Ο πατέρας Ανδρέας Κονάνος, ο ιερέας της Αρχιεπισκοπής είναι ένας άνθρωπος που -αν μη τι άλλο- είναι δίπλα στους νέους. Τους αγκαλιάζει και αφουγκράζεται τις ανάγκες τους. Γράφει βιβλία και συγκινεί.

Ο αρχιμανδρίτης, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στα  social media και διατηρεί σελίδα στο Facebook με πένω από 90.000 Like. Ο ίδιος υπήρξε για 20 χρόνια καθηγητής σε λύκειο. Στις 12 Ιουλίου ο πατήρ Κονάνος έγραψε ένα κείμενο στην προσωπική του σελίδα, για όλους όσοι ντρέπονται να βγουν στην παραλία επειδή δεν έχουν τέλειο σώμα.

ΑΠΟΦΕΎΓΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…
Μου έλεγαν κάποιοι γνωστοί αυτές τις μέρες,
νέοι και νέες, ότι δυσκολεύονται να πάνε στη θάλασσα,
λόγω της εμφάνισής τους.
Δεν αντέχουν, λέει, τα βλέμματα του κόσμου,
την υποτίμηση που εισπράττουν,
την αίσθηση της απόρριψης και γελοιοποίησης
για την εικόνα τους.
Με αφορμή αυτό,
σκέφτηκα να σου πω φιλικά τα εξής:
Ποτέ μη πληγώσεις άνθρωπο
για κάτι που συμβαίνει στη ζωή του,
ή για κάποιο σωματικό ή ψυχικό χαρακτηριστικό του.
Άλλος είναι υπέρβαρος, άλλος παχύσαρκος,
άλλος ελλιποβαρής.
Άλλος έχει σπυράκια, λιπαρό δέρμα,
μια ουλή στο πρόσωπο, έντονη πιτυρίδα,
μεγάλη μύτη, στραβά δόντια, κυτταρίτιδα,
αραιά μαλλιά, μιλάει ψευδά, τρώει τα νύχια του,
δεν ακούει καλά, μυρίζουν τα χνώτα του,
περπατά και κουτσαίνει,
δεν βλέπει καλά, δεν κάνει παιδιά,
τρέμει, ξεχνά, είναι ψηλός, είναι κοντός,
θηλυπρεπής ή πολύ αρρενωπός,
φοβάται τις κατσαρίδες,
τα ύψη, το σκοτάδι, το ασανσέρ,
αργεί να παντρευτεί, δεν βρίσκει δουλειά,
δεν ποστάρει φοβερές ατάκες στο φέης.
Και άλλα πολλά….
Μια σου λέξη ή γκριμάτσα,
μια κοροϊδία ή ειρωνία,
ένα αστείο, ένα βλέμμα γελοίο,
μια φατσούλα ¨έλεος¨,
μια δήθεν αφελής ερώτηση
– 4 χρόνια παντρεμμένοι κι ακόμα να κάνετε παιδάκι, ε;.. – ,
μπορεί να τον διαλύσει.
Εντελώς όμως. Ερείπιο.
Να τον κάνει να καταρρεύσει για μέρες και μήνες.
Να πέσει σε κατάθλιψη κι απόγνωση.
Κάποιοι έχουν βάλει και τέλος στη ζωή τους
με κάτι τέτοια ¨αστεία¨ ανώριμων ανθρώπων,
που τους νόμιζαν και φίλους.
Εσύ μπορεί να είσαι δυνατός
και να μην ιδρώνει το αυτί σου ό, τι κι αν σου πουν.
Είναι χάρισμα αυτή σου η δύναμη.
Άλλοι όμως – χωρίς την άδειά σου, φίλε, τι να κάνουμε –
είναι πολύ ευαίσθητοι,
έχουν αδύναμη ψυχή και κουρασμένο νευρικό σύστημα,
με ελάχιστες ψυχικές άμυνες.
Σίγουρα εσύ αγνοείς το πώς μεγάλωσαν,
τι γονείς είχαν, τι είδαν, τι έζησαν,
πώς πόνεσαν, αν ευνουχίστηκαν ή διαλύθηκαν ήδη
στα παιδικά τους χρόνια.
Θα μου πεις, ¨Δεν μπορούμε να τρέμουμε
όταν μιλάμε στην παρέα μας
και να μετράμε με άγχος την κάθε μας λέξη¨.
Σωστά. Μα σίγουρα μπορούμε να μιλάμε πάντα
με αγάπη, διάκριση και σύνεση,
βουτώντας τη γλώσσα πρώτα
στο μυαλό και στην καρδιά,
για να μη φεύγουν ποικίλες κοτσάνες,
που βαφτίζονται ¨εξυπνάδες¨.
Κι υπάρχει κι η λέξη συγγνώμη,
αν δούμε ότι κάναμε μια ζημιά.
Μια συγγνώμη άμεση, έμπρακτη, δακρυσμένη κι αληθινή,
που θα βοηθήσει τον άλλο να συνεχίσει να ζει.
Έχω καταλάβει ότι ο καθένας κάνει τελικά ό, τι μπορεί.
Και κάποιοι δεν θέλουν να αλλάξουν καθόλου.
Μα υπάρχουν και κάποιοι που εξελίσσονται
και αγιάζονται, και προοδεύουν.
Και δέχονται να ζυμωθούν με το πνεύμα
της αγάπης του Χριστού
και να εξελιχτούν, και να προχωρήσουν.
Σ’ αυτούς και απευθύνομαι.
Φιλικά. Πάντα.

 

bovary