Διαβάζοντας για μείωση νεκρών θα έπρεπε θεωρητικά να χαρούμε, οφείλουμε όμως να σκεφτούμε ποιοι παράγοντες συντέλεσαν σε αυτήν. Χιλιάδες αυτοκίνητα έχουν πωληθεί, άλλα τόσα βρίσκονται σε ακινησία ή έχουν παραδώσει και τις πινακίδες. Το μεγάλο κόστος ενός ταξιδιού με αυτοκίνητο σε συνδυασμό με την αύξηση των διοδίων και την οικονομική κρίση, έχει ως αποτέλεσμα η κίνηση στους δρόμους να είναι μειωμένη, συγκριτικά με την προηγουμένη δεκαετία.

Δεν είναι όμως ότι αρκετοί χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να ταξιδέψουν όπως λεωφορείο, τρένο και αεροπλάνο. Είναι πως από όσα αυτοκίνητα έχουν μείνει, μεγάλος αριθμός αυτών δεν έχουν περάσει από σέρβις, συντήρηση, δεν έχουν αλλάξει ελαστικά, δεν έχουν διορθώσει μικροζημιές. Είναι παλιά και κακοσυντηρημένα, είναι αυτοκίνητα που πιθανόν να μην έπρεπε να κυκλοφορούν καν. Η κρίση οδήγησε τον Έλληνα ιδιοκτήτη να προσέχει μόνο τα βασικά στο αυτοκίνητο του και μερικές φορές ούτε αυτά.

Λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους είναι λογικό να αποφέρουν και λιγότερα τροχαία. Παρόλα αυτά η συμπρωτεύουσα μετράει τα 8 από τα 10 τροχαία να συμβαίνουν μέσα στην πόλη. Τα αίτια είναι τα ίδια που ήταν και τις προηγούμενες δεκαετίες: παραβίαση του στοπ, παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, διάσπαση προσοχής( τα τελευταία χρόνια κύριος παράγοντας είναι η χρήση του κινητού τηλέφωνου), υπέρβαση ορίου ταχύτητας και μέθη. Τα 2/3 των τροχαίων οφείλονται στον οδηγό ή στον πεζό που διέσχισε αμέριμνος το δρόμο και όχι σε κακοτεχνίες του δρόμου. Αυτές με τη σειρά τους παραμένουν στο άλλο 1/3 που απομένει. Λακκούβες και παγίδες στην άσφαλτο, έλλειψη πινακίδων ή φωτεινού σηματοδότη, ζημίες μετά από φυσικά φαινόμενα(πλημμύρες).

Όσο και αν θέλουμε να κατηγορήσουμε μόνο το κράτος, 600 άτομα από τους νεκρούς δε θα είχαν χάσει τη ζωή τους εάν οδηγούσαν όλοι σωστά μέσα στο 2016. Μπορώ να κατηγορήσω τους σχετικούς φορείς για τα λαδώματα στα διπλώματα και στις εξετάσεις με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν οδηγοί που όχι απλά δεν είναι έτοιμοι αλλά δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη από οδήγηση.

Σαφώς και ξέρουμε όλοι πως δεν έχουμε τους καλύτερους δρόμους και αντί να ξεκινήσουμε μια πιο συνετή οδήγηση, τι κάνουμε; Κατηγορούμε τους δρόμους, τους φορείς, το κράτος και πατάμε γκάζι για να φτάσουμε πιο γρήγορα μέχρι το επόμενο φανάρι! Που αν είναι βράδυ και δεν κυκλοφορούν αρκετοί πεζοί, μπορεί να το περάσουμε και στα ¨κρυφά¨.

Η μέγιστη δολοφονική απόπειρα που πραγματοποιείται κάθε φορά που κάποιος περνά με κόκκινο.Γιατί μόνο ως δολοφονική απόπειρα μπορώ να χαρακτηρίσω την κίνηση ενός οδηγού που ενώ βρίσκομαι σε διάβαση και με πράσινο για τους πεζούς έρχεται κατά πάνω μου.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ βαριά τραυματίας θεωρείται το παθόν πρόσωπο, που υπέστη σοβαρή βλάβη, όπως κρανιοεγκεφαλική κάκωση, ακρωτηριασμό, πολλαπλό τραυματισμό με αποτέλεσμα το άτομο είτε να χάσει τη διανοητική του επαφή με το περιβάλλον είτε να κινδυνεύει σοβαρά η ζωή του.

Με σοβαρό τραυματισμό και κάποιου είδους αναπηρία τα νούμερα είναι τα εξής: 999 για το 2015, 864 για το 2016 και για το διάστημα Ιανουάριος – Απρίλιος 2017 είμαστε ήδη στους 173! Οι νεκροί 793 το 2015, 812 το 2016 και για το διάστημα Ιανουάριος – Απρίλιος 2017 ο αριθμός είναι 205 νεκροί.

Λίγους μήνες μετά το δυστύχημα στη Θήβα που τάραξε το πανελλήνιο (πόσο ψεύτες είμαστε τελικά μιας και ξεχνάμε τόσο γρήγορα το πόσο συγκλονιστήκαμε), αρκετοί οδηγούν σαν να μην υπάρχει αύριο! Έχουν ξεχάσει τι συνέβη και το πώς η τρέλα ενός οδηγού στοίχισε τις ζωές μιας οικογένειας αφήνοντας πίσω τον πατέρα που σώθηκε από τύχη. Συνάδελφοι δημοσιογράφοι μιλούσαν και έγραφαν διάφορα και με ¨ανάγκασαν¨ να μην αναφερθώ καθόλου σε αυτό. Έβλεπα την ασχετοσύνη των περισσοτέρων, που ούτε έρευνα είχαν κάνει, να πουλάνε ένα ρεπορτάζ δυστυχίας, χωρίς κανένα μήνυμα μέσα σε αυτό.

Το 2000 είχα εγώ τη δική μου τύχη όταν παρακολούθησα τα σεμινάρια ασφαλής οδήγησης του γνωστού οδηγού αγώνων Αναστάσιου Μαρκουίζου, γνωστός και ως Ιαβέρης. Σχετικά νέος οδηγός τότε, μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερε να μου δείξει πως ακόμα και μέσα στην πόλη με 40χλμ(το επιτρεπτό όριο) μπορούσα να είχα πατήσει ένα σκύλο, ένα παιδί που πέταξε τη μπάλα στο δρόμο ή να είχα χάσει τον έλεγχο του αυτοκίνητου μου.

Μερικά απλά σεμινάρια ήταν αρκετά να μου μάθουν όσα δεν μπορέσαν να μου διδάξουν στη σχολή οδηγών. Όχι γιατί έφταιγε ο δάσκαλος μου, αλλά γιατί αυτό είναι το σύστημα μας. Μερικοί θεωρούν γραφικό τον Ιαβέρη, όμως γνωρίζει τον δρόμο και την ασφάλεια όσο λίγοι στην Ελλάδα. Παραθέτω μερικά λόγια του από συνέντευξη που είχε δώσει τον περασμένο Φεβρουάριο.

“Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα σ’ ένα ποσοστό κοντά στο 87% συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κοντά στα 50 χλμ/ώρα. Και μάλιστα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πρωταγωνιστών των τροχαίων είναι κοντά στη ηλικία των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15- 29 ετών”. «τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα. Το 40% του κόστους στην υγεία είναι από τροχαία. Ποσό πολύ μεγάλο, που κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση. Ειδικά τώρα την περίοδο της κρίσης. Μιλάμε για μια γενοκτονία. Και κανείς δεν κάνει κάτι”.