Μαζί σας τη νιώθω ανάλαφρη, αν και είναι από τις δύσκολες περιπτώσεις καρκίνου.

Η μορφή του είναι καλπάζουσα και άγρια επιθετική.

Βρίσκεται στο ήπαρ, που δεν επιδέχεται επέμβαση, στα οστά, στο κεφάλι και στον άλλο τώρα μαστό.

Οποιαδήποτε θεραπεία είναι βραχύβια και σκληρή και γι΄αυτό την αρνήθηκα.

Δεν την αντέχω.

Η συμπαράστασή σας — παίρνω με πολλή ευγνωμοσύνη τις προσευχές σας — μου ενισχύει τη γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής.

Αλλά ακυρώνει και την απόφασή μου να διακόψω κάθε επικοινωνία μαζί σας.

Δεν το αντέχω.

Από σήμερα θα αφήσω τη νόσο να τρέχει και να κάνει τη δουλειά της κι εγώ ώσπου μπορώ θα σας μεταφέρω σκέψεις μου.

Μέχρι το τελικό αντίο.

Μεγάλη ευλογία του Θεού μέσα σ΄αυτή τη δοκιμασία είναι και το ότι δεν πονούν τα κόκκαλά μου.

Φαίνεται ότι ισχύει αυτό που βρήκα στο επόμενο ποίημα:

Πριν σου στείλει ο Θεός
το σταυρό που σηκώνεις,
τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Tου,
τον εξέτασε με τη Θεία λογική Του,
τον έλεγξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του,
τον θέρμανε στη γεμάτη αγάπη καρδιά Του,
τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια
μη τυχόν και σου πέσει βαρύτερος
απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις.
Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου,
τον ευλόγησε,
και τον απίθωσε στους ώμους σου.
Μπορείς να τον σηκώσεις!
Κράτησέ τον κι ανέβαινε,
βαδίζοντας από τον Γολγοθά
προς την Ανάσταση!