Μια μητέρα και φωτογράφος τολμά να μιλήσει για την όχι και τόσο γλυκιά και τρυφερή εκδοχή του θηλασμού.

Δεν έχω θηλάσει ποτέ μου, οπότε η έννοια του θηλασμού τη φανταζόμουν σαν μια εμπειρία απαραίτητη για το μωρό και -το πολύ πολύ- κάπως βαρετή (τουλάχιστον μετά από κάποιο διάστημα) για τη μητέρα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί όντως να πονάει.

Η πρώτη φορά που μπήκε σαν πληροφορία στον εγκέφαλό μου ήταν όταν είχα απέναντί μου την Ε. να μου περιγράφει απελπισμένη, αλλά και γεμάτη ενοχές, πόσο πολύ πονούσε (για την ακρίβεια «υποφέρω» είναι το ρήμα που είχε χρησιμοποιήσει), όταν προσπαθούσε να θηλάσει τον μόλις 2 μηνών γιο της.

Η Ε. είναι μόλις μία από τις περιπτώσεις γυναικών που αποδεικνύουν ότι ο θηλασμός δεν είναι πάντα αυτή η εντελώς φυσική, ήρεμη τρυφερή και μοναδική εμπειρία που δένει μητέρα και παιδί, έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να μας την «πουλάνε» οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης,  αλλά μπορεί να γίνει η αιτία μέχρι και να δακρύσει μια γυναίκα από τον πόνο.

Οι πρησμένες θηλές, ο πόνος στην πλάτη, αλλά και αυτή η τόσο αίσθηση αποτυχίας που σε καταλαμβάνει όταν δεν καταφέρνεις να ολοκληρώσεις το θηλασμό, είναι συναισθήματα που κάθε γυναίκα που βρίσκεται στην ίδια θέση βιώνει, H φωτογράφος και μητέρα Angela Burzo αποφάσισε ότι κάποιος πρέπει να μιλήσει για όλο αυτό.

Έτσι, πρόσφατα ανέβασε στο λογαριασμό της στο Instagram μια φωτογραφία στην οποία φαίνεται δακρυσμένη, με εμφανή τα σημάδια της εξάντλησης από την έλλειψη του ύπνου, αλλά και του πόνου καθώς το μωρό θηλάζει από το στήθος της.

«Μου αρέσει να βλέπω όλες αυτές τις όμορφες γυναίκες με τις ρόμπες να χαμογελούν κοιτάζοντας τα μωρά τους να θηλάζουν», ξεκινάει το ποστ με το οποίο συνοδεύει τη φωτογραφία η Άντζελα. «Μόνο που αυτή η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου».

«…Όσο κι αν θέλω να σταθώ δυνατή και να γίνω ο «στρατιώτης» που ξέρω ότι μπορώ να είμαι, δεν μπορώ να κρύψω πόσο σκληρή εμπειρία είναι ο θηλασμός».

«Είτε επειδή δεν μπορεί να τραβήξει κανονικά το γάλα, είτε επειδή εγώ η ίδια δεν παράγω την απαραίτητη ποσότητα για να χορτάσει, είτε επειδή οι θηλές μου δεν είναι επαρκείς, είτε επειδή έχει μπερδευτεί και με το μπιμπερό που της δίνουμε, όποια κι αν είναι η αιτία, κάθε φορά που θηλάζω δίνω μια σωματική και ψυχολογική μάχη. Αυτή η φωτογραφία δείχνει πως βιώνω το θηλασμό».

Ο λόγος που μοιράστηκε αυτό το ποστ, όπως εξηγεί σε συνέντευξη που έδωσε στη βρετανική Metro.co.uk, είναι ως αντίδραση σε όλες εκείνες τις φωτογραφίες που περνούν από το feed της καθημερινά και παρουσιάζουν το θηλασμό ως την ιδανική εμπειρία και κάνουν τις μητέρες που δεν το βιώνουν έτσι να αισθάνονται ακόμα χειρότερα.

«Αυτό που μου έδωσε το μεγαλύτερο κίνητρο είναι ότι η κοινωνία και το Instagram παρουσιάζουν το θηλασμό σαν μια απλή εμπειρία που ΟΛΟΙ μπορούν να κάνουν», αναφέρει. «Κανείς όμως δε σου λέει την αλήθεια για το τι μπορεί να περάσεις επιχειρώντας να βιώσεις αυτή την εμπειρία με το παιδί σου. Αυτό που προσωπικά νιώθω με το θηλασμό είναι πόνος, σύγχυση, θλίψη και ελάχιστες στιγμές χαράς».

Πέρα από αυτό η ίδια προσπαθεί να φτιάξει ένα ημερολόγιο της ζωής της δικής και των παιδιών της που να αποτυπώνει μόνο αληθινά συναισθήματα.

«Στην αρχή, οι θηλές δεν είναι συνηθισμένες να εκτίθενται σε μια τόσο βίαιη διαδικασία ή να ικανοποιούν την πείνα ενός μωρού που πρέπει να τρώει κάθε 2 ώρες. Έτσι σκληραίνουν και ερεθίζονται. Κάποια στιγμή, ο πόνος που ένιωθα έγινε τόσο μεγάλος που έπρεπε να σταματήσω για ένα διάστημα το θηλασμό ώστε να δώσω στις θηλές μου το χρόνο να επουλωθούν. Από την άλλη, ούτε αυτό είναι πάντα ανακουφιστικό γιατί μετά πρήζεται το στήθος μου και πρέπει να βγάλω το συσσωρευμένο γάλα με το θήλαστρο. Παράλληλα, το μωρό κλαίει γιατί πεινάει φυσικά».

Χρμμ. Όντως δεν ακούγεται ιδιαίτερα ευχάριστο όλο αυτό.

Η συμβουλή της Αngela σε όσες μητέρες αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα είναι να ζητήσουν τη στήριξη των γύρω τους και να προσπαθούν να μη γίνονται σκληρές με τον εαυτό τους όταν δεν τα καταφέρνουν.

«Σε κάθε περίπτωση, κάθε γυναίκα, πρέπει να ξέρει με τι μπορεί να έρθει αντιμέτωπη πριν γεννήσει. Να είστε προετοιμασμένες για όλα».

bovary