Κοινοτικές πηγές εμφανίζονται (υπερ)αισιόδοξες ότι η κατάληξη του σημερινού Eurogroup θα έχει θετικό πρόσημο για την Ελλάδα κι ότι η συμφωνία θα έχει ευχάριστες εκπλήξεις. Ωστόσο, δεν υπάρχει απάντηση, όταν τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: Και τότε γιατί δεν μπαίνει το ΔΝΤ;
Το πιο χαρακτηριστικό θύμα της μάχης που μαίνεται εδώ και περίπου 12 μήνες, μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων- κυρίως των Γερμανών- είναι το περιβόητο «γαλλικό κλειδί», δηλαδή ο μηχανισμός που θα λειτουργούσε ως αμορτισέρ για την ελάφρυνση του Χρέους, αναλόγως των εξελίξεων στο ΑΕΠ της Ελλάδας. Η σχετική πρόβλεψη στην περσινή απόφαση του Eurogroup πανηγυρίστηκε- και δικαίως- από την ελληνική πλευρά, αλλά γρήγορα επιβεβαιώθηκε αυτό που οσμίζονταν όλοι όσοι «έβλεπαν» πίσω από το πολιτικό περιτύλιγμα αυτής της απόφασης. Πέρα από τα πολλά τεχνικά προβλήματα στην εξειδίκευση ενός τέτοιου μηχανισμού, το «γαλλικό κλειδί», που υιοθέτησε το ΔΝΤ αλλά και η ΕΚΤ, «κόλλησε» στο τείχος του Βερολίνου.
Δεν είναι, όμως, μόνο ο αυτόματος μηχανισμός που χωρίζει τα δύο στρατόπεδα.
Οι επιταγές του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού Χρέους, από τα όσα είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν οι Γερμανοί και οι λοιποί σύμμαχοι τους, απέχουν μερικά… έτη φωτός. Συγκεκριμένα:
- Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι απαιτείται περίοδος χάριτος στις πληρωμές του υφιστάμενου Χρέους, ως το 2040. Πέραν τούτου, επιμένει ότι εκτός από τα δάνεια του EFSF (2Ο Μνημόνιο), αυτό το «πάγωμα» θα πρέπει να επεκταθεί και στα διμερή δάνεια του 1ου Μνημονίου (για 17 ως 20 χρόνια), αλλά και στα δάνεια του 3ου Μνημονίου για 6 χρόνια.
- Το Ταμείο υποστηρίζει ότι οι επιμηκύνσεις στα δάνεια του EFSF θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 14 χρόνια, δηλαδή στο ανώτατο όριο που όριζε η περσινή απόφαση του Eurogroup. Ωστόσο δεν αρκείται σε αυτό, καθώς ζητάει την επιμήκυνση κατά 30 έτη των δανείων του 1ου Μνημονίου και κατά 10 χρόνια των δανείων του 3ου Μνημονίου, κάτι που θα «έσπρωχνε» τις τελευταίες πληρωμές Χρέους στο μακρινό 2070
- Το ΔΝΤ ζητά την αναβολή πληρωμής τόκων, για όλα τα δάνεια, ως το 2040 κι εν συνεχεία σταδιακή καταβολή τους ως το 2070
- Στο μοναδικό σημείο που φαίνεται να υπάρχει συμφωνία είναι η κατάργηση της ποινής επιτοκίου στα ομόλογα της επαναγοράς του 2012, καθώς και η επιστροφή των κερδών του Ευρωσυστήματος (ANFA- SMP). Ωστόσο και σε αυτό το σημείο η γερμανική πλευρά επέμεινε στην πρόβλεψη όρων και προϋποθέσεων για τη σταδιακή καταβολή τους
- Το ΔΝΤ επιμένει ότι απαιτείται το «κλείδωμα» των επιτοκίων στα δάνεια του 2ου και 3ου Μνημονίου, για 30 χρόνια στα χαμηλά επίπεδα του 1,5%. Σύμφωνα με ελληνικές και κοινοτικές πηγές, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, που ήδη έχουν ενεργοποιηθεί, καλύπτουν σε σημαντικό βαθμό αυτήν την απαίτηση.
Η άποψη που επικρατεί στις Βρυξέλλες- και όχι μόνο- είναι ότι αυτές οι μετρήσεις βιωσιμότητας του ΔΝΤ στηρίζονται σε υπερβολικά συντηρητικές παραδοχές για τη δυναμική του ΑΕΠ της Ελλάδας και τη δυνατότητα επίτευξης ισχυρών πρωτογενών πλεονασμάτων, συμπληρώνοντας ότι τα στοιχεία της τελευταίας διετίας δεν δικαιώνουν το Ταμείο.
Από την άλλη, δεν είναι μυστικό ότι υπάρχει ανησυχία για το μεταρρυθμιστικό οίστρο των ελληνικών Αρχών και στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, καθώς οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας (χαμηλή παραγωγικότητα, χαμηλή απασχόληση, στρεβλώσεις στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, δύσκαμπτος δημόσιος τομέας κ.λ.π.) απειλούν το συνολικό σχεδιασμό, που γίνεται σε βάθος 40- 50 ετών. Σε κάθε περίπτωση, ο τελικός κριτής της όποιας συμφωνίας, θα είναι οι αγορές.
