Τις τελευταίες 48 ώρες οργίασαν οι διαδικτυακές φήμες πολέμου: δήθεν ακριβείς αναλυτικές «πληροφορίες» για κινήσεις αεροπορικών και ναυτικών μονάδων τριών κρατών, της Τουρκίας, της Ελλάδας και του Ισραήλ φούντωσαν και μεταδόθηκαν σαν αστραπή. Κυκλωτικές κινήσεις νησιών, ηλεκτρονικοί πόλεμοι αντιμέτρων, «κόκκινες» επιφυλακές, μετασταθμεύσεις αεροσκαφών, ξαφνικά μυστικά νυχτερινά ταξίδια κυβερνητικών αξιωματούχων από τη μια χώρα στην άλλη και πολλά άλλα συναφή, παρουσιάστηκαν σε ζωντανό περίπου χρόνο και, μάλιστα, με κάθε «λεπτομέρεια». Σύμφωνα με όλα αυτά, ένας μεγάλης κλίμακας πολυεθνικός πόλεμος είχε ήδη από προχθές περίπου ξεκινήσει και, αυτή τη στιγμή, θα έπρεπε πια να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Όμως ο πόλεμος αυτός, ουδέποτε, ως τώρα, ξεκίνησε – και αυτό, θα πρέπει να βάλει σε κάποια σκέψη τους καλόπιστους αποδέκτες των «πληροφοριών» για την εγκυρότητά τους. Γιατί; Επειδή, όλα αυτά ήταν, με μία λέξη, μπούρδες. Το πρόβλημα όμως είναι που οφείλονται και τι, τελικά, εξυπηρετούν.

Αυτές οι δήθεν «πληροφορίες», που, εξ αντικειμένου, απλώς και μόνον για να τις είχε κάποιος στα χέρια του, και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο, θα έπρεπε να του δίνουν αναφορά όλοι οι δορυφόροι, οι μυστικές υπηρεσίες και τα κέντρα επιχειρήσεων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου μαζί και όχι μόνον, συναρπάζουν τη φαντασία πολλών. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμή τους. Ενδεχομένως, να συναρπάζουν ακόμα και τη φαντασία εκείνων που τις διακινούν ξέροντας ότι τις έβγαλαν απ’ το μυαλό τους. Αυτή η απλή, σχεδόν γελοία εξήγηση, είναι και η πιο πιθανή. Όλα αυτά, πατάνε σε πρωτογενή αισθήματα και «πουλάνε».

Φυσικά, όσο κι αν μια τέτοια συμπεριφορά είναι απαράδεκτα ανεύθυνη, αυτή είναι η «καλή» εκδοχή. Υπάρχει όμως πάντα και η «κακή». Και η «κακή», είναι ότι ψυχρά και εσκεμμένα επιχειρείται να σπαρθεί σύγχυση για ένα εξαιρετικά λεπτό ζήτημα, σε μία εξαιρετικά λεπτή στιγμή. Για ποιο λόγο άραγε;

Τα όσα διακινήθηκαν, δεν συνέβησαν. Τι συνέβη; Πράγματι, τουρκικές δυνάμεις βγήκαν στη θάλασσα, πράγματι έκαναν ασκήσεις με πραγματικά πυρά, αλλά, όλα αυτά, συνέβησαν μέσα στα χωρικά τους ύδατα. Πράγματι, ένα νορβηγικό πλοίο κατευθύνθηκε για έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές που δεν έχουν σχέση ούτε με την Ελλάδα ούτε με την Κύπρο. Πράγματι, κι ένα δεύτερο νορβηγικό πλοίο, έφυγε από άλλο σημείο της Μεσογείου, για να ενωθεί με το πρώτο. Όλα αυτά, συνέβησαν. Ομως ήταν αυτά, όχι άλλα.

Αυτές και άλλες τουρκικές κινήσεις, τόσο οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις όσο και οι ένοπλες δυνάμεις άλλων χωρών, τις παρακολούθησαν και, στο μέτρο που συνεχίζονται, εξακολουθούν να τις παρακολουθούν στενά, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις ασκήσεις και κινήσεις στρατιωτικών μονάδων στην περιοχή. Είναι το σύνηθες και αυτονόητο: όλα τα επιτελεία όλων των κρατών που ενδιαφέρονται για τις εξελίξεις, έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά. Ειδικά στις μέρες που διανύουμε.

Και ίσως αυτό είναι το πιο κρίσιμο που πρέπει να σημειωθεί: όταν μεταφέρονται όλες αυτές οι δήθεν «πληροφορίες» και δημιουργούνται εντυπώσεις αλλά, από την άλλη πλευρά, η ελληνική πλευρά να εμφανίζεται ότι δεν αντιδρά – μα σε τι να αντιδράσει;- αποτελεί κάκιστη υπηρεσία για την πατρίδα, σε μια πολλαπλά κρίσιμη στιγμή.

Τι έγινε δηλαδή; Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας τα βλέπουν όλα αυτά και κάνουν το βλάκα; Τι συμβαίνει; Είναι όλοι τους αδιάφοροι, ανίκανοι, προδότες; Και όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο;
Γιατί αν όλες αυτές οι τερατωδίες που παρουσιάστηκαν είχαν συμβεί και κανείς τους δεν αντιδρούσε, ή, έστω, δεν μιλούσε, αυτό θα ήταν. Και καλά, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, δεν βρέθηκε κι ένας τίμιος πατριώτης να βγει και να μιλήσει όταν τους βλέπει να μην αντιδρούν σε γεγονότα σαν αυτά που «δήθεν» συνέβησαν;

Όλα αυτά, θα ήταν αστειότητες, αν δεν ήταν αθλιότητες. Όχι βέβαια πως έχουν την παραμικρή σημασία επί της ουσίας των εξελίξεων – ουδεμία επίδραση ασκούν.

Εχουν όμως κάποια, περιορισμένη έστω, σημασία γιατί τρομοκρατούν ένα εύπιστο και καλόπιστο μέρος του κόσμου που τα ακούει και τα διαβάζει και ίσως νιώθει ότι η πατρίδα είναι ανοχύρωτη, απροστάτευτη, παραδομένη. Όμως δεν είναι. Κάθε άλλο μάλιστα.

Το ευχάριστο βέβαια είναι ότι κι αυτοί που μπορεί να τα πάρουν σοβαρά και να τρομοκρατηθούν είναι πλέον λίγοι. Σε άλλες εποχές, ίσως όλα αυτά να έπιαναν τόπο. Τώρα όμως, έχουμε τόσα άλλα απτά, πραγματικά, άμεσα και σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για να μας τρομοκρατήσουν δικαίως ως λαό και ως χώρα, που, ευτυχώς, οι εν λόγω μπούρδες, εν πολλοίς, πέφτουν στο κενό.

Φυσικά, το γεγονός ότι όλα αυτά ήταν αποκυήματα φαντασίας, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο δεν μπορεί να συμβούν. Ότι δεν υπάρχουν οι προυποθέσεις γι αυτό. Όμως άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Το σίγουρο είναι ότι, τώρα, δεν συνέβησαν.

Αν και όποτε συμβούν, η χώρα διαθέτει και την αποφασιστικότητα και τα πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά δεδομένα για να αντιδράσει όπως και όταν πρέπει.

Αντικειμενικά, πάντως, οι μόνοι που «ωφελούνται», κατά κάποιο τρόπο, απ’ όλο αυτό το πανηγύρι, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν τους μεγάλους «παίκτες» στην περιοχή. Μέσα από τέτοιες δήθεν «πληροφορίες», αυτοί είναι που εμφανίζονται περίπου ως τα μαντρόσκυλα που δήθεν κάνουν ότι τους καπνίσει ανεξέλεγκτα. Διάφορα «βαποράκια», τους προσφέρουν, εκούσια ή ακούσια, ουδείς γνωρίζει, από δόλο ή από βλακεία και ανευθυνότητα, αυτή την υπηρεσία.