Όχι επειδή φημίζομαι για την ψυχραιμία μου (το αντίθετο θα έλεγε κάποιος που με ξέρει), αλλά επειδή την πέμπτη φορά που έρχεσαι αντιμέτωπη με την ίδια πραγματικότητα, παύει να σε αγγίζει. «Πάλι;», μου απάντησε η Β. έχοντας ήδη αρχίσει να σκέφτεται με τι λόγια να παρηγορήσει την μουδιασμένη μου ψυχολογία. Ψάχνοντας τα σημάδια της παραβίασης του (να το τονίσω αυτό) σιδερένιου μου λουκέτου, το μόνο που βρήκα ήταν το σίδερο από το κάγκελο πάνω στο οποίο το είχα δέσει. Και σε αυτό το σημείο, γυρνάω σε σένα αγαπητέ κλέφτη και ερωτώ: «Πως στο καλό κόβετε τα σίδερα μέρα μεσημέρι; Με τι; Και, επιπλέον, «οι περαστικοί δεν σε είδαν; Κι αν σε είδαν δεν έκανε κανείς τίποτα;».

Λίγα λεπτά αργότερα θα με έβλεπες όρθια και πολτοποιημένη μέσα στο 054 ή αλλιώς το λεωφορείο που θα με πήγαινε σπίτι, έχοντας πάρει το βαθιά προβληματισμένο μου ύφος.

Ξέρω ότι είναι κάτι που συμβαίνει σε εκατοντάδες ανθρώπους καθημερινά, σε όλο τον κόσμο. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν έχει συμβεί και σε άλλον να αγοράζει ποδήλατο και να του κλέβουν ποδήλατο 5 (πέντε), (μα πέντε;;) φορές. Αν ναι, ας μου στείλει ένα μέιλ, ας με βρει στο φέισμπουκ, να ιδρύσουμε μια μη κυβερνητική οργάνωση για να πατάξουμε το έγκλημα ή έστω να ανοίξουμε ένα σύλλογο θυμάτων επανειλημμένης κλοπής ποδηλάτων για να μαζευόμαστε τα απογεύματα.

Δεν ξέρω αν το έκανες επειδή είσαι μέρος του κυκλώματος κλοπής ποδηλάτων ή επειδή πράγματι ήθελες ένα μεταφορικό μέσο, αλλά θέλω να σου πω ότι το ποδήλατο που τόσο απερίσκεπτα αφαίρεσες από την ιδιοκτησία μου λες και ήταν ο αναπτήρας του διπλανού σου στο μπαρ, ήταν το μέσο μου όχι απλώς για να πηγαίνω στη δουλειά και στις βόλτες, αλλά ο τρόπος ζωής μου, η ψυχοθεραπεία μου, ένας τρόπος να ταλαιπωρούμαι, αλλά και να νιώθω πλήρης ταυτόχρονα.

Μέσα στα 7 χρόνια που χρησιμοποιώ το ποδήλατο σε καθημερινή βάση, έχω ιδρώσει με τον ήλιο να καίει πάνω από το κεφάλι μου, έχω νιώσει τα πνευμόνια μου να παγώνουν από τον κρύο αέρα και τα μαλλιά μου να κολλάνε στο πρόσωπό μου από τη βροχή, έχω πέσει κι έχω ξανασηκωθεί, έχω πέσει κι έχω φάει τα μούτρα μου (με αποτέλεσμα όταν σηκώθηκα να ήμουν στο κρεβάτι του ΚΑΤ), έχω μάθει τα όριά του σώματός μου ανεβαίνοντας ανηφόρες με βασανιστικά μεγάλη κλίση, έχω πάει ταξίδι, έχω αφήσει λογαριασμούς απλήρωτους για να πάρω καινούριο όλες τις προηγούμενες φορές που δεν το βρήκα εκεί που το είχα κλειδώσει (τις οποίες δεν μπαίνω σε διαδικασία να περιγράψω γιατί θα χρειαστούμε περισσότερες από χίλιες και μια νύχτες). Εν ολίγοις, αγαπώ το ποδήλατο. Αγαπώ την αίσθηση που νιώθεις όταν είσαι πάνω σε αυτό και ο αέρας σου χτυπάει το πρόσωπο.  Με λίγα λόγια, το νιώθω σαν να είναι η φυσική μου προέκταση.

Θα μου πεις όλα αυτά μοιάζουν με ασήμαντα και αφόρητα first world problems όταν εσύ το πήρες ώστε, με τα χρήματα που θα βγάλεις από αυτό, να αγοράσεις φαγητό. Επίτρεψε μου όμως μου να μην είμαι τόσο αφελής. Θα ήμουν αν, πριν ένα χρόνο περίπου, δεν είχα δει έναν συνάδελφο σου να προσπαθεί να μου κλέψει το ποδήλατο μπροστά στα μάτια μου και αν δεν τον είχα προλάβει λίγα δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο και το στείλει για ανταλλακτικά ή το πουλήσει στην αγορά κλεμμένων ποδηλάτων.

Πριν μερικά χρόνια, και αφού μου είχαν κλέψει το τρίτο ποδήλατο, σε μια στιγμή απίθανου θάρρους, πήγα να το ψάξω εκεί. Δεν βρήκα το δικό μου, αλλά βρήκα ένα σωρό άλλα ποδήλατα που τα πουλούσαν σε εξωφρενικά χαμηλές, για την ποιότητα τους, τιμές. Και η αλήθεια είναι ότι μπήκα στον πειρασμό να αγοράσω ένα από αυτά, αντί να δώσω από την αρχή χρήματα για καινούριο, αλλά έτσι θα ήταν σαν να κλέβω τον εαυτό μου.

Για να καταλήξω και να μη σε κουράζω, δεν τα γράφω όλα αυτά για να σε κάνω να με λυπηθείς ή να σε νουθετήσω, αλλά για να ξεριζώσω από μέσα μου αυτή την εντελώς λανθασμένη πεποίθηση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους ανθρώπους και όχι σε εμάς. Και δεν εννοώ απαραίτητα να ξαναπέσω θύμα κλοπής ποδηλάτου (πόσες φορές πρέπει πια να συμβεί για να πειστώ;), αλλά να μου πάρουν το πορτοφόλι στο μετρό, να μου επιτεθούν στο δρόμο ή να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Γεγονότα που ίσως να μην έχουν συμβεί ακόμα σε εμένα ή σε κάποιον που αυτή τη στιγμή διαβάζει αυτό το κείμενο, αλλά χωρίς να φτάσουμε στο απέναντι άκρο του να φοβόμαστε και την ίδια μας τη σκιά, ίσως είναι καλό να μη θεωρούμε δεδομένο ότι δεν θα συμβούν σε εμάς και να είμαστε προετοιμασμένοι πραγματικά για όλα.