Αν αυτό που διαβάζεις τώρα κρύβει από πίσω το σοβαρό word που δουλεύεις ενώ κουνάς ρυθμικά τις πουά κάλτσες σου σε δυνατή μουσική, είσα μία από εμάς.

Όταν παραιτείσαι από την δουλειά γραφείου για να γίνεις ελεύθερος επαγγελματίας, η πρώτη σου αποστολή είναι να καθησυχάσεις την μαμά σου ότι δεν παρατάς την καριέρα σου για να γίνεις νοικοκυρά. Δεν πειράζει, σκέφτεσαι, η γενιά που έκανε τα πάντα για να βγει από το σπίτι, δεν μπορεί να καταλάβει τις καινούργιες εργασιακές σχέσεις. Την ευελιξία του σήμερα. Ούτε η ελληνική γραφειοκρατία των ταμείων μπορεί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Πριν παραιτηθείς είχες μια σαφή εικόνα στο μυαλό σου για πώς θα ήταν η νέα σου ζωή: σπιτικός καφές, υγιεινό σνακ δίπλα στον υπολογιστή, δυνατή μουσική και δουλειά με όρεξη. Με έμπνευση. Χωρίς γκρίνια, νύστα και την τρελή συνάδελφο που χαμογελάει τις Δευτέρες. Α, και το πιο σημαντικό: οι Δευτέρες θα είναι πάντα ρεπό. Με τον τελευταίο μισθό πήρες σούπερ εσπρεσιέρα και χνουδωτές κάλτσες. Και μια ορχιδέα να στολίσεις το γραφείο στο σπίτι. Το οποίο ξέαθαψες μετά από εντατικές ανασκαφές, μαζί με μια χαμένη μαύρη φούστα, που είχες φάει τον κόσμο να ψάχνεις. Είσαι έτοιμη.

Πριν αρχίσεις το blog που αποθεώνει την καινούργια σου εργασιακή ζωή, πριν αρχίσεις οποιοδήποτε blog στην επόμενη κρίση κωλυσιεργίας που θα σε πιάσει σίγουρα, πρέπει να σε προειδοποιήσω για τις πραγματικές συνθήκες ζωής.

Καταρχήν αυτό το φιάσκο της Δευτέρας θα κρατήσει όλες τις μέρες της εβδομάδας. Σαν freelancer θα διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς ν’ αρνηθείς ανάθεση (ειδικά αν θέλεις να αποπληρώσεις κι αυτήν την κάρτα-θύμα της «φθινοπωρινής ανανέωσης»), που σημαίνει ότι θα δουλεύεις 7 ημέρες την εβδομάδα. Για πολλές ώρες. Και θα έχεις απανωτά deadlines γιατί υπάρχει αυτή η μερφική σχέση με τις μισθωτές συναδέλφους που θα θυμούνται να σου πουν τα πάντα τελευταία στιγμή, όταν ο κόσμος καίγεται και τσουρουφλίζεται. Άλλωστε, έχεις χρόνο για αλλαγές ε;

Δέξου το από τώρα. Όλος ο κόσμος θα θεωρεί αυτονόητο ότι έχεις ελεύθερο χρόνο από την στιγμή που δεν βάζεις κόκκινο κραγιόν και τακούνια για να δουλέψεις. Οι φίλοι θα σου φορτώνουν δουλίτσες, ο σύντροφος θα σου φορτώνει το μωρό, η μαμά σου θα φορτώνει γενικώς με την απόφασή σου και θα βρεθείς να πηγαίνεις τουλάχιστον δύο κατοικίδια στο γιατρό ενώ δεν έχεις ούτε χρυσόψαρο δικό σου. Εσύ λες «δουλεύω από το σπίτι» και το μόνο που ακούν οι άλλοι, οι πολυάσχολοι με τις καριέρες και τα γραφεία είναι «το σπίτι». Μόνο οι υπόλοιπες ελεύθερες επαγγελματίες θα σε καταλάβουν, αλλά κι αυτές δεν έχουν χρόνο να σου δείξουν συμπαράσταση, γιατί από τότε που παραιτήθηκαν ακύρωσαν και την νταντά και τώρα κοιμούνται ακόμα λιγότερο από πριν.

Θα σου πάρει καιρό να βρεις μια ισορροπία, θα παλέψεις με κλισέ και ζητήματα αυτοπειθαρχίας (σας ευχαριστώ γονείς του Μαρκ Ζάκερμπεγκ που δεν τον κάνατε νωρίτερα και προλαβα να τελειώσω αυτό το μεταπτυχιακό), θα δεις την ορχιδέα να πεθαίνει γιατί -ποιον κοροϊδεύουμε—είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν και πριν την παραίτηση. Ο χρόνος που θα χρειαστείς μέχρι να βγεις για ανάσα ποικίλει, ανάλογα με βαθμό καταναγκασμού γύρω από τις αμερικάνικες σειρές που κατεβάζεις –αν δεις ένα επεισόδιο, πρέπει να δεις όλη τη σεζόν, αλλιώς το έχεις σε κακό, σαν βιβλίο που άφησες στη μέση; Ετοιμάσου για συνθήκες ξενυχτιού πτυχιακής. Όλα τελευταία στιγμή. Και όλα αγχωμένα. Και οι χνουδωτές κάλτσες ένα απομεινάρι του αφελούς εαυτού σου.

Την μέρα που θα πιάσεις πάτο με την μορφή ενός κλάμερ στα μαλλιά και μερικών εξαγριωμένων emails στην οθόνη σου, ξέρεις ότι σιγά σιγά θ’ αρχίσεις να οργανώνεις την ζωή σου με τις καινούργιες συνθήκες από εδώ και πέρα. Είναι το ίδιο σοκ όπως όταν πρωτοξεκίνησες να δουλεύεις, τότε στα μακρινά early ’20s σου που άντεχες ακόμα να πας κατευθείαν από το Guru στο γραφείο.

Θα αναζητήσεις συμβουλές στο διαδίκτυο και θα παραγγείλεις κρυφά τουλάχιστον ένα βιβλίο αυτοβοήθειας από το amazon για την διαχείριση χρόνου. Θα σου λείπουν οι φίλες σου από το γραφείο και τα μεσημεριανά σας διαλείμματα. Και τότε θα θυμηθείς: μα, μπορείς να τις δεις ανά πάσα στιγμή. Γιατί εσύ φτιάχνεις το ωράριό σου διάολε. Enter καμπανάκια αποκάλυψης.

Μετά από την πρώτη κρίση (φυσικά και όλες σκεφτήκαμε πάνω από μία φορά ότι ήταν μια πολύ κακή ιδέα) θα διαπιστώσεις πόσο καλύτερα είσαι. Πόσο πιο ευέλικτη, άνετη και χαρούμενη. Πόσο πιο καλή είναι η δουλειά σου. Πόσο πιο καλό σου είναι το cigarette παντελόνι αφού έκοψες τα γλυκά γενεθλίων/γιορτών των συναδέλφων. Και πόσο πιο ωραία η ζωή χωρίς την καταπίεση των μαύρων κύκλων στον καθρέφτη.

Θα φεύγεις για ταξίδια με τον αυθορμητισμό των ταινιών. Ακόμα και αν έχεις δουλειά θα μπορείς να την πάρεις μαζί σου (σ’ ευχαριστώ άγιε Στιβ Τζομπς για όλα όσα μου έχεις χαρίσει, αιωνία σου η μνήμη). Και τη φορά που θα στείλεις το τελευταίο μέιλ για τη μέρα και ανασηκώσεις τα μάτια σου να χαζέψεις τις κομψές παριζιάνες του διπλανού τραπεζιού που μοιράζονται ένα τεράστιο κομμάτι κέικ θα συνειδητοποιήσεις ότι τα κατάφερες, έκανες το όνειρο πραγματικότητα, μπορείς να έχεις και δουλειά και συναρπαστική ζωή.

Σ’ αφήνω τώρα γιατί έχω ραντεβού εδώ απέναντι, στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της Κωνσταντινούπολης.

in