“Καβγαδίζαμε συνεχώς με το σύζυγό μου” , καταθέτει κάποια κυρία.
Η ζωή μου εξελισσόταν σε κόλαση.
Τον ζήλευα από υπαιτιότητά του, γιατί δεν ήξερε να με μεταχειρίζεται.
Ήταν ψυχρός και άγουρος στους τρόπους.
Με ταπείνωνε μπροστά σε άλλους αδιάκριτα και άδικα.
Με τη συμπεριφορά του κλόνιζε και την εμπιστοσύνη των παιδιών μου στο πρόσωπό μου.
Του το ζήτησα επανειλημμένα να διορθωθεί.
Στάθηκε αδύνατο να με καταλάβει.
Αυτό με κούραζε και κλόνιζε το νευρικό μου σύστημα.
Άρχισα να παίρνω ηρεμιστικά.
Ήταν περίοδος 15Αυγούστου.
Ένιωθα τόσο απελπισμένη για τη συμπεριφορά και την αδυναμία του άντρα μου να συλλάβει τα κενά και τις πληγές που μου δημιουργούσε..
Όλα μου φαίνονταν μαύρα στη ζωή.
Και τον αγαπούσα τόσο πολύ…
Μια γειτόνισσα, που της είχα εμπιστευθεί το πρόβλημά μου, επέμενε να πάω μαζί της το απόγευμα στην εκκλησία.
Θα παρακολουθούσαμε παράκληση στην Παναγία.
Δεν έβρισκα όμως τη διάθεση, γιατί επανειλημμένα είχα επικαλεστεί την Παναγία και δεν έβλεπα φως από πουθενά.
Επέμενε ωστόσο και, για να μη της χαλάσω το χατίρι, πήγα.
Ήταν μέρα Τρίτη.
Ορόσημο για τη μετέπειτα ζωή μου.
Ενώ η ακολουθία ψαλλόταν κι εγώ ήμουν χαμένη μέσα σε μαύρες σκέψεις, ξαφνικά ήρθε στο στόμα μου το όνομα της Παναγίας κι όλη μου η ύπαρξη πλημμύρισε από μια αγαλλίαση.
Ένα παραλήρημα προσευχής στο πρόσωπό της και μια αδιάλειπτη επίκληση του ονόματός της με κυρίευσε.
Είχα απευθυνθεί σ΄Αυτήν κι άλλες φορές, αλλά μηχανικά.
Αναποτελεσματικά.
Καμιά σχέση μ΄αυτήν εδώ.
Τώρα ήταν κάτι ανέκφραστο.
Μοναδικό ως βίωμα.
Και διήρκεσε σχεδόν όλη την υπόλοιπη ώρα της Παράκλησης.
Έφυγα από την εκκλησία ανάλαφρη.
Χαρούμενη.
Διαφορετική.
Από τότε άρχισα να βλέπω διαφορετικά και τον κόσμο.
Και τη ζωή.
Αισιόδοξα.
Με ελπίδα.
Με αλλοίωση εσωτερική.
Από κει κι έπειτα σε κάθε αντίδραση του άντρα μου, που άλλες φορές μου σκοτείνιαζε τον ουρανό της ψυχής, κατέκλυζε την ύπαρξή μου η μορφή Της, ενώ επανερχόταν στην καρδιά και στο στόμα μου το όνομά Της.
Και βίωνα ό,τι και τότε στην εκκλησία.
Έγινα δυνατή.
Κι έμεινα δυνατή ως αυτή την ώρα.
Σε κάθε πειρασμό.
Σε κάθε σκληρή συμπεριφορά του άντρα μου.
Κι όχι μόνο αυτό.
Πρώτη φορά είδα το σύζυγό μου και τα παιδιά μου να με υπολογίζουν για τις πεποιθήσεις μου.
Για την προσωπικότητά μου.
Να με σέβονται.
Να ζητούν τη γνώμη μου.
Και φυσικά δε λείπουν κι από μένα τα βιβλιαράκια με τους παρακλητικούς κανόνες στην Παναγία, που ένα το κρατώ κάτω από το μαξιλάρι μου και το άλλο στην τσάντα μου.
Και με τα οποία προσεύχομαι σ΄Αυτήν κάθε βράδυ και σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου.
Το δε όνομά της είναι γραμμένο βαθιά στην ύπαρξή μου και τη ζωή μου.
Πλάι στου Υιού της.
Του Κυρίου μου.
Της χρωστώ την ειρήνη της ψυχής και της οικογένειάς μου.
Και σ΄εκείνη τη γειτόνισσα, που με πίεσε να πάω στην εκκλησία για την Παράκληση, βλέπω τον καλό άγγελό μου.
Είχε επιστρατεύσει και πολλούς άλλους ανθρώπους να με προσεύχονται εκείνη την ώρα, όπως μου είπε.
Γι΄αυτό έζησα αυτό το θαύμα.
Όπως εύχομαι να το ζήσουν και πολλοί άλλοι”, κατέληξε η κυρία.
——————————
Είναι περιττό, νομίζουμε, να σχολιαστεί ότι όλοι μας που επικαλούμαστε την Παναγία έχουμε και κάτι μοναδικό να καταθέσουμε για τη βοήθειά Της.
Την ”παράκληση” και ”παραμυθία” Της, όταν μας πιέζει ο πόνος και η απόγνωση.
Την αμέριστη αγάπη Της, όταν μας λείπει η ανθρώπινη στοργή και κατανόηση.
Τη μοναδική Της στήριξη, όταν νιώθουμε να μας τσακίζουν οι ενοχές από τις αδυναμίες και αμαρτίες μας.
Τη θεία, αλλά και τόσο ανθρώπινη συντροφιά Της, όταν ζούμε την εγκατάλειψη από τους δικούς μας.
Την.., την.., πολλά την…
Πολλοί έχουν να καταθέσουν και για την ολοζώντανη και αποκαλυπτική παρουσία Της ύστερα από ολόθερμη προσευχή σ΄Αυτήν.
Η δε προσευχή μας στο πρόσωπό Της γίνεται και δίνεται τόσο εκφραστικά από τους παρακλητικούς κανόνες:
”Από τις πολλές μου αμαρτίες είναι άρρωστα και το σώμα και η ψυχή μου.
Σε Σένα καταφεύγω, που είσαι γεμάτη χάρη.
Ελπίδα των απελπισμένων, εσύ βοήθα με”.
[ ”Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή.
Προς σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένη,
ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον”]
ή
” Με κύκλωσαν της ζωής οι ζάλες, όπως οι μέλισσες το κερί, Παρθένε.
Κυρίευσαν την καρδιά μου και την καταπληγώνουν με τα βέλη των θλίψεων.
Ας ήταν να με βοηθάς και να τις διώχνεις και να με γλιτώνεις,Πανάχραντε”.
[ ”Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε,
και την εμήν κατασχούσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλει των θλίψεων ‘
αλλ΄εύροιμί σε βοηθόν και διώκτην και ρύστην, Πανάχραντε”].
ή
” Εσένα έχω μεσίτρια προς το φιλάνθρωπο Θεό,
να μη μου ελέγξει τις πράξεις μπροστά στους αγγέλους.
Σε παρακαλώ, Παρθένε, γρήγορα βοήθησέ με”.
[ ”Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν,
μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων.
Παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει”].
ή
”Με ύμνους ευγνωμοσύνης δοξολογώ και διατρανώνω το αμέτρητό Σου έλεος
και ομολογώ σε όλους την πολλή Σου τη δύναμη.
Και τις ευεργεσίες Σου, που τις ξέχυσες πάνω μου με το παραπάνω
πάντοτε τις διακηρύττω και τις μεγαλύνω
και με την ψυχή και με την καρδιά και με το λογισμό και με τη γλώσσα”.
[”Εν ύμνοις ευχαρίστοις δοξολογώ και γεραίρω το άμετρον έλεος
και την πολλήν δύναμίν σου πάσιν ομολογώ.
και τας ευεργεσίας σου, ας υπερεκένωσας εις εμέ
κηρύττω, μεγαλύνω
ψυχή τε και καρδία και λογισμώ και γλώττη πάντοτε”].
Με τέτοια συναισθήματα προσφεύγουμε σ΄Αυτήν.
Και η Παναγία ανταποκρίνεται είτε στέλνοντας ως σιγανή βροχούλα τη χάρη της στην ψυχή μας είτε βγάζοντάς μας θαυματουργικά από τα αδιέξοδα είτε σβήνοντας τη φλόγα των παθών και της σάρκας μας.
Και μεσιτεύει αδιάλειπτα στο Γιο της και για όλο το ανθρώπινο γένος.
Τη μεσιτεία Της αυτή προσπαθεί να αποδώσει ένας συγκινητικός διάλογος που καταγράφεται σε μια φορητή εικόνα της Παναγίας στο ναό των Αγίων Πάντων στη Θεσ/νίκη:
– Δέξαι δέησιν της σης μητρός
-Τι, μητέρα, αιτείς;
– Την των βροτών σωτηρίαν
– Παρόργισάν με
– Συμπάθησον, Υιέ μου
– Αλλ΄ουκ επιστρέφουσι
– Και σώσον χάριτι
– Έξουσι λύτρον
-Ευχαριστώ Σοι, Λόγε.
[ – Δεξου τη δέηση της μητέρας Σου
-Τι ζητάς, μητέρα;
-Τη σωτηρία των θνητών
– Με έχουν εξοργίσει
– Συμπάθα τους, Γιε μου
– Δεν επιστρέφουν όμως
-Ε σώσε τους με τη χάρη Σου
– Θα την έχουν τη λύτρωση
– Σ΄ευχαριστώ, Λόγε ]
Την ευσπλαχνία Της αποδίδει και η λαϊκή συνείδηση με το εξής ανέκδοτο:
Κάποτε ο Κύριος πρόσεξε ότι στον Παράδεισο είχαν μπει και άνθρωποι αμφισβητούμενης αγιότητας.
Πήγε λοιπόν στον Άγιο Πέτρο, που ήταν υπεύθυνος γι΄αυτό, αφού του είχε δώσει τα κλειδιά του Παραδείσου, και του ζήτησε το λόγο.
Εκείνος ταράχτηκε και υποσχέθηκε στο Χριστό να ερευνήσει την κατάσταση.
Έκανε μια βόλτα στον Παράδεισο και διαπίστωσε πράγματι κι αυτός ότι ήταν πολλοί που δεν είχαν περάσει από την κύρια πύλη, απ΄όπου ήλεγχε αυτός τους εισερχόμενους.
Έτσι, όταν πήγε ξανά μπροστά στο Χριστό, δικαιολογήθηκε ότι δεν έφταιγε αυτός, αφού, όπως είχε πληροφορηθεί, η Παναγία μητέρα Του έμπαζε πολλούς ανθρώπους στον Παράδεισο από την πίσω πόρτα.
——————————
Γι΄αυτό το λόγο Αυτήν, που κάνει τα αδύνατα δυνατά να αξιωθούμε της Βασιλείας του Θεού και παιδιού Της και ξεπερνά σε τιμή και δόξα τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,
που, παρόλη τη βρωμιά και σαπίλα του γένους μας, γίνεται με την αγιότητά της το αλεξικέραυνο στη δίκαιη οργή του Θεού και Πατέρα μας,
ας Την ευγνωμονούμε αιώνια και ας Της υποκλινόμαστε.
Κι όσους ξεβράζουν με τις βλαστήμιες το βόθρο της ψυχής τους για το πρόσωπό Της ας τους κλείνουμε το στόμα.
Ανώνυμους και επώνυμους.
Αν δε κανένας απ΄αυτούς είναι και δημοσιογράφος, που, υποκρινόμενος τον πολυμαθή, θέλησε να Την παραβγεί σε δόξα υποτιμώντας Την με ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, ας Την παρακαλέσουμε να του δείξει Αυτή με τον τρόπο Tης πόσο φτηνή είναι η πολυμάθεια, όταν ο κάτοχός της είναι επηρμένος. . .
Εμείς οι άλλοι όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε ας Της υποκλινόμαστε ευλαβικά.
Aμήν
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
