Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να γράψει κανείς για τη ημέρα της Γιορτής της Μητέρας, προσπαθώντας να αποτυπώσει το μεγαλείο της μητέρας, της μάνας, της μαμάς και να της αποδώσει τιμή ως δημιουργού της ζωής! Για έναν άνθρωπο τόσο δικό μας, το σημαντικότερο της ζωής μας, τα λόγια στερεύουν και δεν επαρκούν να εκφράσουν τα συναισθήματά μας…Συλλογίζομαι το ρόλο της μητέρας στη σημερινή κοινωνία και αν αυτός έχει αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου. Ποιός μένει αμέτοχος μπροστά σε γυναικείες μητρικές μορφές που καθόρισαν την ιστορία της Ελλάδας; Tη μορφωμένη μητέρα στην Αρχαία Σπάρτη που ανέτρεφε τον Σπαρτιάτη πολεμιστή, τη μάνα της Μάνης, στυλοβάτη της Μανιάτικης γης στο διάβα των κατακτητών, τη Σουλιώτισσα, τη μάνα της Πίνδου, τη γυναίκα της Κρήτης που με αυτοθυσία αγωνίστηκε για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, τη Μικρασιάτισσα μάνα που άφησε πίσω τη Σμύρνη οδηγώντας για ένα νέο ξεκίνημα.Όσα χρόνια όμως και αν περάσουν δεν παραμένουν τάχα ίδιες όλες οι μανούλες του κόσμου; Δεν έχουν τις ίδιες αγωνίες και ανησυχίες για τα παιδιά τους όπου κι αν βρίσκονται; Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει μια μαμά που σαν μια μαγική νεράιδα βρίσκεται πάντα δίπλα στο παιδί της από την ώρα της γέννησής του ως τα βαθιά της γεράματα.Η μητέρα είναι αυτή που ακούει το πρώτο κλάμα, και με στοργή και τρυφερότητα μεγαλώνει το παιδί της αναπτύσσοντας έναν ιδιαίτερο δεσμό μαζί του από την κύηση ακόμη. Με υπομονή και φροντίδα του μαθαίνει τις πρώτες λέξεις, τα πρώτα βήματα, καθησυχάζοντας το με τα νανουρίσματά της. Την πρώτη μέρα στο σχολείο τρέμει στην ιδέα πως το παιδί της απομακρύνεται πια από την αγκαλιά της και βγαίνει στον έξω κόσμο. Η μητέρα είναι αυτή που το βοηθά να μάθει τα πρώτα γράμματα, να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, να διαπλάσει ένα χαρακτήρα με ηθικές αρχές, σεβασμό, αξιοπρέπεια, υπευθυνότητα και πάνω απ’ όλα αγάπη. Δίπλα στο παιδί της στην εφηβεία βιώνει τις σωματικές και ψυχικές αλλαγές, τους προβληματισμούς του, έτοιμη να το ηρεμήσει, να το συμβουλέψει και να συμμεριστεί το άγχος του για τις εξετάσεις και την αγωνία του για τον κόσμο.Όμως ο ρόλος της στη ζωή μας δε σταματά με την ενηλικίωση. Αυτή πάλι ακούραστα και καρτερικά βρίσκεται δίπλα μας στις σπουδές, στα επαγγελματικά μας βήματα, στις επιτυχίες μας επιβραβεύοντάς μας αλλά και στα λάθη μας με έναν καλό λόγο έτοιμη να μας συμπαρασταθεί. Όταν γίνουμε οι ίδιες μητέρες αυτή πάλι βοηθά στην ανατροφή των παιδιών μας συμβουλεύοντας τα εγγόνια με τη σοφία και την εμπειρία της και βοηθώντας εμάς να γίνουμε καλύτερες μητέρες με τη σειρά μας.Σκέφτομαι πως αν θέλουμε να καταλάβουμε ο καθένας μας τί σημαίνει η μητέρα μας πραγματικά για μας, αρκεί να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας. Θα αντιληφθούμε πως ό,τι είμαστε και ό,τι έχουμε καταφέρει στη ζωή μας οφείλεται στον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας και κυρίως η μητέρα μας, στις αρχές, στις αξίες, στα ιδανικά με τα οποία μας διαπαιδαγώγησαν ακόμη και στα ‘πρέπει’ που μας έθεσαν. Το αν είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, μορφωμένοι άνθρωποι, επιτυχημένοι επαγγελματίες, καταξιωμένοι κοινωνικά, σωστές μητέρες οι ίδιες, διεκπεραιώνοντας ποικίλους ρόλους ως γυναίκες και μαμάδες, είναι γιατί οι μητέρες μας μας έδειξαν τον τρόπο, το δρόμο με το παράδειγμά τους. Σημείο αναφοράς για τον εαυτό μας είναι η μάνα μας και η ζωή και η θέση μας στον κόσμο καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο που αυτή μας μεγάλωσε. Οι αγώνες μας καθημερινά να ανταπεξέλθουμε σε ποικίλους ρόλους ως σύγχρονες γυναίκες και μητέρες καθρεφτίζει την υπομονή, την επιμονή, τη δύναμη και την έμπνευση που μας εμφύσησαν οι μητέρες μας, ορμώμενες μονάχα από ανιδιοτελή αγάπη για μας! Ό,τι είμαστε, σ ‘ αυτές το χρωστάμε.Αρκεί λοιπόν ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ όχι μόνο γιατί μας έφεραν στη ζωή, αλλά για όσα μας πρόσφεραν και μας προσφέρουν απλόχερα με αγνή αγάπη, καλοσύνη, αφοσίωση και στοργή, ένα ‘ευχαριστώ’ για όσα έκαναν, κάνουν και θα συνεχίζουν να κάνουν για εμάς ακούραστα και αληθινά, προσμένοντας μόνο τη δική μας αγάπη.*Η κ.Βαρβάρα Τζημορώτα, είναι καθηγήτρια Αγγλικών και ιδιοκτήτρια των Φροντιστηρίων “ΕΠΙΠΕΔΟ” σε Γρεβενά και Κοζάνη