Στη ζωή αυτή, του πόνου και της οδύνης, πολλοί άνθρωποι, αν και ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ζουν με μια απέραντη και ψυχοφθόρα μοναξιά, και έχουν γεύση της αληθινής κόλασης. Κι ενώ γύρω τους είναι τόσοι δικοί τους, φίλτατοι, η αγάπη αυτών δεν τους εγγίζει. Δε φτάνει στην ψυχή τους.Είτε γιατί οι ίδιοι, που νιώθουν μόνοι, έχουν υψώσει τείχη ψυχικής ακαμψίας, που δεν τους αφήνει να ταπεινωθούν, να ζητούν συγγνώμη, να συγχωρούν. Είτε γιατί η συμπεριφορά των άλλων είναι επιπόλαιη και αδιάκριτη και τους τραυματίζει θανάσιμα. Ή γιατί κι αυτοί συμβαίνει να είναι άτομα τρυφερά και υπερευαίσθητα.Υπάρχουν όμως και άλλοι τόσοι, που , αν και τους λείπουν οι άνθρωποι, τους είναι ξένο το αίσθημα της μοναξιάς. Αντίθετα μέσα στην ησυχία αυτή ακούν τη μουσική του παραδείσου και, αν και μόνοι, δεν νιώθουν μόνοι.Έτσι βιώνουν την απομάκρυνση από τους άλλους οι αναχωρητές και ασκητές, αλλά και στον κόσμο τίμια γεροντάκια και υπέροχες ψυχές, που ο πόνος και ο χρόνος τις ανάγκασε να χαμηλώνουν το ανάστημά τους, να σκύβουν το κεφάλι και να απολαμβάνουν το μεγαλείο της αληθινής ταπείνωσης. ——————————————–Τώρα με ποια απόχρωση της μοναξιάς βρήκε ο Χριστός και τον παράλυτο της Βηθεσδά, που θα μας προβάλει την ερχόμενη Κυριακή η Εκκλησία, δεν ξέρω.Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια πάντως ο άνθρωπος αυτός προσπαθούσε να μπει σε μια δεξαμενή στα Ιεροσόλυμα — σ΄ένα αγιονέρι θα λέγαμε εμείς σήμερα –, όπου άγγελος Κυρίου κατέβαινε, τάραζε το νερό και ο πρώτος που θα βουτούσε μέσα θα έβρισκε θεραπεία από οποιοδήποτε νόσημα. Και δεν τα κατάφερνε.Τριάντα οχτώ χρόνια, με μόνη συντροφιά την υπομονή. Χωρίς απόγνωση ως μόνιμο βίωμα. Κρατώντας πάντα την ελπίδα πως ίσως την άλλη φορά θα είναι αυτός ο τυχερός. Και δεν αποχωρούσε. Κι ας ήταν μόνος,,,κι ας ένιωθε μόνος. Δεν πήρε σχοινί να κρεμαστεί Ούτε δηλητήριο να αυτοκτονήσει. Πάντα περίμενε. Κάτι περίμενε. Κι ο καρδιογνώστης Κύριος, που το γνώριζε αυτό, όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (5, 1-9), μια μέρα οδεύει προς το μέρος του. Τον ρωτάει στοργικά: θέλεις να θεραπευτείς; Και ποιος στη θέση του δε θα το ήθελε… Του δίνει όμως έτσι ο Χριστός την ευκαιρία να πιάσει κουβέντα μαζί Του και να εξωτερικεύσει το παράπονό του ταπεινά. ”Κύριε, δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει να μπω στη δεξαμενή…Έτσι με προλαβαίνουν άλλοι κι εγώ μένω εδώ μόνο με την προσμονή μιας άλλης ευκαιρίας…Να ήταν άραγε μόνο το παράπονο αυτό που είλκυσε το Χριστό να φτάσει ως εκεί; Μήπως η όλη εγκαρτέρηση, η ταπείνωση, η επιμονή και η ελπίδα; Μήπως η προσευχή στο Γιαχβέ που του ενίσχυε την υπομονή; Μήπως επειδή δεν Τον βλαστημούσε και Τον περίμενε σαν το σκυλάκι το αφεντικό να τον σπλαχνιστεί κι αυτόν;Ίσως όλα αυτά.. Ίσως και για να γίνει η ιστορία του διδακτική για όλους εμάς. Και για όσο θα ακούγεται το ευαγγέλιο…Και η αμοιβή όμως όλων αυτών!.. Συναντάει τον ίδιο το μεγάλο και μοναδικό γιατρό!.. Το Δημιουργό του σύμπαντος… Το σαρκωμένο Λόγο του Πατέρα… Το Λυτρωτή του…Αν ήταν να Τον συναντήσει, κι άλλα τόσα χρόνια θα Τον καρτερούσε εκεί στη δεξαμενή…Κι αυτόν τον άνθρωπο, που ήταν ζυμωμένος με τον πόνο και ώριμος πνευματικά για να Τον γνωρίσει και να Τον αναγνωρίσει, ο Κύριος στη συνέχεια με ένα παράγγελμά Του, που διαπερνά το είναι του παράλυτου σαν ηλεκτρικό ρεύμα και τον νευρώνει, τον θεραπεύει. ”Σήκω πάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”.Έτσι ο παραλυτικός άλλαξε σελίδα στη ζωή του.Κάθε τέτοια ψυχή, μ΄αυτές τις αρετές, ζει το θαύμα που προσδοκά. Μπορεί να μην είναι με τη μορφή, που ονειρεύεται. Αλλά που θα είναι θαύμα ή και θαύματα…Χρειάζεται ωστόσο χρόνος και υπομονή, για να γίνει πρώτα η ψυχή μας δεκτική του θαύματος, με το οποίο στοχεύει ο Θεός να εξασφαλιστεί πρώτα η θεραπεία της αιώνιας ψυχής μας. Γιατί, αν δεν επιτευχθεί αυτή και το σώμα με την ψυχή μας βασανίζεται αιώνια, στα μάτια Του φαίνεται ελάχιστο΄και εφήμερο δώρο η θεραπεία μόνο του σώματός μας.Γι΄αυτό και ο απόστολος Ιάκωβος (1,2-7) λέει: ”…να ξέρετε ότι μέσα από τη δοκιμασία της πίστεώς σας γεννιέται η υπομονή. Η υπομονή σας όμως πρέπει να κρατήσει μέχρι το τέλος, για να γίνετε τέλειοι και ολοκληρωμένοι και να μην υστερείτε σε τίποτε……Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες. Γιατί, αν υποστεί με επιτυχία τις δοκιμασίες, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Θεός σ΄όσους Τον αγαπούν”.Υπομονή βέβαια που δεν συνυφαίνεται με την κατάθλιψη και τη μοιρολατρία. Παλεύουμε το πρόβλημά μας με κάθε τι, που όμως δεν αντίκειται στο θέλημα του Θεού. Και προσφεύγουμε πάντα και πρώτα στον Ίδιο. Αν Τον βάζουμε τελευταίο στην αγάπη μας και μας αρέσουν μόνο εμπορικές συναλλαγές μαζί Του, δεν μας αποδέχεται.Η Εκκλησία θα μας υποδείξει γι΄αυτό τους δόκιμους τρόπους.Παράλληλα, αφού δώσουμε το προβάδισμα στη σχέση μας με το Θεό, καταφεύγουμε και στους γιατρούς, που είναι κι αυτοί ”θεοί”, αλλά με μικρό ”θ”.Όχι στο Θεό, μόνο αλλά και τελευταία, τάματα με μεγάλες λαμπάδες και η ζωή μας να βοά το ”φύγε, Θεέ απ΄τη ζωή μου, σκιάχτρο του νου και της ψυχής…”. Όχι. Είμαστε τότε δίψυχοι και δίβουλοι. Και Τον εμπαίζουμε. Ο απόστολος Ιάκωβος και πάλι μας επισημαίνει: ”Να μην ελπίζει ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο ένας τέτοιος άνθρωπος, δίγνωμος και άστατος σ΄όλες του τις ενέργειες”.Χρειάζεται επομένως να είμαστε άνθρωποι βαθείς και με περιεχόμενο. Με συνέπεια λόγων και ζωής απέναντί Του. Και με αγάπη γι΄Αυτόν τόση, που έχει την καρτερία και την εγκαρτέρηση να Τον περιμένει κι αν ακόμα χρειαζόταν μια ζωή, για να Τον συναντήσει… Που λέει ο λόγος… Κι αν ακόμη.,..

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός