Η τρίτη εκλογική αναμέτρηση εντός του έτους αποτελεί παρελθόν. Ο ελληνικός λαός ενώπιον των προβλημάτων του δεν έδειξε αυτή τη φορά να δονείται από τα κομματικά πάθη του παρελθόντος, έχοντας εν μέρει συνειδητοποιήσει ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα ξημερώσουν γι’ αυτόν δυσκολότερες ημέρες. Παρ’ αυτά όμως τα ισχυρά κόμματα πέτυχαν να στήσουν προεκλογικές συγκεντρώσεις χωρίς να εκτεθούν από το ολιγάριθμο των συγκεντρωμένων. Το φαινόμενο πρέπει να αναλυθεί. Είναι ακόμη αρκετοί οι φανατικοί ή έχουν απομείνει κοντά στα κόμματα εξουσίας ιδιοτελείς, που ελπίζουν να διασωθούν από τον επερχόμενο κατακλυσμό κλεισμένοι στην κομματική κιβωτό; Το κυβερνόν κόμμα επέτυχε την επανεκλογή του με εντυπωσιακή τη συσπείρωση, παρά τη διάσπασή του. Οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έπεισαν αρκετούς από τους παλιούς υποστηρικτές τους, ώστε να επιτύχουν την ανατροπή. Ο λαός αποφάσισε να δώσει μία ακόμη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αυτή τη φορά δεν διένειμε ελπίδες, αλλά υποσχέθηκε οριστική ρήξη με το παρελθόν. Στη διεθνή σκηνή βλέπουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Η βρετανική εφημερίδα Guardian σε δημοσίευμά της (18.9), σχολιάζοντας την εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα, έγραψε ότι δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει στις ελληνικές εκλογές, καθώς άλλος θα κυβερνά τη χώρα. Τα κλειδιά της χώρας μας θα ανήκουν στον Maarten Verwey, τον Ολλανδό γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρόκειται για ανώτατο αξιωματούχο του υπουργείου Οικονομικών της Ολλανδίας, ο οποίος είχε ανάλογο ρόλο στις παρεμβάσεις στην Κύπρο. Έτσι, όποιος και αν είναι ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, θα είναι δύσκολο να αποκλίνει από τις υποδείξεις του Maarten Verwey. Θα έλεγε κάποιος πατριώτης ότι οι Άγγλοι, άλλοτε αφέντες μας, ποτέ δεν έπαψαν να γράφουν πικρόχολα για την Ελλάδα και τους Έλληνες και συνεχίζουν ακόμη και τώρα, που τα νησιά μας πλημμύρισαν από πρόσφυγες. Μακάρι να ήταν ψέματα τα γραφόμενα. Πολύ φοβούμαι πως, δυστυχώς, είναι αλήθεια και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα. Εγώ απλώς επισημαίνω την ψευδαίσθηση των Άγγλων ότι αυτοί ζουν σε ανεξάρτητη χώρα, ενώ είναι εξ ίσου δουλωμένοι, όπως και οι άλλοι λαοί στον δυνάστη του πλανήτη, που λέγεται τραπεζικό κεφάλαιο. Μ’ αυτό υποσχέθηκε να αντιπαλέψει ο εκ νέου πρωθυπουργός μας ευελπιστώντας ότι θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφεραν οι προασκήσαντες την εξουσία. Τώρα έχουν εξοβελιστεί οι φωνές της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Δεν θα ακούγεται στη Βουλή ότι το χρέος είναι απεχθές και επονείδιστο παρά μόνο από τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού, οι οποίοι αύξησαν τη δύναμή τους χάρη στον αποκλεισμό τους από την τηλεμαχία, στο όνομα της διάτρητης «δημοκρατίας», η οποία χρησιμοποιεί ολοκληρωτικές μεθόδους, για να τιμωρήσει τους εχθρούς της. Στο επίκεντρο της πολιτικής θα είναι και πάλι το χρέος (Και ποιος γνωρίζει για πόσες τετραετίες ακόμη). Θα ακούγεται πολύς λόγος για τη βιωσιμότητά του με τον εκβαρβαρισμό της ελληνικής γλώσσας, τον οποίο οι πάντες επιδιώκουν. Διότι βιωσιμότητα του χρέους δεν σημαίνει τη δυνατότητα αποπληρωμής του, αλλά τη μακροημέρευσή του και παράλληλη διόγκωσή του, όπως έδειξε και η πενταετία μνημονιακού βίου που παρήλθε. Το χρέος είναι αδύνατο πλέον να αποπληρωθεί. Η Ελλάδα έχει δεσμευθεί για την εφαρμογή του τρίτου κατά σειράν συνόλου μέτρων, που επέβαλαν οι οικονομικά κατέχοντες τη χώρα μας. Και τα μέτρα αυτά θα τεθούν σε εφαρμογή τάχιστα, καθώς οι δανειστές δεν αποδέχονται περιόδους χάριτος. Λίγο πολύ γνωρίζουμε τί μας περιμένει και, φυσικά, δεν θα είναι διόλου δικαιολογημένη η εκ των υστέρων αγανάκτηση. Και η κυβέρνηση αυτή, όπως όλες οι προηγούμενες, θα στραφεί προς τις εύκολες λύσεις: Μείωση συντάξεων και μισθών, εκποίηση της κρατικής περιουσίας, αύξηση φόρων. Θα πανηγυρίσω, αν διαψευσθώ. Τι με κάνει όμως να πιστεύω ότι θα συμβούν αυτά; Απλή η σκέψη: Γιατί οι «εταίροι» μας, δια του Maarten Verwey, ο οποίος, όπως και ο πολύ γνωστός μας πλέον Ντάισελμπλουμ, δεν είναι τίποτε πλέον από ανθρωπάκια στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, θα ενδώσουν κατά τη «σκληρή» διαπραγμάτευση (εκ των υστέρων;) των όρων του τρίτου μνημονίου; Μήπως, για να ισχυροποιήσουν μια κυβέρνηση, που αυτοαποκαλείται της Αριστεράς, συνεπώς εχθρική προς το κρατούν σύστημα, ώστε αυτή να γίνει πρωτοπόρος για ανάλογες «ανατροπές» και σε άλλες χώρες της Ευρώπης; Ας το καταλάβουμε, επί τέλους, ότι το αυγό δεν διαπραγματεύεται με την πέτρα. Στο κυβερνόν κόμμα δεν πρέπει να χρεωθεί η όποια αποτυχία στην επιχείρηση απαλλαγής μας από την κατοχή, αλλά η διασπορά ελπίδων σ’ έναν λαό, που του έμαθαν να περιμένει τα πάντα από επίγειους σωτήρες. Εν αναμονή των δυσκόλων ημερών καλό είναι να λάβουμε τα μέτρα μας: Περιορισμός της κατανάλωσης στο ελάχιστο και απόρριψη του καταναλωτικού πνεύματος, που μας έπνιγε τα σαράντα χρόνια της πλαστής ευμάρειας. Αφού δεν θέλαμε να ακούσουμε τη φωνή του Ευαγγελίου, ας ακούσουμε τη φωνή του Βαρουφάκη. Επιστροφή στη γη, που την πότισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους οι πρόγονοί μας. Η συρρίκνωση της πρωτογενούς παραγωγής μας είναι μεγάλη κατάρα για τη χώρα μας. Αποφυγή αγοράς εισαγομένων προϊόντων, ακόμη και αν είναι φθηνότερα. Σκεφθήκαμε ποτέ το πλήθος των διατροφικών σκανδάλων σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης; Εδώ φέρνουν τα χειρότερα από τα προϊόντα τους. Σκεφθήκαμε ότι με τις αλόγιστες αγορές αυτών των προϊόντων επιτείνουμε την ανεργία των παιδιών μας; Τέλος αλλαγή πορείας. Η άνευ όρων υποταγή στο «πνεύμα» της Δύσης αφάνισε το πρόσωπό μας και μας μετέτρεψε σε άτομα αναλώσιμα στην υπηρεσία ενός ανελεήτου συστήματος. Καιρός να αναζητήσουμε τις απωλεσθείσες αξίες μας, που πλούσια περιέχονται στην πίστη μας. Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται είχε γράψει ο Ντοστογιέφσκι. Συνεπώς δικαιώνεται η κάθε μορφής αδικία. Καιρός να αναζητήσουμε τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και να σταθούμε, όσοι ακόμη μπορούμε, συμπαραστάτες στις δυσκολίες του με έργα και όχι λόγια. Όλα αυτά ας μη περιμένουμε να μας τα υποδείξει η δουλωμένη στα ισχυρά συμφέροντα Εξουσία. Είναι καιρός να αναλάβουμε πρωτοβουλία. Και ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει. Τη σταύρωση ακολουθεί η ανάσταση.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
