Όλα ξεκίνησαν σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα
Έχετε ακούσει ποτέ το όνομα William Higinbotham; Είναι ο άνθρωπος που εφηύρε το πρώτο video game του κόσμου… χωρίς ποτέ να πάρει την αναγνώριση που του άρμοζε, όπως υποστηρίζει άρθρο που δημοσιεύτηκε στο neatorama.com.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…
Το 1950 στο Brookhaven National Laboratory, που βρισκόταν στο Long Island της Νέας Υόρκης, υπήρχε ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, κάτι που είχε προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στην τοπική κοινότητα.
Παρά τις δημόσιες διαβεβαιώσεις από τοπικούς παράγοντες και ειδικούς, οι κάτοικοι της περιοχής ανησυχούσαν έντονα για τους δυνητικούς κινδύνους της νέας αυτής μονάδας.
Οι υπεύθυνοι τότε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να καθησυχάσουν κάπως την κοινή γνώμη αν καθιέρωναν μία μέρα το χρόνο ως «Ημέρα των Επισκεπτών», προκειμένου όποιος ήθελε να μπορούσε να δει από κοντά τι ακριβώς έκαναν μέσα στη μονάδα οι επιστήμονες.
Το 1958 ο William Higinbotham, φυσικός που εργαζόταν στη μονάδα, αποφάσισε να κάνει κάτι για να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η ημέρα αυτή για τους επισκέπτες.
Αρκετά χρόνια νωρίτερα ο ίδιος είχε σχεδιάσει τη συσκευή χρονισμού που χρησιμοποιοήθηκε για την απενεργοποίηση της πρώτης ατομικής βόμβας.
«Είχα δει ότι οι επισκέπτες βαριόντουσαν κατά τις ξεναγήσεις με τα στατιστικά δεδομένα και τους πίνακες. Έτσι, εκείνη τη χρονιά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να φτιάξω μια οθόνη που θα μπορούσε να κρατά κανείς στα χέρια του» είχε πει ο ίδιος.
Παρατηρώντας καλά το χώρο των εργαστηρίων ο Higinbotham βρήκε ότι υπήρχε μια ηλεκτρονική συσκευή ελέγχου, που ονομάζεται παλμογράφος, ο οποίος είχε μια οθόνη καθοδικού σωλήνα παρόμοια με την εικόνα της τηλεόρασης. Βρήκε επίσης ένα παλιό αναλογικό υπολογιστή, τον οποίο θα μπορούσε να συνδέσει με τον παλμογράφο κατά τέτοιο τρόπο ώστε μια «μπάλα φωτός» να αναπηδά τυχαία στην οθόνη.
«Βρήκαμε ότι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα παιχνίδι που θα είχε μια μπάλα που θα αναπηδούσε μπρος και πίσω, σαν ένα παιχνίδι τένις όπως φαίνεται από το πλάι» είχε πει ακόμη.
Το παιχνίδι που σκέφτηκε λειτουργούσε ως εξής: Δύο άνθρωποι έπαιζαν ως αντίπαλοι χρησιμοποιώντας κουτιά ελέγχου, στα οποία υπήρχε ένα κουμπί με το οποίο μπορούσαν να χτυπήσουν τη μπάλα πάνω από το δίχτυ και ένα άλλο που καθόριζε από πόσο ψηλά μπορούσαν να χτυπήσουν τη μπάλα. Και όπως συμβαίνει στο πραγματικό τένις, αν χτυπούσες τη μπάλα επάνω στο δίχτυ, αυτή γυρνούσε πίσω σε σένα.
Του πήρε δύο ώρες για να σχεδιάσει το διάγραμμα λειτουργίας του «Τέννις για δύο», όπως ονόμασε το παιχνίδι του και δύο εβδομάδες για να το κάνει να… δουλέψει!
Όταν έφτασε η «Ημέρα των Επισκεπτών» τη χρονιά εκείνη (1958) δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να το ανακαλύψουν οι πολίτες και… ξαφνικά εκατοντάδες κόσμου συγκεντρώθηκε γύρω από αυτό. Αρκετοί περίμεναν στην ουρά πάνω από μία ώρα για να παίξουν ένα ή δύο λεπτά.
Βέβαια μπορεί να μην έμαθαν και πολλά για τη λειτουργία της πυρηνικής μονάδας, όμως πέρασαν καλά παίζοντας με το καινούριο παιχνίδι, αναφέρει το δημοσίευμα.
Ο ίδιος ο Higinbotham δεν είχε αντιληφθεί πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχε κάνει. «Ποτέ δεν κατάλαβα ότι είχα κάνει κάτι συναρπαστικό. Απλά νόμιζα ότι όλα τα υπόλοιπα τους φαινόντουσαν υπερβολικά βαρετά» είχε πει.
Game over…
Το παιχνίδι βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο την επόμενη χρονιά, με πίστες στη Γη, στη Σελήνη χωρίς βαρύτητα και στο Δία με υψηλή βαρύτητα.
Όταν τελείωσε η «Ημέρα Επισκεπτών» διέλυσε το παιχνίδι και αποθήκευσε τα κομμάτια.
Δεν το επανέφερε ποτέ, ούτε έφτιαξε άλλο ενώ δεν σκέφτηκε καν να πατεντάρει την ιδέα.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Magnavox πήγε στα δικαστήρια με άλλους κατασκευαστές για την «πατρότητα» των video games, ένας δικηγόρος έμαθε για την ιστορία του Higinbotham και τον κάλεσε ως μάρτυρα, προκειμένου να αποδείξει ότι εκείνος και όχι η Magnavox ήταν ο πραγματικός εφευρέτης τους.
Το 2001 οι Αμερικάνοι είχαν ξοδέψει πάνω από 9,4 δισεκατομμύρια δολάρια στα video games. Ο Higinbotham πέθανε το 1994 και δεν έβγαλε ποτέ ούτε ένα σεντς για την εφεύρεσή του…
