Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Ο κομματισμός συνδικαλισμός εκπαίδευσε άριστα την κοινωνία στα χρόνια της πλαστικής ευημερίας. Με βάση τα άριστα διδάγματα του παρελθόντος οι εργαζόμενοι στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα προσπαθούν σήμερα να βρουν τις νέες τους ισορροπίες. Αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση που κάθε ημέρα ανακοινώνει και κάτι καινούργιο. Ακόμη και εκείνοι που δεν συμπαθούν τους υπηρετούντες στις δημόσιες υπηρεσίες και φορείς συμφωνούν πως οι κυβερνητικές παλινωδίες αποδεικνύονται χειρότερες και από τις περικοπές. Βασανίζει όλους το ερώτημα εάν κρύβεται κάποιο είδος σαδισμού στα γούστα του κ. Παπανδρέου και στην παρέα των κ. Παπακωνσταντίνου έως προχθές και κ. Βενιζέλου σήμερα. Μάλλον είναι κάτι πιο απλό. Ο πρωθυπουργός μαθήτευσε κοντά στον «πατερούλη» Ανδρέα Παπανδρέου. Προσπάθησε να πείσει ότι ξεφεύγει από την κηδεμονία του ΠΑΣΟΚ… Ματαίως. Τον έπνιξε το Κόμμα!
Η κυβέρνηση, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, αποτελείται από ανθρώπους που όπως σωστά λέει η κοινωνία, δεν έχουν διοικήσει ποτέ ούτε περίπτερο. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι σημερινοί υπουργοί, έκτισαν την κοινωνία της φούσκας. Εκτός από τις υπεραξίες που παρήχθησαν, σ’ όλη την εικοσαετία οικοδομήθηκε και η συνδικαλιστική αντίληψη του «κάνω ο, τι γουστάρω». Οι υπάλληλοι των υπουργείων και των ΔΕΚΟ εκπαιδεύτηκαν στην άνεση των απεργιών, χωρίς μάλιστα να χάνεται το ημερομίσθιο. Οι επικεφαλείς του συνδικαλισμού έκτισαν πολιτικές καριέρες φυσικά με τις προσφερόμενες ψήφους των οπαδών.
Τώρα, μεγάλο μέρος των πολιτών αντιλαμβάνονται αυτό που, από μήνες, ζουν οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Αυτοί δέχθηκαν πρώτοι την ομοβροντία των μέτρων χωρίς τη δυνατότητα οποιασδήποτε αντίδρασης. Και τι μπορούσαν άλλωστε να κάνουν; Αποδέχονταν την απόλυση τους ή την πιθανή κατάρρευση της επιχείρησης τους. Πολύ πιθανό κάποιοι εξ’ αυτών να βοήθησαν με την περικοπή του μισθού τους μια προσπάθεια του επιχειρηματία να περισώσει, ανεπιτυχώς τελικά, θέσεις εργασίας. Από το φθινόπωρο του 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου περιφερόταν για να διώξει τους Κινέζους από τον ΟΛΠ, ο ιδιωτικός τομέας έμπαινε στην καταιγίδα, όπου χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί έως σήμερα. Στο διάστημα αυτό, η σοσιαλιστική με τις ιδεοληψίες της κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αρνήθηκε να «μοιράσει» ισοβαρώς τις συνέπειες της κρίσης και στον δημόσιο τομέα. Όχι όπως τελικά έκανε με την περικοπή των μισθών και των συντάξεων, αλλά με την δραστική περικοπή των δαπανών.
Πριν από την εκταμίευση των δόσεων παιζόταν η ίδια σιχαμερή ιστορία των κυβερνητικών. Δεχόμενοι τις πιέσεις των ελεγκτών υποτίθεται ότι συμφωνούσαν να υλοποιήσουν ψηφισμένες δεσμεύσεις. Με την έλευση των χρημάτων επέστρεφαν στην τακτική της καθυστέρησης. Στο διάστημα που μεσολαβούσε δεν κουνούσαν ούτε το δακτυλάκι τους για να πουλήσουν στη συνέχεια με ύφος πολιτική προστασίας στην κοινωνία έναντι των δανειστών. Μια βαθύτατα συμπλεγματική τακτική που μειώνει την αξιοπρέπεια και το κύρος της Ελλάδας έναντι εταίρων και συμμάχων.
Σαν κάτι φτωχοδιάβολους οι κυβερνητικοί προσπαθούσαν να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους. Μέχρι που τα περιθώρια στένεψαν απελπιστικά για την κυβερνητική τακτική. Τώρα πια δεν υπάρχει κανένα. Τα μικρομέγαλα των πολιτικών, οι συνδικαλιστικοί ηγέτες δεν φαίνεται να συγκινούν την πλειονότητα των εργαζομένων, αλλά συμπεριφέρονται με τις πρακτικές που έμαθαν. Οι απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς πλήττουν ευθέως τους πελάτες της επιχείρησης τους. Μπορεί να δυσχεραίνουν τη ζωή του ιδιοκτήτη αυτοκινήτου στη μετακίνηση του, στοχεύουν στο επιβατικό κοινό. Οι απασχολούμενοι στο δημόσιο και ειδικότερα στις δημόσιες μεταφορές έχουν απωλέσει τη δυνατότητα να σκέφτονται και να αντιδρούν με ψυχραιμία. Λογικό είναι. Μήπως με την πολιτική ασυναρτησίας της κυβέρνησης είναι πράγματι πολυτέλεια η ψυχραιμία και η λογική;
Η κοινωνία εξακολουθεί να μην ενημερώνεται ουσιαστικά. Τις τελευταίες ημέρες ορισμένα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρονται με μεγαλύτερη ωριμότητα από τους υπουργούς. Πιέζουν με δηλώσεις τους την υλοποίηση των μέτρων ώστε οι διαδικασίες ενσωμάτωσης να επισπευστούν. Πρέπει να γίνουν τόσα πολλά και προφανώς δεν έχει κανένας την άνεση των κυβερνητικών στο χασομέρι…
ΥΓ. α. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο. Να φωνάζεις «ψωμί παιδεία ελευθερία» και να επιδιώκεις πάση θυσία να κρατήσεις κλειστό το Πανεπιστήμιο. Μ’ ένα νόμο δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνείς. Αλλά, εάν διαφωνείς θα πρέπει να μάθεις να σέβεσαι την επιθυμία των περισσότερων. Στην περίπτωση που η γνώμη σου μειοψηφεί, η Δημοκρατία σε διδάσκει, να σέβεσαι την άποψη των περισσότερων. Δέχομαι πως αυτή η ιδανική ιεράρχηση δεν υφίσταται. Αντιθέτως κόμματα και σχηματισμοί έχουν εκπαιδεύσει μαθητές και φοιτητές στις καταλήψεις με αποφάσεις που λαμβάνουν οι μειοψηφίες. Οι πλειοψηφίες συνήθως απείχαν από τις συλλογικές διαδικασίες. Με την κρίση, μαθαίνουν να συμμετέχουν στα όργανα της Δημοκρατίας. Η εποχή που τα βρίσκαμε έτοιμα χωρίς κόπο πέρασε ανεπιστρεπτί…
β. Η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζεται να ανοίξει τις αγκάλες της για να υποδεχθεί όλες τις επαγγελματικές ομάδες που θίγονται από την μετάλλαξη της κοινωνίας. Ως τακτική ενός παρωχημένου κόμματος είναι απολύτως σωστή. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά εάν η πλειοψηφία των πολιτών το επιλέξει; Ας αφήσουμε και κάτι για άλλη φορά…
