Η κοινωνία σ΄ανταπέδιδε την καλοκαρδία που της έδειχνες και, όσο καιρό της έλειπε ο πρόσχαρος χαιρετισμός σου για τους λόγους της υγείας σου, με πολύ ενδιαφέρον ρωτούσε: Ο Νίκος τι κάνει; γιατί δε φαίνεται;

Σε είχαμε στολίδι στη συγγένεια.
Για την πίστη και την οικογένεια που ανέστησες, η ενορία σε θεωρούσε αναπόσπαστο κομμάτι της και σε καμάρωνε.
Ήσουν απ΄αυτούς που σπάνια απουσίαζες από τον αη-Γιώργη μας στο Βαρόσι κι απ΄τους πρώτους που έσπευδαν στο ναό μετά την πρώτη καμπάνα του όρθρου.
Έτσι σε είχαν γαλουχήσει οι ευσεβέστατοι γονείς σου κι έτσι τα συνεχίσατε και με την εκλεκτή σου Αντωνία.

Ήσουν καλός αδερφός και ο αγαπημένος θείος.
Δεν ήξερες και δεν ήθελες να προσβάλλεις κανέναν.
Διεκδικούσες το δίκιο σου, αλλά ήξερες και να παραιτείσαι, αν αυτό σε έφερνε αντιμέτωπο με το θέλημα του Θεού ή πλήγωνε την ομόνοια και την αγάπη όλων μας.

Ευχόμαστε ο Κύριός μας να σ΄αξιώσει να γευτείς τα καλά του Παραδείσου και η αιώνια ζωή σου να είναι γεμάτη φως και χαρά κοντά Του.
Κι εμείς ίσως σύντομα να τα πούμε κι εκεί πάνω.
Καλό κατευόδιο, αδερφέ.

Κατερίνα Ζιώγα