…Αυτή ήταν η απάντηση των περισσότερων στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης του θανάτου του Σπύρου Παπακώστα.
Για κάποιους ήταν απλά ο Σπύρος. Για άλλους πάλι ήταν ο Σπύρος ο… ιδιόρρυθμος. Για τους περισσότερους, όμως, ήταν ο Σπυράκος, ο Σπύρος μας ή ο Σπυριντόνοφ (για τους φίλους του από το χώρο του ποδοσφαίρου).
Το όνομα και η παρουσία του συνδυασμένη με τον Πυρσό κι ας μην φόρεσε ποτέ τη φανέλα της ομάδας ΕΠΙΣΗΜΑ. Διότι ανεπίσημα τη φορούσε κάθε μέρα. Στην καθημερινότητα του, στον ύπνο του, σε ολόκληρη τη ζωή του. Δεν αγάπησε κανείς περισσότερο τον Πυρσό, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό. Τις νύχτες κυκλοφορούσε με σακάκι, αλλά όλη την υπόλοιπη ημέρα με σορτσάκι ή αθλητικές φόρμες.
Έτρεξε στη ζωή του αμέτρητα χιλιόμετρα, ακολούθησε τον Πυρσό σε ολόκληρη την Ελλάδα, ήταν γεννημένος για τον Πυρσό, το ποδόσφαιρο τον αθλητισμό.
Η ζωή δεν του έφερε τα πράγματα όπως ο ίδιος θα ήθελε, αλλά ακόμα κι έτσι ήταν σίγουρα ευτυχισμένος!!! Γυμνασμένος, περήφανος, δεν τον νίκησαν ούτε οι αντίπαλοι, ούτε η ηλικία, ούτε η κούραση. Μία μάχη έχασε και αυτή έτυχε να είναι η δυσκολότερη.
Μία φορά έπεσε και δεν ξανασηκώθηκε!!! Μπορώ να γράψω για το Σπυράκο αμέτρητες λέξεις , αλλά νομίζω πως αυτό δεν θα αλλάξει κάτι. Η απουσία του από τα αθλητικά δρώμενα της πόλης, η απουσία του από την κοινωνία των Γρεβενών και την καθημερινότητα μας θα είναι εμφανής. Υπήρξε πολύς κόσμος που κατά καιρούς τον απαξίωσε, αλλά υπήρξε και πολύς κόσμος που τον αγάπησε και θα συνεχίσει να τον αγαπάει ακόμα.
Πολλοί από αυτούς τον αποχαιρέτησαν στο τελευταίο του ταξίδι. Φίλοι, συμπαίκτες, συγγενείς. Τον χειροκρότησαν την ημέρα που αποφάσισε να… αποσυρθεί. Σε μια χρονιά που αποσύρθηκε και ο αγαπημένος του Πυρσός από τα αθλητικά δρώμενα. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την ομάδα, το σίγουρο πάντως είναι πως ο δικός μας Σπυράκος θα λείπει για πάντα από το γήπεδο. Θα λείπει για πάντα από την πόλη μας.
Ο Πυρσός έχασε τον φανατικότερο οπαδό του. Τα Γρεβενά έχασαν μία από τις μεγαλύτερες… μορφές της πόλης. Θα μας λείψουν οι ιστορίες του, το χαμόγελο του, τα δυνατά σουτ στο γήπεδο και τα απίστευτα σπριντ που θα ζήλευαν αθλητές που ξεκινάνε τώρα τα πρώτα τους βήματα.
«Σπύρο μπαίνεις…». Εύχομαι το όνειρο σου να γίνει πραγματικότητα εκεί που πηγαίνεις…
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!
ΥΓ. Αν αυτή η πουτάνα η μπάλα είχε ψυχή και συναισθήματα, το σίγουρο είναι πως θα ήταν ερωτευμένη με το Σπύρο. Δεν πιστεύω πως υπήρξε άνθρωπος που την αγάπησε περισσότερο στον πλανήτη, από το Σπύρο. Γι’ αυτό άλλωστε έφυγε από κοντά μας αγκαλιά με τη στρογγυλή… Θεά, όπως και ο ίδιος την αποκαλούσε!!!
