Ενώ εντείνεται η προκλητικότητα και αδιαλλαξία του προέδρου της γείτονος Τουρκίας, οι κυβερνώντες τη χώρα μας εξακολουθούν να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, το ανύπαρκτο διαχρονικά, και να τονίζουν, προς εσωτερική κατανάλωση, ότι οι χώρες μέλη της Ε.Ε., οι «εταίροι» μας δηλαδή, οφείλουν να σταθούν αλληλέγγυοι στην προσπάθεια της χώρας μας να προασπίσει τα δίκαιά της. Άραγε οι Έλληνες πολίτες πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις μας χαράσσουν πράγματι εθνική πολιτική και υπερασπίζονται με σθένος τα δίκαια της χώρας; Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι και μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης δεν διαφοροποιείται ως προς την άσκηση της πολιτικής επί εξωτερικών θεμάτων και ότι μεγάλο τμήμα του λαού μας ενημερώνεται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, κρατικούς και ιδιωτικούς, οι οποίοι καλλιεργούν κλίμα υποτέλειας και εφησυχασμού, δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε θλιβερά συμπεράσματα. Η μεγάλη πλειοψηφία μάλλον επικροτεί την ασκούμενη πολιτική! Η εποχή του «Μολών λαβέ» και του «Όχι» παρήλθε. Ανεπιστρεπτί; Θα δειχθεί αυτό στο μέλλον.
Συρόμαστε από τους ισχυρούς «εταίρους» μας χωρίς αντίσταση σε αποδοχή λήψης μέτρων απομόνωσης χωρών (εμπάργκο στα ελληνικά). Η εμπορική απομόνωση της Ρωσίας προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στους καλλιεργητές της βόρειας Ελλάδας, που έμειναν με την παραγωγή πολλών οπωρικών αδιάθετη, χωρίς οι «εταίροι» μας να νοιαστούν στο ελάχιστο. Δεν είχαμε το σθένος να εκφράσουμε αντίρρηση και στην απομόνωση της Λευκορωσίας, σε αντίθεση με την Κύπρο, η οποία έθεσε ως προϋπόθεση για τη συγκατάθεση τη δέσμευση για λήψη μέτρων κατά της τουρκικής προκλητικότητας. Το κοινό αμυντικό δόγμα με τη μεγαλόνησο φυγαδεύτηκε. Εξακολουθεί αυτή να βρίσκεται πολύ μακριά και για τους αποδομητές της ιστορίας να μη κατοικείται από Έλληνες!
Ήταν αναμενόμενο να μη ληφθούν μέτρα κατά της Τουρκίας κατά την πρόσφατη σύνοδο των αρχηγών των κρατών μελών της ΕΕ. Γνωρίζαμε μάλιστα και ποιες είναι οι χώρες που θα εξέφραζαν αντιρρήσεις. Πρώτη και καλύτερη η Γερμανία. Τα οικονομικά της συμφέροντα στη Τουρκία δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ληφθούν μέτρα σε βάρος της. Μετά το κίνημα των Νεοτούρκων επιχείρησε, μέσω της οθωμανικής αυτοκρατορίας, να καρπωθεί τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Με τη λήξη του Α΄ μεγάλου πολέμου βγήκαν και οι δύο χαμένες. Νικητές τα τσακάλια, οι «σύμμαχοί» μας οι Αγγλογάλλοι, που μας πούλησαν, για να υποστούμε τη μεγαλύτερη συμφορά στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού! Τώρα αφελώς στηρίζαμε τις ελπίδες μας στη «σύμμαχό» μας Γαλλία, που για τα δικά της συμφέροντα καταφέρεται κατά της Τουρκίας. Ότι και η χώρα αυτή είναι δεμένη στο άρμα της οικονομικής ισχύος της Γερμανίας δεν είναι ορατό; Ακόμη και τους ασθενείς της από κορονοϊό δεν ήταν σε θέση να νοσηλεύσει στο σύνολό τους και ζήτησε τη βοήθεια από τη Γερμανία, όχι βέβαια χωρίς ανταλλάγματα. Πέρα από τη συνήθως ύποπτη, αν και φανερά δρώσα Γερμανία, και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία (στα πλαίσια της «αλληλεγγύης» του Νότου!) και η Ουγγαρία του Όρμπαν, του «θεματοφύλακα» των χριστιανικών αξιών, με αρκετούς θαυμαστές και στη χώρα μας, ήταν φανερό ότι θα αρνούνταν να ικανοποιήσουν το αίτημα της Ελλάδας και της Κύπρου.
Η πολιτική των ΗΠΑ είναι αμοιβαδοειδής, μεταβαλλόμενη κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Επίκειται άλλωστε και η αλλαγή προέδρου στη διακυβέρνηση της χώρας. Η απόφαση να επιβληθούν (επί τέλους, θα επιβληθούν όμως;) κυρώσεις κατά της Τουρκίας για την προμήθεια εξοπλισμού από την θεωρούμενη εχθρό του ΝΑΤΟ Ρωσία, ας μη εκληφθεί, στην αφέλειά μας, ως στήριξη των ελληνικών θέσεων. Η διπλωματική γλώσσα της χώρας αυτής από τα σεπτεμβριανά του 1955 στην Κωνσταντινούπολη μέχρι σήμερα τηρεί σταθερή ισορροπία μεταξύ θύτη και θύματος, ενώ στο παρασκήνιο υποστηρίζει σταθερά τον θύτη, ο οποίος αποθρασύνεται!
Απομένουν, ώ της μωρίας μας, φἰλοι μας το Ισραήλ, τα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος! Στην πρόσφατη πολεμική σύρραξη μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας το Ισραήλ διέθεσε στρατιωτικό εξοπλισμό στο πρώτο. Και δεν ήταν οι λόγοι οικονομικοί και μόνο. Το θέλει σύμμαχο στον αγώνα φθοράς του Ιράν. Αλλά το Αζερμπαϊτζάν είναι πιστότατος σύμμαχος της Τουρκίας και εμείς δεν αρθρώσαμε λόγο συμπάθειας προς την πολύπαθη Αρμενία, που τη γενοκτονία του λαού της δεν αναγνώρισε ο αιμοσταγής γείτονάς μας. Αν ποτέ το Ισραήλ αποφασίσει επιχείρηση κατά του Ιράν, αναγκαία θα είναι η βοήθεια της Τουρκίας και όχι μόνο των ΗΠΑ, που δεν φαίνεται να υπαναχωρήσουν από τη διεθνή σκηνή. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει στη διάθεσή του πολλά στοιχεία, για να στηλιτεύσει τη στάση των κυβερνήσεων της χώρας μας, αλλά και να διεκτραγωδήσει την παρακμή του λαού μας, ο οποίος παρακολουθεί απαθώς τις εξελίξεις, κυριευμένος από «πνεύμα» ευδαιμονίας και εμφορούμενος από την αντίληψη «να περνώ καλά»!
Όταν κυβέρνηση υφίσταται διαρκώς ήττες στη διεθνή σκηνή, αναζητά τρόπους να δείξει πυγμή στο εσωτερικό της χώρας. Η πανδημία εκ του κορωνοϊού έδωσε πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει πυγμή η σημερινή αντιμετωπίζοντας θεωρούμενο αδύναμο κρίκο, την Εκκλησία. Βέβαια σε μεγάλο στρώμα του πληθυσμού έχει παγιωθεί η αντίληψη ότι Εκκλησία είναι ο κλήρος, οι παπάδες, όπως χλευαστικά αποκαλούνται, και μάλιστα οι επίσκοποι. Έχοντας η κυβέρνηση την αμέριστη στήριξη της μεγάλης μερίδας της αντιπολίτευσης, πλην μικρού μέρους που αλιεύει ψηφοφόρους μεταξύ των πιστών, αποφασίζει, καταστρατηγώντας το Σύνταγμα της χώρας, να στραγγαλίσει το δικαίωμα των πιστών να μετέχουν στη θεία Λατρεία. Σπασμωδικά και κατόπιν «εορτής» αντέδρασαν στα νέα μέτρα εν όψει των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς λίγοι επίσκοποι. Ας εξετάσουμε κάποιες παραμέτρους.
Αν η κυβέρνηση διενεργούσε δημοψήφισμα, θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι ο λαός μας θα επικροτούσε τα μέτρα με σημαντική πλειοψηφία. Το απορρέον εκ του Συντάγματος δικαίωμα ελευθερίας της θρησκευτικής λατρείας φαντάζει πολύ ασθενικό μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης του επικινδύνου όντως ιού. Η λογική λοιπόν κατευθύνει τους πολλούς να επικροτήσουν τα μέτρα. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που καταστρατηγείται το Σύνταγμα χωρίς αντιδράσεις, μάλιστα με τις «ευλογίες» κομματικών συνταγματολόγων! Επισημαίνω τους αντιευαγγελικούς και ως εκ τούτου αντισυνταγματικούς νόμους, μεταξύ των οποίων ο πλέον κραυγαλέος ο περί νομιμοποίησης των εκτρώσεων. Και παραμένουμε απαθέστατοι μπροστά στην επισήμανση ότι το 2050 θα έχουμε παραμείνει ο μισός πληθυσμός. Η μη αντίδραση τότε και έκτοτε της Ιεραρχίας με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, έφερε τις κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση, στο να θέσουν σε εφαρμογή σχέδιο απώθησης της Εκκλησίας στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας και πορείας προς ουδετερόθρησκο κράτος. Έτσι απαξιώνουν παντελώς το δικαίωμα των πιστών, στοχοποιούντες μάλιστα αυτούς ως την κατ’ εξοχήν επικίνδυνη ομάδα μετάδοσης του ιού, καθώς εμμένουν να μετέχουν στη μεταλαβιά (χρησιμοποιώ λαϊκό όρο) με κοινή λαβίδα. Βέβαια πολύ λάδι στη φωτιά ρίχνουν και κάποιοι φανατικοί πιστοί, που προκαλούν έντονα με τη στάση τους. Λησμονούν τόσο οι πολέμιοι όσο και οι δειλοί ολιγόπιστοι ότι η Εκκλησία επιβιώνει, παρά τους διωγμούς, επί 2000 έτη.
Επίκειται η διακήρυξη: Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από τον Θεό. Να δούμε πού θα καταφύγουμε όταν η κατάσταση καταστεί, και μάλλον θα καταστεί, εξαιρετικά κρίσιμη. Ποιος θα βοηθήσει το ανάδελφο έθνος μας;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
