Σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι το να κάνει κανείς γιόγκα και διαλογισμό ή να αποδέχεται και κάθε άλλη θρησκεία όσο τη χριστιανική πίστη είναι ένδειξη ανώτερου πνευματικού του επιπέδου ή υπέρβασης μιας άρρωστης θρησκοληψίας. Ότι είναι έτσι και εκπολιτισμένος, αλλά και εκπολιτιστής.Για να δούμε όμως ότι κάποια τέτοια θέση μας είναι επιπόλαια, αβασάνιστη, αλλά και επικίνδυνη, παραθέτουμε στη συνέχεια μια αληθινή ιστορία με κύρια πρόσωπα το Γιωργάκη και το γέροντα — τώρα άγιο — Παϊσιο. Τη διηγείται ο Γιάννης Κοτσάμπασης στο βιβλίο του ”Από το Θιβέτ στο Άγιο Όρος”. Την ιστορία αυτή στο άρθρο μας, πολύ συνοπτική, την πήραμε από το ίντερνετ.Η ιστορία, όπως καταθέτει ο συγγραφέας, αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και υπαρκτά πρόσωπα, τα οποία γνώρισε προσωπικά ο ίδιος στη Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας, όταν με ένα φίλο του επισκέφτηκε το Άγιο Όρος. Τους την έκανε γνωστή ο ίδιος ο π.Παϊσιος, αλλά και μέρος της ο ίδιος ο Γιωργάκης, για τον οποίο ο άγιος είχε τότε ακόμα νωπές και έντονες τις εντυπώσεις από τη γνωριμία μαζί του. Διαδραματίζεται δε το Φεβρουάριο του 1976. Αναφέρουμε για του λόγου το αληθές ότι στο βιβλίο προλογίζει ο Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων.Η ιστορία είναι η εξής: ”Άθελά του και σε πολύ μικρή ηλικία ο μικρός Γιωργάκης από τον Πειραιά βρίσκεται στο Θιβέτ. Αφιερώνεται από τον καπετάνιο παππού του σε βουδδιστικό μοναστήρι. Για 14 χρόνια ασκείται στο βουδδιστικό μοναχισμό. Προχώρησε πολύ στη γιόγκα, έγινε τέλειος μάγος, μπορούσε να καλεί όποιον ήθελε. Φορούσε μαύρη ζώνη και ήξερε τέλεια καράτε. Με τη δύναμη του σατανά έκανε επιδείξεις που προξενούσαν εντύπωση. Χτυπούσε με το χέρι του μεγάλες πέτρες και έσπαζαν σαν καρύδια. Μπορούσε να διαβάζει κλειστά βιβλία. Έσπαζε στην παλάμη του φουντούκια, έπεφταν κάτω τα τσόφλια και οι καρποί έμεναν κολλημένοι στο χέρι του. Μετακινούνταν από πόλη σε πόλη με υπερφυσικό τρόπο. Έτσι πήγε στο Σικάγο, στη Σουηδία, όπου βρήκε τους γονείς του. Στην Ιερουσαλήμ. Πετώντας έφτασε και στο άγιο Όρος.Κάποιοι μοναχοί έφεραν το Γιωργάκη στο γέροντα Παϊσιο, για να τον βοηθήσει. Ο Γιωργάκης ρώτησε το γέροντα τι δυνάμεις είχε και τι μπορούσε να κάνει. Ο άγιος απάντησε ότι ο ίδιος δεν έχει καμιά δύναμη και ότι όλη η δύναμη είναι του Θεού. Ο Γ., θέλοντας να επιδείξει τη δύναμή του, συγκέντρωσε το βλέμμα του σε μια μεγάλη πέτρα που ήταν σε απόσταση και η πέτρα έγινε θρύψαλα. Τότε ο γέροντας σταύρωσε μια μικρή πέτρα και του είπε να τη σπάσει κι αυτή. Αυτός συγκεντρώθηκε, έκανε τα μαγικά του, αλλά δεν κατάφερε να τη σπάσει. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να τρέμει και οι σατανικές δυνάμεις, που νόμιζε ότι έλεγχε, μη μπορώντας να σπάσουν την πέτρα, στράφηκαν εναντίον του και τον εκσφενδόνισαν στην άλλη όχθη του ρέματος. Ο γέροντας τον μάζεψε σε άθλια κατάσταση.Άλλη φορά, διηγήθηκε ο γέροντας, ”ενώ συζητούσαμε, ξαφνικά σηκώθηκε, μου έπιασε τα χέρια και μου τα γύρισε προς τα πίσω. Αν μπορεί ας έρθει να σε ελευθερώσει ο Χατζηφεντής (ο άγιος Αρσένης ο Καππαδόκης), μου είπε. Το αισθάνθηκα σαν βλασφημία. Κούνησα λίγο τα χέρια μου και τινάχθηκε πέρα. Μετά σαν αντίδραση πήδησε ψηλά και πήγε να με χτυπήσει με το πόδι του, αλλά το πόδι του σταμάτησε κοντά στο πρόσωπό μου, σαν να βρήκε ένα αόρατο χέρι εμπόδιο. Με φύλαξε ο Θεός. Τη νύχτα τον κράτησα και κοιμήθηκε στο κελλί μου. Οι δαίμονες τον έσυραν μέχρι κάτω στο λάκκο και τον έδειραν για την αποτυχία του. Το πρωί σε κακή κατάσταση, τραυματισμένος, γεμάτος αγκάθια και χώματα ομολογούσε: με έδειρε ο σατανάς, γιατί δε μπόρεσα να σε νικήσω”.Τελικά ο π.Παϊσιος έπεισε το Γιωργάκη να του φέρει τα μαγικά βιβλία και τα έκαψε. Ο γέροντας τον κράτησε λίγο κοντά του και τον βοήθησε. Χρησιμοποιούσε δε την περίπτωση του Γ., για να αποδείξει πόσο μεγάλη είναι η πλάνη αυτών που νομίζουν ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες. Ότι όλοι τον ίδιο Θεό πιστεύουν και δε διαφέρουν οι Θιβετιανοί–βουδδιστές μοναχοί από τους Ορθόδοξους”. …………………………………………………………………. Και συμπληρώνουμε εμείς: Επειδή ένα μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε είναι ότι όπου δε λατρεύεται ο Χριστός κάθε άλλη δοξασία οδηγεί σε πλάνη, παραθέτουμε ένα απόσπασμα σε διασκευή από το βιβλίο, σχετικό με τη ζωή των βουδδιστών μοναχών και των ορθοδόξων, για να φανεί πόσο κοντά στα μάτια μας και στις επιλογές μας μπορεί να είναι το Φως με το σκοτάδι. Η πλάνη με την αλήθεια. Και να μας ξεγελάει η επιφάνεια. Και η άγνοια. Τις συνέπειες βέβαια δεν τις συζητούμε.Λέει στο βιβλίο του ο Γ.Κοτσάμπασης: ”Η ζωή στο βουδδιστικό μοναστήρι είναι αυστηρή, όπως και στην ορθόδοξη λατρεία. Κι όπως και οι ορθόδοξοι ασκητές, οι βουδδιστές μοναχοί κοιμούνται κάτω στο πάτωμα, έχουν περιορισμένο ύπνο, ξυπνούν στις 4 το πρωί για προσευχή και σωματική άσκηση ( πολεμικές τέχνες: καράτε, Ζίου Ζίτσου, κολύμβηση κ.α.). Νηστεύουν αυστηρά. Κρατούν παρθενία. Έχουν εικονογραφία. Μουσική με ψαλμούς και μελωδίες παρόμοιες με τις ορθόδοξες”.Οι ομοιότητες πολλές,που μπορούν να μας παρασύρουν. Η διαφορά μας όμως είναι ότι τα ορθόδοξα μοναστήρια είναι θεμελιωμένα στη λατρεία του αληθινού Θεού, όπως μας Τον αποκάλυψε ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας, ενώ απ΄τα βουδδιστικά μοναστήρια — και το Βουδδισμό γενικά — απουσιάζει η Αλήθεια στην πληρότητά της. Κι έτσι καταλήγει ένα φιλοσοφικό σύστημα με μυστικιστικό χαρακτήρα και ψυχολογικές εμβαθύνσεις στον άνθρωπο. Αφήνοντας όμως έτσι χωρίς το Χριστό κενά, όπου δρα κι ο διάβολος. Και με αποτέλεσμα να αποκτούν οι άνθρωποι — και με την άσκηση μαζί — και υπερφυσικές ικανότητες. Και να γίνονται και θαυματοποιοί. Και να τους θαυμάζουμε και να τους ακολουθούμε γι΄αυτό. Όπως έπαθε κι ο παππούς καπετάνιος του Γιωργάκη και γι΄αυτό τον αφιέρωσε από μικρό στο βουδδιστικό μοναστήρι. Ευτυχώς που ο Θεός είχε άλλο σχέδιο για το μικρό τότε Πειραιώτη.Να μην ξεχνούμε όμως ότι ο Χριστός μάς προειδοποιεί ότι ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες θα κάνουν φοβερότερα σημεία και τέρατα. Μας τα λέει, για να μην πλανιόμαστε. Και γι΄αυτό ας μην πλανιόμαστε. Κι ούτε να προδίδουμε το θησαυρό της πίστης μας. Κάποτε θα λογοδοτήσουμε γι΄αυτό. Και θα ήταν και πολύ κρίμα. Πολύ. Μας το διαμηνύει αυτό και η ιστορία του Γιωργάκη.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
