματα του Sir John Arthur “Jack” Brabham στη Formula 1 δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Ο Αυστραλός είχε μεγάλη επίπτωση στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Brabham κέρδισε συνολικά τρία παγκόσμια πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα δύο πρώτα ήταν συνεχόμενα, το 1959 και το 1960, με το πρωτοποριακό για την εποχή μονοθέσιο της Cooper που είχε τον κινητήρα πίσω από την πλάτη του οδηγού. Εκείνα τα χρόνια ο Brabham εδραίωσε τη φήμη του στο χώρο των αγώνων και το 1962 ξεκίνησε τη δική του αγωνιστική ομάδα.
Εκεί έφτασε στο απόγειο της καριέρας του και πέτυχε κάτι μοναδικό, που δεν έχει ξανασυμβεί από τότε. Έγινε ο πρώτος που κατέφερε να κερδίσει πρωτάθλημα οδηγώντας το δικό του μονοθέσιο. Ο Jack Brabham στέφθηκε πρωταθλητής το 1966 κατακτώντας με την Brabham-Repco τέσσερις νίκες στους 9 αγώνες που πήρε μέρος.
Alain Prost (1985, 1986, 1989, 1993)
Χρειάστηκε να περάσουν 25 χρόνια για να καταφέρει ξανά κάποιος οδηγός να πάρει δύο χρονιές στη σειρά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και αυτός δεν ήταν άλλος από τον «Κύριο Καθηγητή» Alain Prost. Ο Γάλλος που όταν ήταν μικρός ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής έγραψε τη δική του ιστορία στη Formula 1 τόσο με τα πρωταθλήματα που κατάκτησε όσο και για την εμβληματική πλέον αντιπαλότητα με τον μεγάλο Ayrton Senna.
Ο Prost το 1985 κέρδισε τον πρώτο τίτλο του με τη McLaren και μάλιστα έγινε ο πρώτος -και μοναδικός μέχρι στιγμής- Γάλλος που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1986, επαναλαμβάνει το επίτευγμά του και γίνεται μόλις ο 4ος μέχρι εκείνη τη στιγμή που έχει κατακτήσει δύο πρωταθλήματα στη σειρά. Ακολουθεί άλλος ένας τίτλος με τη McLaren το 1989 και ο 4ος που σφράγισε μια τεράστια καριέρα το 1993 με τη Williams. Είναι πολλά αυτά που μπορεί κανείς να πει για τον Alain Prost αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχουν περάσει ποτέ από τη Formula 1.
Ayrton Senna (1988, 1990,1991)
Λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να εξασφαλίσουν μία θέση στο μύθο με τον τρόπο που τα κατάφερε ο Ayrton Senna. Ο Βραζιλιάνος «θεός» της Formula 1 ήλθε, είδε και νίκησε, κατακτώντας για πάντα τις καρδιές όσων τον είδαν να αγωνίζεται και όσων έμαθαν για αυτόν αργότερα. Ένας άνθρωπος δοσμένος ολόψυχα σε αυτό που αγάπησε περισσότερα από όλα, τους αγώνες, και που τελικά από αυτό έχασε τη ζωή του, όπως ακριβώς την έζησε: με 300 χ.α.ω.
Ο Senna από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στη Formula 1 έδειξε ότι κάποια στιγμή θα γίνει πρωταθλητής και η στιγμή αυτή ήρθε το 1988, όταν με την καταπληκτική McLaren εκείνης της εποχής και ύστερα από σκληρές μάχες με τον ομόσταβλό του, Alain Prost, πήρε την πρώτη θέση στη βαθμολογία. Το 1989 έχασε τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς αλλά τον ξαναπήρε το 1990, ύστερα από άλλη μία χρονιά διαμάχης με τον Prost ενός και εκτός πίστας. Το 1991, με τον Prost πλέον να έχει φύγει από την ομάδα, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα και ο θρυλικός Βραζιλιάνος κατάκτησε τον τίτλο για 2η φορά στη σειρά και για 3η συνολικά.
Κανείς δεν ξέρει πόσους τίτλους θα είχε ο Senna αν το νήμα της ζωής του δεν κοβόταν τόσο απότομα εκείνη την τραγική Πρωτομαγιά του 1994. Η ιστορία αποδεικνύει ωστόσο ότι δεν είναι οι αριθμοί και οι στατιστικές που κάνουν κάποιον να μείνει στην ιστορία αλλά η επίδραση που έχει στο χώρο του – και η σφραγίδα που άφησε ο Senna στη Fromula 1 δεν θα σβήσει ποτέ.
Michael Schumacher (1994, 1995, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004)
Μιλώντας για αθλητές που άφησαν το στίγμα τους στο σπορ στο οποίο αγωνίστηκαν, κανένα παράδειγμα δεν είναι πιο κατάλληλο από του Michael Schumacher. Ο Γερμανός κατάφερε να κάνει το όνομά του συνώνυμο της Formula 1, παίρνοντας τη δημοφιλέστερη ομάδα, τη Ferrari, από την ανυποληψία και ανεβάζοντάς την στην κορυφή. Πριν από αυτό όμως είχε καταφέρει ήδη να πάρει δύο πρωταθλήματα, βάζοντας τις βάσεις για το μύθο που έχτισε αργότερα.
Το 1994 ήρθε ο πρώτος τίτλος. Σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τον θάνατο του Ayrton Senna και με την απουσία του Alain Prost από τα grid, ο Schumacher ξεκίνησε όσο πιο δυναμικά μπορούσε, παρατάσσοντας απέναντι στις εντυπωσιακές επιδόσεις της Williams Renault του Damon Hill τις εξαιρετικές ικανότητές του και τη μαεστρία με την οποία κατάφερνε να ελέγχει την Benneton Ford. Το 1995 ήταν μια πιο… φυσιολογική χρονιά, αλλά ο τίτλος ήρθε πιο άνετα. Η Benneton άφησε τους κινητήρες της Ford και ήρθε σε συμφωνία με τη Renault. Ο Schumacher άφησε 33 βαθμούς πίσω του τον δεύτερο και κατέκτησε τον τίτλο τέσσερις αγώνες πριν το φινάλε.
Στη συνέχεια της καριέρας του ο Schumi κατάκτησε άλλους 5 τίτλους, και μάλιστα στη σειρά, για να φτάσει στον αριθμό ρεκόρ των 7. Ο Γερμανός κατέχει τα ρεκόρ σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες της F1, με τις 91 νίκες του να ξεχωρίζουν. Το 2006 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη Formula 1 αλλά δεν άντεξε για πολύ μακριά από το αγαπημένο του σπορ και το 2010 επέστρεψε με την ομάδα της Mercedes GP, ύστερα από 3ετή συμφωνία.
Mika Hakkinen (1998, 1999)
Γνήσιο τέκνο της μεγάλης φινλανδικής σχολής, ο Mika Hakkinen εντυπωσίασε τη Formula 1 από νωρίς με την ταχύτητά του. Έκανε το ντεμπούτο του το 1991 με την ομάδα της Lotus και το 1993 μεταπήδησε στη McLaren, όπου έζησε τις μεγάλες τους στιγμές και έκλεισε την καριέρα του στη Formula 1 το 2001, έχοντας στο παλμαρέ του δύο παγκόσμια πρωταθλήματα -και μάλιστα συνεχόμενα- και το ιστορικό των μαχών του με τον Michael Schumacher.
Ο πρώτος τίτλος ήρθε το 1998 με τη McLaren που είχε σχεδιάσει ο Adrian Newey. Ο Hakkinen ξεκίνησε το πρωτάθλημα πολύ δυνατά αλλά στη συνέχεια κάποια προβλήματα αξιοπιστίας σε συνδυασμό με την ανάκαμψη της Ferrari και του Schumacher έφεραν τον τίτλο να παιχτεί στο τέλος της σεζόν, ωστόσο ο Φινλανδός δεν είχε πρόβλημα να τον εξασφαλίσει. Το 1990 ήταν πιο δύσκολο, με τα προβλήματα αξιοπιστίας να είναι περισσότερα στη McLaren και ο Hakkinen εξασφάλισε το πρωτάθλημα στον τελευταίο αγώνα, με τον άλλο διεκδικητή να είναι ο Eddie Irvine με τη Ferrari καθώς ο Schumacher είχε χάσει αρκετούς αγώνες μετά τον τραυματσμό του στο Silverstone.
Ο πρίγκιπας των Ασθούριας έβαλε την Ισπανία στον παγκόσμιο χάρτη του μηχανοκίνητου αθλητισμού και εκθρόνισε τον πολύ Michael Schumacher. O Fernando Alonso θεωρείται ένας από τους πιο ολοκληρωμένους οδηγούς της Formula 1 και εδραίωσε αυτήν την εκτίμηση κατακτώντας με την ομάδα της Renault δύο συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα το 2005 και το 2006, κερδίζοντας το μεγαλύτερο όνομα εκείνης της εποχής.
Ο Alonso μπήκε στα «βαθιά» νερά της Formula 1 το 2001 με την αδύναμη ομάδα της Minardi αλλά από τότε τράβηξε πάνω του τα βλέματα. Το 2003 βρέθηκε στη Renault και η επιτυχία ήρθε την ίδια χρονιά, με τη νίκη στην Ουγγαρία. Όταν το 2005 το μονοθέσιο της ομάδας ήταν ικανό να διεκδικήσει τίτλο, ο Alonso δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και με τη… βοήθεια της McLaren, καθώς τα προβλήματα αξιοπιστίας της βρετανικής ομάδας ήταν πολλά, πήρε το πρώτο του πρωτάθλημα. Το 2006 η επιτυχία επαναλήφθηκε, με αντίπαλο αυτήν τη φορά τον Michael Schumacher, τον οποίο ο Ισπανός ανάγκασε σε «πικρή» αποχώρηση από τη Formula 1 αφού δεν του επέτρεψε να πανηγυρίσει τον 8ο τίτλο του.
Η συνέχεια της καριέρας του Alonso είχε αρκετά επεισόδια. Το 2007 η συμβίωσή του στη McLaren με τον Lewis Hamilton ήταν πολύ δύσκολη και ο Ισπανός επέστρεψε στη Renault, η οποία ωστόσο δεν είχε πλέον την παλιά της ανταγωνιστικότητα. Το 2010 εντάχθηκε στο δυναμικό της Ferrari και παραλίγο στην πρώτη χρονιά με τη Scuderia να πάρει το πρωτάθλημα, το οποίο έχασε στις λεπτομέρειες στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Ο Alonso έχει δέσει τη μοίρα του με εκείνη της Ferrari, υπογράφοντας μέχρι το 2016 και είναι βέβαιο ότι θέλει κι άλλα πρωταθλήματα, όπως είναι βέβαιο ότι έχει την ικανότητα να τα διεκδικήσει.
Sebastian Vettel (2010, 2011)
Τι να πει κανείς για το «τρομερό παιδί» της Formula 1. Ο Sebastian Vettel από πολύ μικρή ηλικία έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ, έχοντας γίνει ο μικρότερος σε ηλικία οδηγός που έχει γραφτεί σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες. To 2007 έγινε ο νεότερος οδηγός που βαθμολογήθηκε στη Formula 1 με την 8η θέση στο GP ΗΠΑ, όταν αντικατάστησε τον Robert Kubica στο κόκπιτ της BMW. Το 2008, οδηγώντας για την Toro Rosso, έγινε ο νεότερος που κατακτά pole position και νίκη, στο Ιταλικό GP. To 2010 έγινε ο νεώτερος που κατακτά Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και το 2011 γίνεται ο νεότερος που το κάνει για 2η φορά στη σειρά.
Κι αν η χρονιά του 2010 ήταν ονειρική για τον Vettel, που πήρε τον τίτλο με δραματικό τρόπο στον τελευταίο αγώνα της σεζόν στο Abu Dhabi, το 2011 είναι η χρονιά της απόλυτης καταξίωσης. Η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα αλλά η κυριαρχία του Vettel και της Red Bull θυμίζει τις αντίστοιχες κυριαρχίες των McLaren στη δεκαετία του ’80, των Williams του ’90 και των Ferrari του 2000. Ταχύτερος στις κατατακτήριες και ιδιαίτερα ώριμος στους αγώνες, ο Vettel έχει φτάσει ήδη στους δύο τίτλους και σίγουρα δεν έχει σκοπό να σταματήσει εδώ.
