Με βαθιά ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του μακαριστού γέροντα π.Αυγουστίνου αναδημοσιεύουμε, εν όψει των παθών του Κυρίου,
ευσεβείς σκέψεις του γύρω απ΄τη Μ.Εβδομάδα, παρμένες απ΄το ομώνυμο τευχίδιο των εκδόσεων ”Ορθόδοξος Κυψέλη”.
”Ο Χριστός, αγαπητοί μου, είναι το φως του κόσμου…Θα λάμπει αιωνίως…με τη διδασκαλία του, τα θαύματά Του, τον άγιο βίο Του. Όλα φως, όλα αρετή, όλα τελειότης άφθαστος.
Αλλ΄εκεί που η λάμψι Του κορυφώθηκε…και το ηθικό Του ανάστημα υψώθηκε ως ουρανομήκης πνευματική στήλη, είναι τα άγια πάθη Του…
Χριστιανός που δεν συγκινείται και δε διδάσκεται από τις άγιες αυτές ημέρες, είναι τυφλός…μία πέτρα χωρίς καρδιά και αίσθημα, όπως λέει και ένας Γερμανός φιλόσοφος και ποιητής….
Θα σας παρουσιάσω μερικά σημεία από την εβδομάδα των παθών του Κυρίου…
Παρακολουθώντας…τον Ιησού, θα Τον δούμε τη Μεγάλη Τρίτη να ρίχνει φοβερούς κεραυνούς, τα ”ουαί υμίν…”εναντίον των γραμματέων και φαρισαίων.
Ουδέποτε άλλοτε ο πράος Ιησούς μίλησε με τόση δριμύτητα όση τότε. Γιατί; Διότι ενώπιόν Του είχε υποκριτάς. Και ο ανεξίκακος Ιησούς τίποτε άλλο δε μίσησε τόσο όσο την υποκρισία.
Η υποκρισία είναι το κίβδηλο νόμισμα, το τεχνητό άνθος, η πλαστογραφία της αρετής.
Γι΄αυτό καυτηρίασε τόσο πολύ την υποκρισία….
Ας φοβηθούμε μήπως κι εμείς υπαγόμεθα στην κατηγορία των υποκριτών, διότι η υποκρισία είναι ένα μικρόβιο που εισχωρεί στις καρδιές όλων…
Τη Μεγάλη Τετάρτη βλέπουμε τον Ιούδα να παζαρεύει την πώληση του Διδασκάλου αντί τριάκοντα αργυρίων…ένα από τα θλιβερότερα περιστατικά των παθών του Κυρίου…
Φοβερό πάθος η φιλαργυρία. Αυτή μετέβαλε έναν απόστολο σε προδότη. Αυτή μεταβάλλει και τους χριστιανούς σε ειδωλολάτρες, που δε λατρεύουν πλέον το Χριστό, αλλά το χρυσό….Χριστιανός που λατρεύει το χρήμα και χάριν αυτού ψευδορκεί, ατιμάζει, κλέβει και αδικεί, είναι ένας νέος Ιούδας στη σημερινή κοινωνία.
Στην εξέλιξη της ιστορίας των παθών του Κυρίου, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης βλέπουμε το Μυστικό Δείπνο.
Την τελευταία και αλησμόνητη εκείνη νύχτα, ο Χριστός συνέφαγε για τελευταία φορά με τους μαθητάς Του. Τους έδωσε τις τελευταίες παραγγελίες. Ετέλεσε δε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας….,που είναι η καρδιά της λατρείας μας.
Μετέδωσε ο ίδιος το σώμα και το αίμα Του στους μαθητάς.
Ήταν η πρώτη θεία Κοινωνία. Δυστυχώς όμως και σ΄αυτήν βρέθηκε ένας ανάξιος να κοινωνήσει…ο Ιούδας.
Και τώρα, αδελφοί μου, πολλοί θα προσέλθουμε τις άγιες αυτές ημέρες να κοινωνήσουμε. Πολύ να προσέξουμε μήπως μεταξύ μας ”και μέσα μας” υπάρχει ο Ιούδας. Δηλαδή ο ακάθαρτος, ο αμετανόητος, ο ανεξομολόγητος χριστιανός…
Ένα άλλο μάθημα μας δίνει η άρνησις του Πέτρου.
Μας διδάσκει πόσο ασθενής, αδύνατος και αμαρτωλός είναι ο άνθρωπος…Κολοσσός πίστεως και αρετής ο Πέτρος κι όμως τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης τον βλέπουμε να αρνείται εμπρός σε μια υπηρέτρια τον Κύριο…Έπεσε και η πτώση του μας διδάσκει όλους πόσο πρέπει να προσέχουμε και να φοβούμεθα την αμαρτία κι αν ακόμη είμαστε άγιοι και με ύψος αρετής….
Φθάνοντας στο αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου θα αισθανθούμε τον Κύριό μας να γεύεται το μαρτύριο.
Θα Τον δούμε να γονατίζει, να πέφτει με το πρόσωπο στη γη μέσα στον κήπο της Γεθσημανή, για να προσευχηθεί, ενώ θα αυλακώνουν το πρόσωπό Του χονδρές σταγόνες ιδρώτα…θα Τον δούμε να Τον σέρνουν όλη τη νύχτα από δικαστήριο σε δικαστήριο.
Θα δούμε τους εχθρούς Του να Τον ντύνουν με κόκκινη χλαμύδα, να του πλέκουν στεφάνι από αγκάθια, να Τον περιπαίζουν και να Τον ραπίζουν.
Θα ακούσουμε τις άγριες φωνές ”άρον άρον σταύρωσον αυτόν”.
Θα δούμε τον Πιλάτο να υπογράφει την καταδίκη Του.
Τέλος τη Μεγάλη Παρασκευή θα δούμε τον Κύριό μας να σηκώνει το βαρύ σταυρό και να κάμπτεται από το βάρος του.
Αλλά ποιο βλέμμα θα μπορέσει πλέον να παρακολουθήσει τη σκηνή της σταυρώσεως;
Θα Τον αντικρύσουμε να υψώνεται γυμνός επάνω στο ξύλο….να λέει και εφτά λόγους πάνω στο σταυρό, απ΄τους οποίους ο πρώτος είναι φωνή αγάπης και συγχωρήσεως για τον άνθρωπο: ”Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν” και ο τελευταίος φωνή αφοσιώσεως στον Πατέρα: ”Πατέρα μου, δέξου το πνεύμα μου στα χέρια Σου”.
Αυτά τα υψηλά μαθήματα μας παρέχει η Μεγάλη Εβδομάδα : της μετανοίας, της συντριβής, του φόβου της αμαρτίας, της αγάπης και της ελπίδος.
Γι΄αυτό το πρώτο καθήκον μας, αδελφοί μου, είναι να παρακολουθήσουμε τις ακολουθίες της και να ευχαριστήσουμε απ΄την καρδιά μας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό….για τις μικρές και μεγάλες ευεργεσίες Του, τις φανερές και αφανείς…για…., για…
Ένα σκύλο έχεις, ένα κομάτι ψωμί του πετάς και κουνάει την ουρά του και σου λέει ευχαριστώ. Κι ο άνθρωπος…όταν είναι αγνώμων είναι χειρότερος από τα ζώα…
Να Τον ευχαριστούμε το Θεό για όλα, αλλά προ παντός για τη θυσία του Υιού Του, για τα σεπτά πάθη Του,….για τη μακροθυμία Του στα τόσα εγκλήματά μας και μάλιστα για τις βλασφημίες, για τις οποίες θά΄’πρεπε ν΄ανοίξει η γη να μας καταπιεί κι η θάλασσα…να μας πνίξει και όμως μας ανέχεται.
Γι΄αυτό τη Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία λέει: ”Δόξα τη μακροθυμία Σου, Κύριε”.
Άλλο καθήκον μας είναι να νηστεύσουμε…Και δεν εννοούμε να νηστεύσει απλώς το στομάχι, για να θυμηθεί το όξος του σταυρού, αλλά και το στόμα από κακολογία, η γλώσσα από αισχρολογία, όλες οι αισθήσεις από κάθετί αμαρτωλό….
Τρίτο καθήκον μας είναι της εξομολογήσεως και της θείας Μεταλήψεως…να μείνουμε μέχρι τέλους στο ναό τη νύχτα της Αναστάσεως και να μεταλάβουμε.
Αυτό που γίνεται, να αδειάζουν οι εκκλησίες μετά το ”Χριστός Ανέστη”, είναι βεβήλωσις, περιφρόνησι στο Χριστό.
Όποιος ακούει ”Χριστός Ανέστη” και μετά φεύγει, προτιμότερο θα ήταν να μείνει στο σπίτι του.
Να μείνουμε και να κοινωνήσουμε…Τι είναι θεία κοινωνία; Το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, η φωτιά του ουρανού.
. Τι είσαι, σε ρωτώ…..αν είσαι αμετανόητος, θα σε κάψει, όπως έκαψε τον Ιούδα.
Αν όμως πέρασες απ΄το καμίνι της ιεράς εξομολογήσεως, τότε πλησίασε. Η θεία κοινωνία θα είναι φάρμακο αθανασίας.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε επίσης ιερό καθήκον απέναντι των αδελφών μας που πάσχουν και υποφέρουν….να προσφέρει ο καθένας ό,τι τέλος πάντων μπορεί να σκεφθεί μια καρδιά που αγαπά.
Κι όλα όσα είπαμε μπορεί να τα κάνει κανείς…, λίγους όμως χριστιανούς γνώρισα που έχουν –ποιο –; το ”συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει ”
Ποιος, αδελφοί μου, στη ζωή αυτή δεν έχει αντιπάθειες, ψυχρότητες, αντιθέσεις, ποιος δεν έχει κάποιον εχθρό;
Τις άγιες αυτές ημέρες ας υψώσουμε το βλέμμα στον Εσταυρωμένο. Κανείς δεν αδικήθηκε και δεν πόνεσε, όπως ο Χριστός μας.
Ενώ έσχιζαν τις σάρκες Του τα καρφιά και την καρδιά Του οι κατάρες και τα αναθέματα των φαρισαίων, Εκείνος πάνω από το σταυρό προσευχήθηκε: ”Πάτερ, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”.
Κι εμείς τις άγιες αυτές ημέρες ας αλληλοσυγχωρηθούμε…Ας πλατύνουμε τις καρδιές μας κι ας αισθανθούμε μέσα μας την αγάπη του Χριστού.
Να δώσει ο Κύριος να είναι η Μ.Εβομάδα εβδομάδα αγίων σκέψεων, ιερών συναισθημάτων, ηρωικών αποφάσεων, αγιασμός ψυχής”.
———————————————-
Ν΄ακούσουμε τώρα και τη φωνή του Δεσπότη μας, ο οποίος στο κήρυγμα της Κυριακής των Βαϊων. είπε ότι δεν πρέπει να μείνουμε για το Χριστό στα ”ωσαννά”, όπως η απρόσωπη μάζα των Εβραίων, που ύστερα από λίγες μέρες με το ίδιο στόμα απαιτούσε το ”σταύρωσον.., σταύρωσον.., σταυρωθήτω”.
Αλλά να μείνουμε πιστοί στον Ιησού, σαν τους μαθητές Του, με διάρκεια αιώνια παραμονής κοντά Του και με αφοσίωση.
Όχι σταυρωτές, αλλά σταυροφόροι, όπως χαρακτηριστικά τόνισε.
Αθόρυβοι κι απαρατήρητοι ίσως από τους πολλούς, αλλ΄ωστόσο πεπεισμένοι οι ίδιοι ότι Αυτός είναι ο Λυτρωτής μας.
Ο Διδάσκαλός μας.
Η ζωή και το φως μας
Με συμμετοχή σ΄ό,τι δικό Του και ιδιαίτερα στο πάθος Του, για να έχουμε βιωματική συμμετοχή και στην Ανάστασή Του.
Να λάμπουμε έτσι τη μέρα της Λαμπρής.
Και μακάρι, όπως το ευχήθηκε ο ποιμενάρχης μας, η Μ.Εβδομάδα και η Ανάσταση να έχουν άλλη χροιά φέτος.
Το βίωμα και τη χάρη, που για πολλούς έλειπε ως τώρα.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
