Εκείνο που δεν θέλουμε να δεχθούμε είναι ότι οι «εταίροι» μας ήδη από τη δεκαετία που γράψαμε μας προόριζαν για χώρα του τουρισμού και των συνεδρίων. Θεωρούσαν δηλαδή ότι δεν ήμασταν άξιοι για τίποτε άλλο παρά για να τους υπηρετούμε φορώντας τη στολή του υπηρέτη που ακούει στο ελληνικότατο όνομα «γκαρσόν»! Και εμείς αποδεχθήκαμε αυτόν τον ρόλο! Έκτοτε όλες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν την αύξηση του αριθμού των περιηγητών δαπανώντας σημαντικά ποσά για εκθέσεις σε διάφορες χώρες, για φιλοξενία πρακτόρων του τουρισμού, οι οποίοι ελέγχουν την αγορά του είδους, και για πανάκριβες διαφημίσεις.

Τα δελτία ειδήσεων προβάλλουν το θέμα των αφίξεων ως κυρίαρχο και η αύξηση του αριθμού αυτών θεωρείται θρίαμβος της ελληνικής οικονομίας!

Θεωρούμε ευλογία την έκρυθμη κατάσταση σε ανταγωνιστικές χώρες, όπως Τουρκία, Αίγυπτο, Τυνησία και παραβλέπουμε ότι η αύξηση των αφίξεων δεν αντιστοιχεί σε ανάλογη αύξηση του εισρέοντος συναλλάγματος λόγω των χυδαίων εκβιασμών των μεσαζόντων, που κατευθύνουν σημαντικό αριθμό περιηγητών σε προορισμούς επωφελείς για τους ίδιους! Αν σ’ αυτά προστεθεί η εισαγόμενη διαφθορά στους τουριστικούς προορισμούς και οι προκλήσεις κατά της αξιοπρέπειάς μας, οι οποίες μένουν ατιμώρητες λόγω της απεμπόλησης των παραδοσιακών αξιών από τους γηγενείς και της υιοθέτησης της αντίληψης ότι αρκεί το ότι οι τουρίστες αφήνουν χρήματα, τότε ασφαλώς συνειδητοποιείται το μέγεθος του κακού. Δεν γράφω για να δηλώσω εχθρός του τουρισμού. Άλλος είναι ο στόχος μου, τον οποίο θέτω με το ερώτημα: Αν κάποτε καταστεί έκρυθμη η κατάσταση και στην περιοχή μας, τί θα κάνουμε; Η πρωτογενής παραγωγή φθάνει για να διαθρέψει τον γηγενή πληθυσμό και τους πρόσφυγες-μετανάστες;

Η βιομηχανική μας παραγωγή ήταν καταδικασμένη σε συρρίκνωση με την ένταξή μας στον ΕΟΚ. Τον κίνδυνο διέβλεψαν πρώτοι οι Έλληνες βιομήχανοι, οι οποίοι βέβαια δεν έχασαν τα πάντα με το να καταστούν εισαγωγείς ομοειδών προς τα εδώ παραγόμενα προϊόντα. Έχασαν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι απωθήθηκαν στην ανεργία. Τότε οι υπέρμαχοι της δήθεν ένωσης των λαών, που εξασφάλιζε όλες τις προϋποθέσεις της ειρηνικής συμβίωσης, δεν έκαναν λόγο για τη βιομηχανία μας, που στηριζόταν ως τότε στη δασμολόγηση των εισαγομένων προϊόντων. Θριαμβολογούσαν όμως προκαταβολικά, επειδή τα αγροτικά μας προϊόντα θα κατέκλυζαν τις τεράστιες ευρωπαϊκές αγορές.

Δυστυχώς γίναμε μάρτυρες της προϊούσας συρρίκνωσης της πρωτογενούς μας παραγωγής, η οποία συνοδευόταν από έκρηξη εισαγωγών ειδών διατροφής τόσο από χώρες οικονομικά ισχυρότερες από τη δική μας όσο και από φτωχές. Υπήρξε παντελής η αδιαφορία για την απορρόφηση από τους εταίρους μας της πρωτογενούς γεωργικής παραγωγής. Οι επιδοτήσεις εκμαύλισαν τον αγρότη, ο οποίος κατέστη εχθρικός προς τη γη του και τον αέρα, που δηλητηρίασε με την κατάχρηση χημικών λιπασμάτων και εντομοκτόνων προς όφελος και μόνο των πολυεθνικών. Η προτροπή προς εγκατάλειψη παραδοσιακών καλλιεργειών και η στροφή προς τις πολλά υποσχόμενες εναλλακτικές καλλιέργειες απέτυχε παταγωδώς. Όμως πλήθος σπόρων εντοπίων ποικιλιών φυτών, τα οποία από αιώνες είχαν εναρμονιστεί προς την ελληνική γη έχουν απολεσθεί. Ευτυχώς κάποιες φιλότιμες προσπάθειες μοναχών και με όραμα καλλιεργητών διατήρησαν μέρος της πλούσιας βιοποικιλότητας της χώρας μας, καθώς οι πιέσεις για την αδειοδότηση καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένων φυτών εντείνονται και το οχυρό της αντίστασης είναι έτοιμο να καταρρεύσει! Έχει απομείνει ως μόνη παρηγοριά η επιδότηση, η οποία είχε οδηγήσει περί το τέλος του 20ου αιώνα στην «ύβριν» της χωματερής, όπου οι «πολιτισμένοι» απέρριπταν τροφή, που θα συντηρούσε στη ζωή λιμοκτονούντες εξ αιτίας μας συνανθρώπους μας σε χώρες εκτός ΕΕ!

Καθένας από τους ισχυρούς «εταίρους» μας ενδιαφερόταν για την προώθηση των προϊόντων της χώρας του. Έτσι με υποταγμένη τη Βουλή μας στα ξένα συμφέροντα ψηφίσαμε πλήθος νόμων κατά της εγχώριας παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων από το γάλα (αύξηση της διάρκειας κατανάλωσης παστεριωμένου) ως το κατ’ εξοχήν προϊόν ΠΟΠ, τη φέτα μας, που εκχωρήθηκε πρόσφατα και με ελληνικές ψήφους από το Ευρωκοινοβούλιο στους Καναδούς! Όσο για την παραγωγή βοείου κρέατος αυτή τείνει να εκλείψει, αφού τα ισχυρά συμφέροντα, Γάλλων κυρίως, αυτό επιθυμούσαν.

Οι αγρότες βλέπουν το κόστος παραγωγής να ογκώνεται, λόγω της εξάρτησης από τις μεθόδους που επέβαλαν οι ισχυροί με τη φαρμακευτική κτηνοτροφία και τη χημική γεωργία. Από την άλλη παραμένουν αυτοί υποχείρια των μεσαζόντων, οι οποίοι εκβιάζουν για την τιμή αγοράς των προϊόντων, ιδίως του γάλακτος, και δεν διστάζουν να εισαγάγουν προϊόντα φθηνά από φτωχές χώρες, με συνέπεια να παραμένουν αζήτητα τα εγχώρια. Το συνεταιριστικό πνεύμα εξοστρακίστηκε με την παρέμβαση των κομματικών εγκαθέτων σ’ αυτό και οι παραγωγοί είναι μόνοι και αβοήθητοι. Το εχθρικό προς την παραγωγή κράτος παρακολουθεί απαθές την απόγνωση των καταχρεωμένων παραγωγών ταυτίζοντας τους ελάχιστους μεγάλους με την πληθώρα των μικρών. Όσο για τους καταναλωτές εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να προτιμούν εισαγόμενα καθετοποιημένα προϊόντα, κατώτερης, κατά κανόνα ποιότητας, ενισχύοντας τις πολυεθνικές, που υπόκεινται σε ειδικούς φορολογικούς όρους, και συμβάλλοντας στη συρρίκνωση της καθετοποίησης των πρωτογενών εγχωρίων προϊόντων.

Οι εισαγόμενοι σε εκπληκτική ποικιλία καφέδες έχουν καταστεί το σήμα κατατεθέν του Νεοέλληνα, ακόμη και της πληθώρας των ανέργων. Όσοι επιστήμονες δεν έχουν λάβει ακόμη το δρόμο για την ξενιτιά, αναγκάζονται να αποδεχθούν τον ρόλο του «γκαρσόν»! Δεν υπάρχει στις καφετερίες ελληνικό αφέψημα από τον πλούτο της φύσης μας. Υπάρχει μόνο το τυποποιημένο ευρωπαϊκό τσάι, που δεν είναι βέβαια ευρωπαϊκό. Και η πρωτογενής παραγωγή διαρκώς συρρικνώνεται! Και αυτή δεν είναι δυνατόν να διατεθεί, αν το προϊόν είναι εξαγώγιμο, όπως τα ροδάκινα, λόγω της άνευ όρων υποταγής στην πολιτική της ΕΕ έναντι της «εχθρικής» Ρωσίας!