7 χρόνια σπουδές, 2 πτυχία, 19 εξεταστικές, 62 μαθήματα, δυο διπλωματικές, αμέτρητες εργασίες. Για την Τίνα όλα αυτά δεν ήταν αρκετά. Ούτε η Ελλάδα ήταν αρκετή. Και κάπως έτσι, πήρε τα διπλώματα και τα όνειρά της και μετακόμισε στη Δανία.

Το 2016, η έρευνα που πραγματοποίησε για τέταρτη χρονιά το Πανεπιστήμιο Columbia για λογαριασμό του ΟΗΕ, ανέδειξε τη Δανία ως την ευτυχέστερη χώρα στον κόσμο. Η Τίνα Κατίκα, μια πολιτικός μηχανικός που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται εκεί, διηγείται πως είναι πραγματικά η ζωή στην πρωτεύουσα της, την Κοπεγχάγη. 

«Με λένε Τίνα. Είμαι δρομέας, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων, παθιασμένη με τη διατροφή και τον υγιεινό τρόπο ζωής, επιστήμονας και ερευνήτρια και τις περισσότερες ώρες της ημέρας κρύβομαι πίσω από τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας στο πρόγραμμα όπου εργάζομαι στην Κοπεγχάγη. Δεν παύω ούτε για μια στιγμή όμως να σκέφτομαι τους φίλους και την οικογένεια μου.

Μεγάλωσα στην Ιτέα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μού αρέσουν τα μαθηματικά και οι αριθμοί. Ναι είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα πάντα στη ζωή μας κινούνται γύρω από τους αριθμούς.
Σπούδασα Πολιτικός Μηχανικός στην Πάτρα και, το 2010, αφού ορκίστηκα, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου.

7 χρόνια σπουδές, 2 πτυχία, 19 εξεταστικές, 62 μαθήματα, δυο διπλωματικές, αμέτρητες εργασίες, δεν μου φαινόντουσαν αρκετά και ίσως δεν ήταν κιόλας αν όντως ήθελα ένα καλύτερο μέλλον. Και κάπως έτσι, δύο χρόνια αργότερα, έχοντας τελειώσει και με το μεταπτυχιακό, πήρα τη μεγάλη απόφαση: Να κάνω διδακτορικό, αλλά όχι στην Ελλάδα (εξάλλου η Ελλάδα δεν έχει χρήματα). Στο εξωτερικό.

Μετά από πολλές αιτήσεις, συνεντεύξεις και πήγαινε-έλα, πήρα την πολυπόθητη θετική απάντηση. Θα ξεκινούσα διδακτορικές σπουδές στο Λονδίνο (εκεί ζούσε ήδη και η αδερφή μου) σε ένα θέμα που δεν καταλάβαινα ούτε τον τίτλο! Ο supervisor είχε επιλέξει εμένα και τα greeklish αγγλικά μου για να συνεργαστούμε για τα επόμενα 4 χρόνια. Κι ενώ είχα ήδη αγχωθεί καθώς σκεφτόμουν τη ζωή σε μια μεγαλούπολη όπως το Λονδίνο με 11 γραμμές στο μετρό (όταν εγώ χάνομαι στο μετρό της Αθήνας κι ας έχει μόνο 3), μου ήρθε μέιλ από τη Δανία! Άλλη μια από τις αιτήσεις μου είχε γίνει δεκτή.

«Μας άρεσε η αίτηση σας και σας καλούμε για συνέντευξη στην Κοπεγχάγη», έγραφε το μέιλ που έλαβα. Αφού με διαβεβαίωσαν ότι θα μου πλήρωναν εισιτήρια και διαμονή, πήγα για τρεις ημέρες, αφενός για να τους ανακοινώσω ότι από 1η Σεπτέμβρη θα είμαι Λονδίνο, αφετέρου γιατί μετά από τόσες «ταλαιπωρίες» με τις αιτήσεις, ένιωσα ότι μου άξιζε ένα ταξίδι αναψυχής. Αυτό που δεν φανταζόμουν όταν πήγαινα, είναι ότι δε θα ξαναέφευγα ποτέ.

Ερωτεύτηκα τα πάντα σε αυτή την πόλη: Το πράσινο, τα ποδήλατα, τις λίμνες, τη θάλασσα, τα περίεργα σάντουιτς με μόνο μία φέτα ψωμί, τις παράξενες σος που βάζουν παντού, τη μικροσκοπική γοργόνα, τους ποδηλατόδρομους, το σαρκαστικό χιούμορ των Δανών που όλοι είναι πολύ πολύ ξανθοί, με γαλάζια μάτια και μιλούν μια γλώσσα πιο δύσκολη κι από τα γερμανικά. Η ακατανόητη γλώσσα τους, στην αρχή, μου ακούγονταν σαν λευκός θόρυβος στα αυτιά μου ο οποίος με έκανε να χάνομαι ακόμα πιο βαθιά στις σκέψεις μου και. Το είχα πάρει απόφαση: Αυτή θα ήταν η πόλη που θα ξεκινούσα το διδακτορικό μου, από την 1η Ιουλίου 2012.

Ποιο ήταν το case μου; Να βρω έναν τρόπο να αυξηθεί η ποσότητα πετρελαίου που εξορύσσεται από τη Βόρεια θάλασσα. Θα πήγαινε μια πετρελαϊκή εταιρία στα βάθη της θάλασσας, θα μου έφερνε δείγματα εδάφους, πετρελαίου και νερού και θα έστηνα στο εργαστήριο τη δική μου μικρογραφία. Θα είχα στη διάθεση μου μαγνητικούς τομογράφους, μηχανήματα για να σπάω πέτρες, να τους κάνω ηλεκτροσόκ, και άλλα πολλά παιχνίδια που, σίγουρα, χρειαζόντουσαν τη συναίνεση ενηλίκου πριν τη χρήση! Τρία χρόνια έρευνας, 6 δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά, 14 ομιλίες σε διεθνή συνέδρια, 3 συνεντεύξεις σε περιοδικά. Δε θα προσποιηθώ ότι όλα έγιναν όπως ακριβώς «έπρεπε», αλλά το Νοέμβριο του 2015 είχα στα χέρια μου το χαρτί του διδακτορικού.

Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν τόσο μακριά από τους γονείς μου. Τον πρώτο χρόνια της ξενιτιάς πήρα 12 κιλά. Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει ένα σωρό σπίτια, έχω αποχαιρετήσει φίλους και αγαπημένους και έχω την εφορία να μου τρώει το μισθό χωρίς να καταλαβαίνω πως γίνεται.Παράλληλα όμως, έχω κάνει φίλους από όλο τον κόσμο, έχω ταξιδέψει σε Αυστραλία, Αμερική και Ασία, έχω μάθει σερφ, έχω ζήσει για μερικούς μήνες στο Κολοράντο, έχω δουλέψει σε πολλά διεθνή εργαστήρια, έχω κάνει το γύρο της γης με αεροπλάνο σε 6 μήνες, έχω χωρίσει, ερωτευτεί και ξεπαγιάσει (μετά από τόσα μπουφάν, ακόμα κρυώνω!).

 

Πέρυσι, τέτοια εποχή, κι ενώ είχα αποφασίσει να συνεχίσω την έρευνα, η πραγματικότητα (γι’ άλλη μια φορά) μου απέδειξε ότι είχε άλλα σχέδια. Μια πρόταση που «έσκασε» στο linkedin μου, με έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς. «Είσαι παθιασμένη μηχανικός; Αγαπάς να διδάσκεις επιστήμη σε φοιτητές και μαθητές κάθε επιπέδου, τη γιαγιά σου, και τυχαίους ανθρώπους στη μέση του δρόμου; Σε εξιτάρει ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας; Νιώθεις ότι ο τομέας της εκπαίδευσης χρήζει αναδιαμόρφωσης; Τότε αυτή είναι η δουλειά των ονείρων σου!». Είχαν πέσει διάνα.

Εδώ κι ένα χρόνο δουλεύω σε μια start up επιχείρηση στην οποία συνεργαζόμαστε με πανεπιστήμια όλο τον κόσμο με σκοπό να εισάγουμε την εικονική πραγματικότητα σε προγράμματα διδασκαλίας τόσο σε προπτυχιακό, όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Σχεδιάζουμε προσομοιώσεις εικονικής πραγματικότητας, χάρη στις οποίες, οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να «μπαίνουν» σε εργαστήρια και να κάνουνπειράματα και πρακτική, αντί να βρίσκονται σε μια μονότονη αίθουσα με ένα καθηγητή κι ένα μαυροπίνακα.

Η σχέση μου με τη δανέζικη γλώσσα συνεχίζει να είναι ανύπαρκτη (κοινώς, δεν έμαθα ποτέ). Κι επειδή δουλεύω σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους απ’ όλες τις εθνικότητες τα ελληνικά μου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ταξιδεύω παντού με ένα μικρο σακίδιο και ποτέ με βαλίτσες και κάθε δυο μήνες έρχομαι στην Αθήνα, σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνον τον Ιούλιο του 2012! Γιατί όσους, και απ’ όσα μέρη του κόσμου, φίλους κι αν χωράει η καρδιά σου (από Ρωσία, Ιταλία, Γερμανία, Ιραν, Σκόπια), δεν πρέπει να ξεχνάς και αυτούς που έμειναν πίσω και σε στηρίζουν! Όλα τα μηνύματα του κόσμου δε συγκρίνονται με τον πρώτο καφέ στην Αθήνα! Κάθε φορά είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που τους είδα και κάθε φορά προσποιούμαι οτι τα πιο σημαντικά γεγονότα και αλλαγές στη ζωή μου έγιναν μόλις 2 μέρες πριν τους ξαναδώ μόνο και μόνο για να μη νιώθω ότι δεν είμαι μέρος της ζωής τους και εκείνοι της δικής μου!

 

Τι έχω μάθει μετά από αυτά τα χρόνια στην Κοπεγχάγη; Οτι το ψωμί παχαίνει, ιδίως αν το συνδυάσεις με λιγο κεικ. Ότι το να μιλάς αγγλικά στο φροντιστήριο της γειτονιάς σου, δε συγκρίνεται με την πρώτη φορά που θα χρειαστεί να μιλήσεις αγγλικά στη εφορία μιας ξένης χώρας. Ότι για να κάνεις φίλους μετά το σχολείο πρέπει να προσπαθήσεις πολύ (ένα απλό «θέλεις να γίνουμε φίλοι;» δεν αρκεί).  Ότι, τελικά, στη ζωή δεν είναι όλα αριθμοί: Μια σχέση εξ΄αποστάσεως, είτε πρόκειται για τη μαμά σου, το μπαμπά σου, την αδερφή σου, τους φίλους σου, τον έρωτα σου, το σκύλο σου δεν είναι καταδικασμένη! Και το πιο σημαντικό; Οτι η καρδιά σου δε χρειάζεται να εχει μόνιμη διεύθυνση για να είσαι ευτυχισμένη. Η δικη μου, για παράδειγμα, ειναι καπου μεταξυ Λονδινου, Κοπενχαγης και Αθηνας! Το μελλοντικό μου όνειρο; Μια μέρα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να γίνω μια από εκείνες τις βαρετές θείες που, με κάθε ευκαιρία, θυμούνται τα νιάτα τους. «Τότε που ζούσα στη Δανία…» θα ξεκινάω και θα διηγούμαι την Οδύσσεια μιας ξενιτεμένης που ήθελε να κάνει διδακτορικό!»

bovary