«…δεν πλουταίνει ο άνθρωπος με χρήματα μονάχα, πλουταίνει κι’ από τα καλά του έργα
και δεν πλουταίνει μόνον ο ίδιος, πλουτίζει και τους συν αυτώ…» τολμάμε να συμπληρώσουμε στον μέγα αυτόν ευεργέτη, τον Στρατηγό Μακρυγιάννη.

Τέτοια ηρωική ανάμνηση μας άφησαν εμάς τους Έλληνες οι πρόγονοί μας, τέτοια τιμή και βαρύ φορτίο εναπόθεσαν στις πλάτες μας.

Μια πατρίδα για ν’ ανασαίνουμε ελεύθερα, να ορίζουμε μόνοι μας το δίκιο μας, να κάνουμε άφοβα τον σταυρό μας και να μιλάμε αυτή την σεπτή γλώσσα!

Στον κήπο των ηρώων μόνο στεφάνια δόξας πρέπει να καταθέτουμε και στην ψυχή μας αρκεί να κρατάμε μόνο ένα φύλο μυρτιάς μήπως και το χρειαστούμε στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, να μας γεμίζει θάρρος και πείσμα!

Δόξα και τιμή πρέπει όμως και στην Παναγία που μέσα της έφερε το μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, αφότου επιλέχθηκε η ταπεινή αυτή γυναίκα να γίνει η Μητέρα των μανάδων. «Συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήσωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ’ ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν» αυτές οι λέξεις υποκρύπτουν τη υπέρτατη θυσία του Υιού του Θεού στο βωμό της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την αμαρτία.

Οι περιούσιος Ελληνικός λαός που απολαμβάνει σήμερα ως δεδομένα τα αγαθά τόσων θυσιών πρέπει πάντοτε να αναρωτιέται (καθένας ξεχωριστά) αν είναι αντάξιός τους και αν συνεχίζει στον δρόμο της πίστης και της ελευθερίας που ξεκίνησαν οι αγωνιστές του ’21.

Χρόνια πολλά σε όλες τις Ελληνίδες και στους Έλληνες και κυρίως στους ομογενείς μας που διατηρούν μέσα τους άσβεστο τον πόθο της πατρίδας.

Απομνημονεύματα, Α΄, θ΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 200.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ