Από τον Νίκο Ελευθερόγλου
Ο Ερντογάν έχει χάσει το μέτρο, γνωρίζοντας ότι η δημιουργία κουρδικού κράτους στη Συρία είναι προάγγελος του τέλους της Τουρκίας.
Η χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Σε μια στιγμή που απαιτούνται -όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια- σταθερότητα, σοβαρότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σειράς γεωπολιτικών παιχνιδιών που παίζονται στην περιοχή.
Ο λόγος ήταν και είναι απλός: Τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, που άλλη μία φορά αναδιατάσσουν δυνάμεις και συμμαχίες για να βγάλουν περισσότερα. Βλέπεις, η κακή πλευρά ενός καπιταλισμού, που δεν γνωρίζει σύνορα, όρια και αξίες και βάζει πάνω από όλα όχι το θεμιτό κέρδος, αλλά την απληστία, ακονίζει πάλι τα μαχαίρια της και κάνει σκληρή επανεμφάνιση.
Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, σε μια περίοδο που το ενεργειακό είναι το κλειδί των εξελίξεων, αντί να φέρει πλούτο στην περιοχή και να κάνει τους λαούς που το έχουν να ζήσουν καλύτερα, ετοιμάζεται να μετατραπεί άλλη μία φορά στον εφιάλτη τους.
Τα παιχνίδια με την Αραβική Ανοιξη, οι εξελίξεις στη Συρία, τα παιχνίδια με τους Κούρδους, ο εν εξελίξει διαμελισμός της Τουρκίας (όσο και αν ικανοποιούν το θυμικό μας) δεν γίνονται πρώτη φορά στην Ιστορία. Εχουν γίνει στο παρελθόν με τον ίδιο ωμό τρόπο.
Οσα διαπράττει η Τουρκία τις τελευταίες ημέρες τόσο σε Αιγαίο όσο και στην Κύπρο αποτελούν απλώς αντιδράσεις παράλογες και εξωφρενικές ενός «σουλτάνου» που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει τη χώρα του ακέραιη και να μη σκάσει στα χέρια του η προαποφασισμένη διάλυσή της.
Ο Ερντογάν και η τουρκική διπλωματία γνωρίζουν τι εξελίσσεται γύρω τους. Απλώς, βλέπουν ότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν όπως παλιά, με τσαμπουκάδες στους ισχυρούς και με τα γνωστά τσιφτετέλια. Δοκίμασαν με όλους τους τρόπους, και απειλώντας και τάζοντας.
Ακόμη και τους έρμους τους πρόσφυγες χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν, αλλά τίποτε δεν τους βγαίνει.
Αντιδρούν σπασμωδικά με συμπεριφορές του χθες απειλώντας τους μόνους από τους οποίους δεν κινδυνεύουν: Την Ελλάδα και την Κύπρο. Δύο χώρες τις οποίες οι Τούρκοι, αν δεν πίστευαν τους συμμάχους τους (και δικούς μας), που βάζουν πάνω απ’ όλα τα συμφέροντά τους, σίγουρα θα είχαν καταλάβει ότι, αν έτειναν χείρα φιλίας σε εμάς, θα έβγαιναν μόνο κερδισμένοι.
Ομως, πέφτουν κι αυτοί στην παγίδα, όπως έπεσε στο παρελθόν και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που διαλύθηκε από εκείνους ακριβώς που την άφησαν να δημιουργηθεί.
Ο Ερντογάν έχει χάσει το μέτρο, γνωρίζοντας ότι η δημιουργία κουρδικού κράτους στη Συρία είναι προάγγελος του τέλους της Τουρκίας όπως τη γνωρίσαμε.
Ομως, ταυτόχρονα και το τέλος του ίδιου ανθρώπου που από εκσυγχρονιστής πολιτικός μετατράπηκε σε «σουλτάνο». Η Ιστορία εκδικείται, και αυτό όφειλε να το γνωρίζει. Ισως η επίσκεψή του στην Αθήνα ως του πρώτου προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, 65 χρόνια μετά τον Τζελάλ Μπαγιάρ (με το γνωστό δραματικό τέλος), να ήταν σημαδιακή.
Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη, σε Βαλκάνια (βλέπε παιχνίδια Αλβανίας και ονόματος Σκοπίων, εντελώς… συμπτωματικά και εδώ για τα πετρέλαια), όπως έλεγε και ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου όταν μαχαίρωνε τον Νίκο Κούρκουλο στη «Λόλα». Και αυτό οφείλουμε να το γνωρίζουν άπαντες – κι εμείς πρώτοι και καλύτεροι.
