Ο Γιάννης Βαρδής για την απώλεια του πατέρα του και την «κληρονομιά» που του άφησε

Ο Γιάννης Βαρδής λίγο καιρό μετά τον χαμό του πατέα του Αντώνη Βαρδή μίλησε στην εφημερίδα «Real Νews», για τη σχέση του με τον πατέρα του και το πώς αντιμετώπισε την ασθένεια του, ενώ αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που είχε ο πατέρας του και την πρωτοποριακή θεραπεία που έκανε το τελευταίο διάστημα.

Ο μουσικοσυνθέτης αναφέρθηκε και στο αν έχει πικρία και οργή που κάποια μέσα τον «πέθαναν» πριν την ώρα του.
«Κάποια ΜΜΕ τον είχαν «τελειώσει» τον πατέρα μου ξανά και κανά. Την τελευταία φορά, ευτυχώς για μένα, ήμουν δίπλα του. Το διάβασα σε site και ήταν δίπλα μου. Γελούσα. Η αδελφή μου δεν ήταν στο νονοσοκομείο και φρίκαρε, αλλά με πήρε και της είπα ότι δεν ίσχυαν όσα είχαν βγει. Αμέσως «ανέβασα» κάτι στα social media για να ηρεμήσει ο κόσμος, οι φίλοι, οι συγγενείς μας… Το διαχειρίστηκα ψύχραιμα και σωστά, παρά την πικρία μου. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούνται ότι είναι δημοσιογραφοι και είναι «κίτρινοι» όσο δεν πάει. Διαβάζω ακόμα και σήμερα και γελάω. Και θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα».

«Ο πατέρας μου τους τελευταίους μήνες έκανε μια πρωτοποριακή θεραπεία που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο, με τη σύμφωνη γνώμη του ογκολόγου αλλά και των υπολοίπων γιατρών του. Έπρεπε να κάνουμε πρώτα μια μαγνητική, η οποία έδειξε ότι ο όγκος είχε φτάσει στα 9 χιλιοστά. Η επόμενη κίνηση ήταν να του φορέσουμε ένα μηχάνημα που ήταν σαν σκουφί στο κεφάλι, το οποίο αποτελούνταν από ειδικές μεμβράνες και με ηλεκτρόδια και ηλεκτρομαγνητικά κύματα θα προσπαθούσαν να σταματήσουν την εξέλιξη της ασθένειας. Αυτό έπρεπε να το φοράει 20 ώρες την ημέρα και το φόραγε όλο το 24ωρο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα όμως ήταν όταν έπρεπε να του πω ότι θα του ξυρίσω το κεφάλι. Το πέρασα όσο πιο γλυκά μπορούσα και δεν μου έφερε καμία αντίρρηση».

Και συνεχίζει: «Αυτή η θεραπεία θα κρατούσε δυο μήνες και στις 2 Σεπτεμβρίου θα κάναμε την επόμενη μαγνητική. Για κάποιο λόγο, οι γιατροί επέμεναν να την κάνουμε νωρίτερα. Οι εξετάσεις μας άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό, καθώς ο όγκος όχι μόνο είχε σταματήσει να εξαπλώνεται, αλλά είχε συρρικνωθεί κατά 35% με 40%. Παράλληλα, ο πυρήνας του από την εξέταση δεν έδειχνε καμία κίνηση. Και από την χαρά και την ελπίδα στην απόλυτη θλίψη, καθώς μερικές ημέρες μετά δεν άντεξαν τα νεφρά του, λοιμώξεις, ίκτερος… Πλέον το σώμα του δεν μπορούσε άλλο. Είχε κουραστεί και ο ίδιος, νομίζω. Ήθελε να ξεκουραστεί και να μας ξεκουράσει. Πάντως το νίκησε! Και άνοιξε ένα νέο δρόμο. Μια θεραπεία που πρέπει όλοι να ψάξουν γιατί η δική του ιστορία μπορεί και να σώσει άλλες ζωές».

Ο Γιάννης Βαρδής μίλησε και για το ποστ που έγραψε «Αν όμως ζει ο άλλος μέσα μας, τότε ο θάνατος είναι μεγάλος ψεύτης και η αρρώστια μεγάλο ψέμα».

«Ναι, ο πατέρας μου για μένα είναι «εδώ». Και θεωρώ πως δεν θα «φύγει» ποτέ. Είναι μέσα στην καρδιά μου. Δεν είναι δικό μου αυτό που έγραψα. Είναι του Χόρχε Μπουκάι, από τον «Δρόμο των Δακρύων». Μιλάει για τον θάνατο και το «ανέβασα» για να δυναμώσω και εγώ διαβάζοντάς το. Δεν το πίστευα απόλυτα και το «ανέβασα» για να πάρω πίστη από κάπου. Για να πάρω δύναμη. Πολλές φορές νομίζω ότι θα ανοίξει μια πόρτα και θα ακούσω τη φωνή του. Είναι αδιανόητο. Χθες ήταν μια δύσκολη νύχτα. Να σου πω κάτι χαρακτηριστικό; Πώς να σβήσω τον αριθμό του κινητού του από το δικό μου; Το μυαλό και η καρδιά ακόμα δεν μπορεί να το δεχθούν. Διαβάζω στα sites ότι έφυγε ο Αντώνης Βαρδής» και δεν μπορώ να το δεχτώ…»

Όσο για το πώς είναι οι μέρες χωρίς τον πατέρα του λέει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα:

«Δεν μπορώ να συναντήσω ακόμη κόσμο. Και εννοώ ότι δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Δεν μπορώ να πάω στο «Υγεία» για να λύσω κάποιες εκκρεμότητες. Μόνο που θα πέσει ο κόσμος πάνω μου, με αγάπη φυσικά, θα νιώσω πολύ περίεργα, δεν θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω αυτή την εποχή. Προσπαθώ να βάλω κάποια κουτάκια και να λειτουργήσω σωστά ξανά. Κοιμάμαι πολύ, κάνω γυμναστική και ξεχνιέμαι. Πηγαίνω με τους πολύ στενούς φίλους μου σε ένα ιδιαίτερο μέρος στη Γλυφάδα και χαζεύω τη θάλασσα. Τη λατρεύω. Όπως τη λάτρευε κι εκείνος! Είχε το δικό του μέρος. Στο Πόρτο Ράφτη. Εκεί άραζε με τις ώρες. Δεν έχω πάει ακόμα εγώ. Πηγαίνει όμως η γυναίκα του. Το καταλαβαίνω. Το νιώθω. Κάθε βράδυ ακούω την πόρτα και φεύγει. Είμαι σίγουρος πως κάθε βράδυ πάει εκεί».