Ο Ιησούς ετοιμάζεται για τη δημόσια δράση Του.
Η τριακονταετής προετοιμασία Του μέσα στη σιωπή του σπιτιού και του ξυλουργείου του κατ’ επίφαση πατέρα Του Ιωσήφ στη Ναζαρέτ έχει τελειώσει.
Μένει, πριν αρχίσει το κήρυγμα μ’ όλα τα παρεπόμενα και προλεγόμενα απ’ τους προφήτες, να βαφτιστεί απ’ τον Ιωάννη.
Τον επισκέπτεται έτσι στα ρείθρα του Ιορδάνη, όπου ο μεγάλος ασκητής και προφήτης βάφτιζε πολύ κόσμο, για να τον οδηγήσει στη μετάνοια.
Σωτήριο βέβαια θα είναι το βάφτισμα που θα αρχίσει να κάνει σε λίγο με τους μαθητές Του ο ίδιος ο Χριστός.
Γιατί Αυτός θα βαφτίζει τους πιστούς με Πνεύμα Άγιο και φωτιά.
Τι σημαίνει αυτό;
Ίσως μια άλλη φορά θα μας το πουν οι ερμηνευτές, αλλά και η προσωπική εμπειρία του καθενός μας.
Τώρα εμείς βλέπουμε τον Ιησού να πλησιάζει σαν ένας απλός άνθρωπος τον Πρόδρομο και να του ζητά να Τον βαφτίσει.
Κι ο Ιωάννης να αντιδρά: “Εγώ έχω ανάγκη να βαφτιστώ από σένα κι εσύ έρχεσαι σ’ εμένα;”
Ο Χριστός όμως του υπογραμμίζει ότι πρέπει να Τον δει κι Αυτόν σαν όλους τους άλλους, προκειμένου να εκπληρωθεί το σχέδιο του Θεού.
Γιατί εδώ στη γη, αλλά και στο εξής, θα ζει καθ’ όλα και ως άνθρωπος, στον Οποίο “κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς”.
—————————–
Συνήθεια του βαφτίσματος του Προδρόμου ήταν οι προσερχόμενοι σ’ αυτό να μπαίνουν στον Ιορδάνη και να εξομολογούνται και τις αμαρτίες τους.
Κι αυτό βέβαια κρατούσε μια σχετική ώρα για τον καθένα.
Για τον Ιησού όμως δε χρειάστηκε καν η ώρα αυτή.
“Ανέβη ευθύς από του ύδατος”, γιατί δεν είχε αμαρτίες να εξομολογηθεί.
Η προσευχή Του δε στο μεταξύ από τη μια, που έσεισε τον ουρανό, και η ευαρέσκεια του Θεού σ΄Αυτόν από την άλλη σχίζουν τα επουράνια κι ακούγεται το διάγγελμα του Θεού Πατέρα: “Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, σ’ Αυτόν αναπαύομαι”.
Θα ξανακουστεί η ίδια πιστοποίηση απ’ τον Πατέρα και στο όρος Θαβώρ αργότερα μαζί με την προσθήκη στα λόγια Του: “Αυτού ακούετε”.
Αυτόν ν’ακούτε.
Συνάμα με ορατή μορφή εμφανίζεται και το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το Πνεύμα το Άγιο.
Να γιατί υπερτερεί η πίστη μας σε σχέση και με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.
Γιατί έχει την πλήρη αποκάλυψη της Θεότητας: Πατέρας, Γιος, γεννητός απ’ Αυτόν προ πάντων των αιώνων και Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, και το Πνεύμα το Άγιο, που είναι κι Αυτό προσωπικότητα – όχι απλή ενέργεια, όπως λένε οι αιρετικοί.
Έχει την προέλευσή Του από τον Πατέρα — κι όχι και από τον Υιό, όπως θέλει την εκπόρευσή Του η Δυτική Εκκλησία (Filioque) .
Και ενεργεί και κατ’ εντολή του Υιού.
Αυτό το πιστεύω μας το συνόψισαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, που το ακούμε σε κάθε Λειτουργία.
Κι ενώ σ’ αυτό ομολογούμε την τρισυπόστατη Θεότητα (Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα), στην πρακτική μας ζωή οι χριστιανοί ούτε που λογαριάζουμε το Πνεύμα το Άγιο.
“Δόξα τω Θεώ”, λέμε και το μυαλό μας πάει στον Πατέρα.
“Χριστέ μου”, αναφωνούμε σε κάθε μας στιγμή και το πνεύμα μας απευθύνεται στον Υιό.
Στο Πνεύμα το Άγιο ουδεμία αναφορά.
Αν ρωτήσουμε κι έναν οποιονδήποτε τι ξέρει για το Άγιο Πνεύμα, θα διαπιστώσουμε ότι είναι τόση η άγνοιά του, που εύκολα θα μπορούσε να τον παρασύρει ένας χιλιαστής.
Χωρίς να αναφερθούμε εδώ σ’ όλα τα χαρίσματα που δίνει το Πνεύμα το Άγιο στην ψυχή στην οποία σκηνώνει, σχολιάζουμε απλώς ένα πόρισμα του κάθε παρατηρητή της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων του πλανήτη μας, ότι ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που είναι ο χορηγός ιδιαίτερα της ειρήνης και της χαράς, λείπει σήμερα από τον κόσμο μας.
Και γι΄αυτό μας συνθλίβει η κατάθλιψη και το άγχος.
Βέβαια αυτά έχουν ποικίλες πηγές προέλευσης.
Εδώ στεκόμαστε μόνο στα ψυχικά νοσήματα που έχουν σχέση με την αλαζονεία του βίου, την εγωιστική διεκδίκηση των πάντων, την πλεονεξία, την ειδωλοποίηση προσώπων και πραγμάτων, την πορνεία, την οποιαδήποτε ηθική ακαθαρσία (ψέμα, κλοπή, κατάκριση, εκδίκηση, φθόνο, ζήλια κ.λ.π).
Την κακία και την αμαρτία γενικά μ΄όλες τις μορφές της.
Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει να μη λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεο, το οποίο είναι λεπτός και ευγενής επισκέπτης της ψυχής μας και πληγώνεται από την αμαρτία.
Κι όταν δουλεύουμε σ΄αυτήν, το διώχνουμε παντελώς από μέσα μας.
Και τότε τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Και καταβαλλόμαστε απ’ τις παθιασμένες μας αδυναμίες.
Και καταθλιβόμαστε.
Αντίθετα, όταν η ψυχή μας καθαίρεται από πάσης κηλίδος, το Πνεύμα το Άγιο την κάνει σκεύος Του, την πληροί με την παρουσία Του κι αυτή τότε αποκτά πνευματική χαρά.
Ευφορία και ευφροσύνη.
Και ενεργεί χάρη σ΄Αυτό φωτισμένα και συνετά.
Βιώνει και ακτινοβολεί την ειρήνη, η οποία, όπως ακούσαμε χθες από έναν επισκέπτη δόκιμο ιεροκήρυκα στην πόλη μας, είναι το ηχηρότερο κήρυγμα για την παρουσία του Θεού στον άνθρωπο.
Αν επομένως ο κόσμος μας θέλει πραγματικά να απαλλαγεί ή να προλάβει την κατάθλιψη που έρχεται απειλητική να κυριαρχήσει στον άνθρωπο στις επόμενες δεκαετίες – κατά την απόφανση των ειδικών -, ας μάθουμε όλοι μας να βρίσκουμε τι διώχνει το Πνεύμα το Άγιο από την ψυχή μας,
το οποίο
αποκτιέται μεν με το βάφτισμα, τα μυστήρια της Εκκλησίας και την προσευχή, περιφρουρείται δε και εγκαθίσταται μόνιμα μέσα μας με τη ζωή τη σύμφωνη με τη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στη βάφτιση του οποίου τη μέρα των Θεοφανείων το Πνεύμα το Άγιο επικύρωνε τα λόγια του Θεού Πατέρα (”εβεβαίου του λόγου το ασφαλές”) ότι Αυτός είναι ο εκλεκτός Του και σ΄Αυτόν απαιτεί και πρέπει να υπακούμε.
Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
