Γράφει η Κατερίνα ΖιώγαΑδάμ πού εί: ακούγεται η φωνή του Θεού στη χώρα της Εδέμ με θεία ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει.
Γεμάτοι φόβο εμφανίζονται μπροστά του οι δύο προπάτορες.

Καθοριστική η τελευταία στιχομυθία του Δημιουργού με το πρώτο ανδρόγυνο — και στο πρόσωπό τους με όλο το ανθρώπινο γένος — μέσα στον Παράδεισο, που ήταν και γήινος από άποψη εξαιρετικού και παρθένου φυσικού περιβάλλοντος και πνευματικός, γιατί ο άνθρωπος με την αθωότητά του και την εμπιστοσύνη απολάμβανε τη συντροφιά του Θεού και γευόταν τη μακαριότητά Του.

Προκαλεί ο Θεός τον Αδάμ και περιμένει η αγία Του καρδιά ένα συγγνώμη για την περιφρόνηση της απαγορευτικής εντολής, που τους είχε δώσει.
Μια λέξη που θα ζύγιζε στη συνέχεια αιώνιο βάρος ευτυχίας ή δυστυχίας για τον άνθρωπο.
Και αντί γι΄αυτό ο ένας ρίχνει το βάρος στον άλλον, ώσπου φτάνει — και καλά κάνει — η αναφορά και στο διάβολο.
Γεμάτος αχαριστία κιόλας ο Αδάμ αποδίδει το φταίξιμο στο Θεό.
Η γυναίκα που μ΄έδωσες με παρέσυρε κι παράκουσα την εντολή σου…

Αντιδρούν σπασμωδικά.
Δεν έχουν επίγνωση του τι χάνουν μ΄αυτή τους την προπέτεια και την αναλγησία.
Δεν συντρίβονται.
Δε λυγίζουν από ευγνωμοσύνη και μετάνοια μπροστά στο Θεό.
Και παίρνουν την κατάρα Του — μαζί και ευλογία — να κοπιάζουν και να ιδρώνουν, για να βγάλουν το ψωμί τους.
Να βρίσκουν δυσκολίες, τριβόλια και αγκάθια,στη ζωή, για να θυμούνται τον Πλάστη τους.
”Κι εσύ, Εύα, με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου”.

Αυτό ήταν.
Και η τελευταία ευκαιρία χάθηκε για τους πρωτόπλαστους.

Η δαιμονική επίδραση είχε ολέθρια αποτελέσματα για την τύχη των ανθρώπων.
Ο Θεός διώχνει τους προπάτορες απ΄τον Παράδεισο τροπικά πρώτα, με την απώλεια της κατάστασης της αθωότητας και της μακαριότητας.
Και βάζει φύλακα, αφού τους εκδίωξε εντελώς, να φυλάει την επιστροφή με πύρινη ρομφαία.
Τους αφήνει δηλ. έξω από τη χάρη Του και την αγιότητά Του.
Είχαν ήδη με την ανυπακοή, την πρόφαση και το ψέμα κόψει την επαφή μαζί Του.
Και παίρνουν και προίκα για τη ζωή τους τον πόνο.

Αυτή όλη η τραγικότητα των πρωτοπλάστων αποδίδεται άριστα από την εκκλησιαστική μούσα μ΄ένα τροπάριο, που ψάλλεται την Κυριακή της Τυρινής.
Το παρακάτω:
Εκάθισεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου
και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο.
Οίμοι τον πονηρά απάτη πεισθέντα
και κλαπέντα και δόξης μακρυνθέντα.
…………………………………………………..
Αλλ΄ώ παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω.
Ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην.
Εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην.
Απόδοση
Κάθισε ο Αδάμ απέναντι από τον Παράδεισο
και βλέποντας τη γύμνωσή του θρηνούσε και χτυπιόταν.
Αλίμονο σε μένα που πίστεψα σε πονηρή απάτη.
Μ΄έκλεψαν κι απομακρύνθηκα απ΄τη δόξα.
…………………………………………………………..
Παράδεισε, δεν θα σε απολαύσω πια
και δεν θα βλέπω τον Κύριο και Θεό μου και Πλάστη μου.
Γιατί θα γυρίσω στο χώμα απ΄το οποίο και με πήρε.

Από τότε μέσα στο διάβα των καιρών και στην παράδοση όλων των λαών μένει σαν μακρινό όνειρο ο χαμένος παράδεισος και διαφαίνεται μια βαθιά νοσταλγία και λαχτάρα του ανθρώπου να τον ξαναβρεί. — ————————————————-
Πέρασαν χρόνια και αιώνες από εκείνο το δειλινό.
Ο άνθρωπος κατάκοπος ψάχνει μια αρχή κι ένα τέλος σ΄αυτά που διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται στη γη.
Απόγνωση, ψυχικός κάματος, αγκομαχητό και πίκρα αποπνέει η ανθρώπινη πορεία μέχρι σήμερα.
Και μόνο όταν ήρθε ο Χριστός επισκέπτης στη γη μας, ο νέος Γενάρχης του καινού ανθρώπου, τα πράγματα άλλαξαν.

Αυτός με την ενανθρώπισή Του, το Σταυρό, την Ανάσταση και την Ανάληψη μπόλιασε την ανθρωπότητα στο δικό Του σώμα.
Ίδρυσε Θεανδρικό οργανισμό, την Εκκλησία Του, ως συνέχεια του εαυτού Του κι εκεί ανακαινουργιώνει τον άνθρωπο και τον φυτεύει ξανά στις αυλές του πνευματικού πια Παραδείσου.
Κοντά, μέσα στο είναι του αγίου Θεού.

Η μητέρα Εκκλησία μάς δίνει γι΄αυτή την ανακαίνισή τρία καλά:
Τη λατρεία (Ακολουθίες και θεία Λειτουργία).
Τα μυστήρια.
Και τον συμπνευματισμό, δηλαδή το δέσιμο των ανθρώπων που παρακολουθούν συχνά και μετέχουν στις εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής ζωής και την αδελφοποίησή τους με τον ιερό σύνδεσμο του Αγίου Πνεύματος.

Ο Θεός σ΄αυτή την καινή κτίση είναι ο μεγάλος αμπελουργός, όπως θα πει σε μια του παραβολή ο Ιησούς, ενώ ο ίδιος, ο Χριστός, είναι η κληματαριά και οι χριστιανοί τα κλήματα.
Ο ουράνιος Πατέρας κλαδεύει, λέει η παραβολή, τα κλήματα.
Για να γίνουν εύχυμα και να φέρουν καρπό πολύ.
Τα στέλνει φουρτούνες –”ον αγαπά Κύριος παιδεύει” κατά τον απόστολο Παύλο — , αλλά και τα φροντίζει με το δικό Του ιδιαίτερο τρόπο.
Τα αφήνει σε μπόρες και τα δίνει πανδύσκολες ώρες ώρες προβλήματα, για να ανησυχήσουν, να συναισθανθούν, να Τον αναζητήσουν.
Όπως κάνει και για όλους τους ανθρώπους.

Είναι όμως κι άλλα κλήματα που στεγνώνουν.
Αυτά τα πετάει έξω απ΄το αμπέλι, γιατί αφού ξεράθηκαν δεν ωφελούν σε τίποτε.

Και σ΄αυτό το σημείο στεκόμαστε ιδιαίτερα, ότι δηλαδή δεν είμαστε όλοι οι χριστιανοί στην πατρίδα μας σήμερα κλήματα καρποφόρα.
Πάσχουμε από χλιαρότητα, συμβιβασμούς σε βάρος της συνείδησής μας και από ανευθυνότητα.
Οι καιροί όμως είναι δύσκολοι και τα διλήμματα που ανακύπτουν επιτακτικά και αναπόφευκτα.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα; γατί βρέθηκα στη γη; τι καλό είδα σ΄αυτόν τον ψεύτικο κόσμο;
είναι να ζει κανείς ή να μη ζει;
Να βάλω θηλιά στο λαιμό μου ή όχι;
Και δυστυχώς ορισμένοι προτιμούν να προδώσουν τους δικούς τους και τη ζωή τους πέφτοντας στο κενό, χωρίς να σκεφτούν ότι έτσι επιλέγουν και ακολουθούν την τύχη του Ιούδα.
Και σίγουρα δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα αποφανθούν αν σώθηκε η ψυχή τους ή όχι.

Με την ευκαιρία αυτή και την επικαιρότητα εξάλλου αναφέρουμε κι ένα άλλο δίλημμα, πιθανό όμως προς το παρόν, που προέκυψε από την ανακοίνωση ότι θα υποχρεωθούμε να πάρουμε όλοι την κάρτα του πολίτη με τα τσιπς.

Αυτή η είδηση θορύβησε πολύ κόσμο με το ερώτημα αν είναι αντίχριστη κίνηση και ποια θέση πρέπει να πάρουμε οι Έλληνες.

Νομίζουμε, αν όντως αληθεύουν όσα φημολογούνται, το ουσιαστικό δίλημμα που προβάλλει είναι αν είμαστε έτοιμοι και ικανοί να δώσουμε ομολογία Πίστεως.
Γνώμη μας είναι να μην βιαστούμε να αντιδράσουμε ατομικά ο καθένας.
Ούτε να μας πιάσει άγχος και ψύχωση.
Ούτε και κρίση πανικού να μας καταλάβει.

Ας μην ταρασσόμαστε.
Η Ευρώπη μας έμαθε πια. …
Ο Θεός από την άλλη ξέρει να μας οδηγεί από δικά Του μονοπάτια, κι όταν ακόμη μας φράζουν όλους τους δρόμους οι άνθρωποι.
Όσο ισχυροί κι αν είναι.
Ας μην ταρασσόμαστε, αλλ΄ούτε και να εφησυχάζουμε.
Άλλωστε, αν πράγματι κινδυνεύουμε, προηγουμένως θα μας το πει η επίσημη Εκκλησία μας.
Και θα δούμε τις θέσεις που θα πάρει.
Και μπορούμε να συσπειρωνόμαστε και γύρω από τον Επίσκοπο και τους συνεργάτες του, παρακολουθώντας τα προγράμματα της τοπικής Εκκλησίας.
Σαν τα πρόβατα που ασφαλίζονται στη στάνη, όταν πλησιάζει λύκος.

Κι ας ετοιμαζόμαστε όλοι για αγώνες.
Αν χρειάζεται.
Κι αν ακόμα δεν είναι για την κάρτα του πολίτη.
Ας είναι, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι το Θεό.
Που Αυτόν αναζητούμε όλοι οι άνθρωποι κι ας μην το καταλαβαίνουμε.
Αυτός μας λείπει και μας φαίνονται όλα χωρίς νόημα.
Η απουσία Του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή μας.
Και δεν υπάρχει ωραιότερος αγώνας και γλυκύτερος σταυρός από του να Τον ψάχνουμε και τελικά να Τον συναντούμε.
Είναι αυτή τότε η ακριβότερη ώρα για τη ζωή μας.

Μακάρι να συμβεί αυτό για όλους μας.
Μακάρι.
Ο Θεός να δώσει.
Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικος