Οι «αντάρτες» κάνουν λόγο για νεοτροτσκιστική μετάλλαξη – «Είστε οπορτουνιστές» απαντά ο Περισσός
Ανοιχτός ιδεολογικός και πολιτικός «πόλεμος» έχει ξεσπάσει στο ΚΚΕ με αφορμή την κλιμάκωση των επικριτικών άρθρων που δημοσιεύονται στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου και στρέφονται κατά της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας υπό την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, στην οποία αποδίδουν προσπάθεια αλλοίωσης της προγραμματικής φυσιογνωμίας και του χαρακτήρα του κόμματος και μάλιστα σε… «νεοτροτσκιστική» κατεύθυνση. Η όξυνση της διαπάλης στο ΚΚΕ εν όψει του 19ου Συνεδρίου που θα διεξαχθεί σε ένα δεκαήμερο έχει λάβει εκρηκτικό χαρακτήρα εξωθώντας τον Περισσό να πάρει ανοιχτά θέση κατά των διαφωνούντων. Μετά μάλιστα τη δημόσια στοχοποίησή τους από την κυρία Παπαρήγα και τη «διαπόμπευσή» τους από στελέχη προσκείμενα στη γενική γραμματέα, πολλοί εικάζουν ότι είναι θέμα χρόνου οι εσωκομματικές εκκαθαρίσεις.
Οι διαφωνούντες ασκούν σφοδρή κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ υποστηρίζοντας ότι το επικείμενο συνέδριο σηματοδοτεί, μέσω των αλλαγών που προωθούνται στο πρόγραμμα και το καταστατικό, την ίδρυση ενός άλλου κόμματος «με το όνομα, τα σύμβολα, τις σημαίες και όλα τα τυπικά γνωρίσματα του ΚΚΕ».
Αν επί χρόνια μετά τη διάσπαση του 1991 (13ο Συνέδριο) ισοδυναμούσε με ιεροσυλία και μόνον ο υπαινιγμός ότι στο ΚΚΕ υπάρχουν διαφωνίες, τώρα ομολογείται ευθέως από το ίδιο το κόμμα, στο εσωτερικό του οποίου «συμβιώνουν» δύο διαφορετικές απόψεις που έχουν ορθώσει τις ιδεολογικο-πολιτικές ρομφαίες τους και μάχονται παρ’ ότι η έκβαση της μάχης αυτής θεωρείται στο επίπεδο των συσχετισμών άνιση και προδιαγεγραμμένη: η κυρία Παπαρήγα και η κυρίαρχη ηγετική ομάδα η οποία την περιβάλλει έχουν προ πολλού κατισχύσει στο εσωκομματικό πεδίο, απομονώνοντας σταδιακά κάθε υπολογίσιμη μονάδα η οποία αμφισβητούσε την ακολουθούμενη «γραμμή» ή θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει αντίπαλο πόλο.
«Σεχταριστική» κατεύθυνση
Πολλοί θεωρούν ότι πλέον είναι θέμα χρόνου πότε θα επέλθει το οριστικό ξεκαθάρισμα με τους «αιρετικούς», οι οποίοι κατηγορούν την ηγεσία ότι οδήγησε το ΚΚΕ διά της μεθόδου της «διολίσθησης» στη μετάλλαξη της φυσιογνωμίας και του χαρακτήρα του σε «σεχταριστική» κατεύθυνση, με συνέπεια την απομάκρυνση και την περιχαράκωσή του από τις κοινωνικές μάζες σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και καθολικής επίθεσης κατά των λαϊκών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα την υπονόμευση της ιδεολογικής και πολιτικής του ταυτότητας, του ρόλου και του κύρους του, κάτι που εκφράστηκε και εκλογικά.
Η διαπάλη επικεντρώνεται σε δύο βασικά ζητήματα: το ένα αφορά την εγκατάλειψη της προγραμματικής κατεύθυνσης που είχε δώσει το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1996) και αφορούσε τη συγκρότηση ενός «αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που απασχολούν τον λαό και τη χώρα», με στόχο την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην πορεία προς τον σοσιαλισμό. Η θέση αυτή αντικαθίσταται τώρα από τον στόχο της δημιουργίας μιας «λαϊκής συμμαχίας» για την κατάκτηση της «εργατικής λαϊκής εξουσίας». Το άλλο αφορά την ανάλυση του παρόντος σταδίου ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος από «εξαρτημένος», που θεωρούνταν ως τώρα από το ΚΚΕ, παίρνει πλέον μια «ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Οπως αναφέρει σχετικά ο πανεπιστημιακός και πρώην επικεφαλής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών κ. Π. Γεωργιάδης, οι προγραμματικές επεξεργασίες της ηγεσίας «φέρουν έντονα τα στοιχεία της άρνησης του μαρξισμού-λενινισμού, έστω και εάν παρουσιάζονται ως “ιδεολογία του ΚΚΕ”!» και αυτές «ούτε νέες ούτε πρωτότυπες είναι», αλλά «έλκουν την προέλευσή τους από τον ακαδημαϊκό “μαρξισμό”, ενώ στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές». Μάλιστα κάλεσε την Κεντρική Επιτροπή «να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει περιέλθει το κόμμα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες διάψευσής της δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα», προτείνοντας την αναβολή του συνεδρίου.
Κατά των απόψεων αυτών και μάλιστα ονομαστικά στράφηκε το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής κ. Π. Μεντρέκας, ο οποίος «στοχοποίησε» τόσο τις απόψεις του κ. Γεωργιάδη όσο και δύο δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη», της κυρίας Ελένης Μαυρούλη και του (απολυθέντος) κ. Γ. Πετρόπουλου, οι οποίοι έκαναν λόγο για «ταύτιση στρατηγικής και τακτικής» και για «απομόνωση του κόμματος από τις μάζες, εγκατάλειψη της πολιτικής των συμμαχιών και αντικατάστασή της με μια ψευδεπίγραφη πολιτική συμμαχιών όπου εμείς συμμαχούμε με τον εαυτό μας». Ο κ. Μεντρέκας χαρακτήρισε «ψεύδη», «αθλιότητες» και «τερατολογίες» τα επιχειρήματά τους, κατατάσσοντάς τους στον «ταξικό εχθρό»: «Αυτοί οι αρθρογράφοι δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν τα μέλη του κόμματος, αλλά να προσφέρουν με τα γραφόμενά τους όπλα στον ταξικό αντίπαλο για να τα ξαναστρέψει κατά του κόμματος» αναφέρει.
«Τυχοδιώκτες και εμπαθείς»
Τη σκυτάλη πήρε ο κ. Μ. Μαΐλης, ο οποίος κατακεραύνωσε δύο πρώην μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, τον πρώην βουλευτή κ. Αντ. Σκυλλάκο και τον κ. Β. Καλαματιανό, που άσκησαν κριτική στην ακολουθούμενη πολιτική. Μάλιστα δεν δίστασε να υπονοήσει ότι τα σχετικά αντιπολιτευτικά άρθρα είναι «καρμπόν» και εκφράζουν «ομολογημένους και ανομολόγητους πλην φανερούς» στόχους των συντακτών τους. Και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ βγήκαν ανοιχτά και κατηγόρησαν όσους διαφωνούν: «Το ΚΚΕ έχει πείρα από τη διαπάλη με τον οπορτουνισμό και δεν θα δείξει καμία ανοχή στα διαλυτικά του σχέδια» διεμήνυσε το μέλος του Πολιτικού Γραφείου κ. Ι. Μαρίνος, ενώ ο ομόλογός του κ. Δ. Κουτσούμπας μιλώντας ενώπιον κομματικού ακροατηρίου επιτέθηκε σε εκείνους που «πάντα κάτι έβρισκαν για να φρενάρουν επεξεργασίες του κόμματος (…) που θα το οδηγούσαν με σταθερή πυξίδα στην επαναστατική του τροχιά». «Αλλά είπαμε. Αυτός είναι ο οπορτουνισμός, συνώνυμος του τυχοδιωκτισμού και της εμπάθειας» σημείωνε με νόημα.
Σύντροφοι, προσοχή
Η Αλέκα στα χαρακώματα
Τη «γενική αντεπίθεση» κατά των διαφωνούντων σήμανε η ίδια η γενική γραμματέας του κόμματος από την κομματική συνδιάσκεψη που έγινε στη Θεσσαλία. Αναφερθείσα στον προσυνεδριακό διάλογο που είχε προηγηθεί του 18ου Συνεδρίου είπε ότι «τότε μπορεί να μη βγήκαν πολλοί στον δημόσιο διάλογο γιατί ήταν άλλες οι συνθήκες, πίστευαν τότε ότι δεν χρειάζεται να βγουν δημόσια», ενώ τώρα, όπως σημειώνει, «θεωρούν ότι είναι πιο εύκολο λόγω του εκλογικού αποτελέσματος – αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός, δηλαδή να λέω δημόσια τη γνώμη μου ανάλογα με το αν με παίρνουν οι συνθήκες». Ενώ δεν δίστασε να χαρακτηρίσει όσους αμφισβητούν τις αναλύσεις της ηγετικής ομάδας περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» κ.λπ. «αγράμματους». «Βλέπει κανείς, σύντροφοι, τι συμβαίνει όταν στελέχη είμαστε και αγράμματα» είπε με εμφανή απαξιωτική διάθεση.
Η απάντηση ήρθε μέσω του αντιπολιτευτικού «Εργατικού Αγώνα», της ιστοσελίδας που όπως θεωρούν στον Περισσό εκφράζει την εσωκομματική αντιπολίτευση: «Το περίσσευμα… γενναιότητας της γενικής γραμματέως να κατακεραυνώνει και να χλευάζει, εν απουσία τους, συντρόφους με διαφορετικές απόψεις δεν αξίζει κανένα σχολιασμό», αναφέρουν, ενώ σηκώνοντας το γάντι δεν διστάζουν να την κατηγορήσουν ότι επί σειρά ετών συμφωνούσε με ό,τι σήμερα θεωρεί «οπορτουνιστικό» για να αναρριχηθεί στην ηγεσία: «Διαφωνούσε με τη μεταπολιτευτική πολιτική του κόμματος ως το 1991, που τώρα τη χαρακτηρίζει απερίφραστα οπορτουνιστική; Αν ναι, τότε γιατί το κόμμα δεν πήρε χαμπάρι τη διαφωνία της; Ή, εν πάση περιπτώσει, ποια διαφωνία της πήρε χαμπάρι το κόμμα τα τελευταία 35 χρόνια; Διαφωνούσε και υποκρινόταν ότι συμφωνούσε για να παραμένει ηγετικό στέλεχος και για να γίνει γενική γραμματέας ή συμφωνούσε με όλες τις κομματικές αποφάσεις, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ακόμη και με ‘κείνες που σήμερα τις στέλνει στον καιάδα ως το άκρον άωτον του οπορτουνισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ποτέ δεν είχε γνώμη και άποψη;» διερωτώνται οι πολέμιοί της.
