Αναφαίρετο κομμάτι της πίστης μας είναι η Εκκλησία. Είναι θεανθρώπινος οργανισμός — και όχι οργάνωση — του οποίου κεφαλή και πρωταρχικό μέλος είναι ο Χριστός. Μας μαθαίνει ν΄αγαπάμε το Χριστό και συμβάλλει να αναπτυχθεί μια προσωπική σχέση του ανθρώπου μαζί Του.” Η Εκκλησία κατά την ορθόδοξη πίστη μας είναι προϋπόθεση της σωτηρίας μας. Γι΄αυτό και στο Σύμβολο της πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστη στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις ”μιαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν”. Είναι γνωστός ο λόγος του αγίου Κυπριανού ότι ”εκτός της Εκκλησίας (έξω από την Εκκλησία) δεν υπάρχει σωτηρία” ή ότι ”δε μπορεί να έχει Πατέρα το Θεό εκείνος που δεν έχει την Εκκλησία μητέρα”. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός μας συσσωματώνει δια των αγίων μυστηρίων και μας κάνει μέλη Του. Δια του Χριστού ενωνόμαστε με την Αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Η ένωση του Θεού με τους ανθρώπους, που υπήρχε στον Παράδεισο και διασπάστηκε με την αποστασία και την αμαρτία των πρωτοπλάστων, αποκαθίσταται τώρα δια του Χριστού στην Εκκλησία. Ο εν Χριστώ άνθρωπος στο Σώμα του Χριστού συμφιλιώνεται με το Θεό, δικαιώνεται, ζωοποιείται, φωτίζεται, αγιάζεται, σώζεται, γίνεται θεός κατά χάρη. Σ΄αυτήν ο χριστιανός κοινωνεί με το Θεό, αλλά και με το συνάνθρωπό του, ξεπερνά το νοσηρό ατομικισμό, τη φιλαυτία και αποκτά την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφοσύνη. Με το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνεται η συσσωμάτωση του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού και η χορηγία της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Ο εκκλησιασμός μας και η συμμετοχή μας στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και Λειτουργίας δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά όρος, για να είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.Σ΄αυτήν την Εκκλησία στον τόπο και τύπος του Χριστού είναι ο επίσκοπος. Είναι αυτός που εγγυάται την εγκυρότητα των μυστηρίων και είναι η κεφαλή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας. Ο ιερέας είναι ο αντιπρόσωπός του. Γι΄αυτό και είναι απαραίτητο ο πρεσβύτερος να μνημονεύει το όνομα του επισκόπου, όταν τελεί τη θεία Ευχαριστία, την οποία τελούσε κατ΄αρχήν μόνο ο επίσκοπος.”Αυτός είναι ο ποιμένας, ο στρατηγός, ο χριστός του Κυρίου. Κι αν κάποιος δεν είναι με τον επίσκοπο, δεν είναι στην Εκκλησία, κατά τον άγιο Κυπριανό.. Είναι γι΄αυτό καθήκον μας να υπακούμε με κάθε ταπεινοφροσύνη και αγάπη σ΄αυτόν που έχρισε ο Θεός. Κι αν ακόμα νομίζουμε ότι δεν αξίζει. Στην εποχή που ο Σαούλ — χρισμένος από το Θεό βασιλιάς των Εβραίων — είχε εκπέσει από τη χάρη του Θεού και καταδίωκε από ζήλια το Δαβίδ, δόθηκε η ευκαιρία στο Δαβίδ να τον εκδικηθεί και να τον σκοτώσει. Δεν το έκανε όμως με τη σκέψη ”πώς μπορώ να χτυπήσω εγώ αυτόν που έχρισε ο Κύριος; ” Γι΄αυτό κι εμείς οι χριστιανοί ας μην είμαστε εύκολοι και επιπόλαιοι να κατακρίνουμε και να καταδικάζουμε Δεσπότη. Και ιδιαίτερα το δικό μας ο καθένας το Δεσπότη. Είναι σαν να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Και κανόνας οικουμενικής συνόδου λέει ”ει δυνατόν καθόλου ή μετά φόβου και τρόμου να σχολιάζουμε τον Επίσκοπο”. Γιατί το σχόλιο είναι σε βάρος του ονόματος και του έργου του Χριστού. Και η λάσπη κολλάει. Δε φεύγει. Δεν είναι μόνο το τι παίρνει, αλλά και τι αφήνει και πίσω. …………………………………………………………. Η Εκκλησία πολεμήθηκε πολύ δια μέσου των αιώνων και πολεμάται. Πρόρρηση του Αρχηχού της όμως είναι ότι ”πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής”. Και οι πύλες του Άδη ακόμη δε θα μπορέσουν να την κατανικήσουν. Όπως και στο βιβλίο της Κ.Διαθήκης, την Αποκάλυψη, προφητεύεται πως ο τελικός θρίαμβος στην οικουμένη ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, αφού θα έχει αντιπαλέψει την επέλαση του κακού κάθε μορφής και των οργάνων του. Οι εχθροί της και σήμερα είναι πάρα πολλοί. Εσωτερικοί και εξωτερικοί. Μ΄αυτούς θα ασχοληθούμε σε επόμενα άρθρα.ΥΓ : Οι εντός εισαγωγικών ενότητες είναι παρμένες από το ημερολόγιο 2016 της ιεράςΜητροπόλεως Γρεβενών.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός