Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, γνήσιο τέκνο της ανάγκης δημοκρατικής, ενιαίας και αξιόπιστης έκφρασης των πρωτοβάθμιων ποντιακών σωματείων,  ιδρύθηκε κατόπιν παλλαϊκού αιτήματος εκατοντάδων  σωματείων και διαβουλεύσεως μεταξύ των ήδη υπαρχουσών εκείνη την εποχή Ποντιακών Ομοσπονδιών. Οι Ομοσπονδίες αυτές, σε εφαρμογή των αποφάσεων του Οργανωτικού συνεδρίου, που εξέφραζε την βούληση των πρωτοβάθμιων σωματείων μελών τους, έλαβαν την απόφαση να αυτοδιαλυθούν και να συγκροτήσουν την Ομοσπονδία μας. Η δημιουργία της ΠΟΕ, αποτελούσε την κυρίαρχη  εκπεφρασμένη βούληση των πρωτοβάθμιων σωματείων μελών των υπαρχουσών Ομοσπονδιώνγια την ενότητα και την εξυγίανση στον Οργανωμένο Ποντιακό χώρο που χρόνια ταλανίζονταν από κακώς κείμενα και οικογενειοκρατία με προεξέχουσα επιταγή τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του Ιδρύματος Παναγία Σουμελά, και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο, δια συντακτικού συνεδρίου.

Και ενώ τα άνω είναι γνωστά και ανήκουν στην ιστορία του οργανωμένου Ποντιακού Κινήματος, εμφανίστηκαν ως δια μαγείας «προσωπικότητες» οι οποίες προπαγανδίζουν την ενότητα στον οργανωμένο ποντιακό χώρο, επιτάσσοντας μάλιστα την διάλυση της Ομοσπονδίας μας. Το λυπηρό στην διαδικασία αυτή είναι ότι επιθυμούν διακαώς να καταστούν ισότιμοι συνομιλητές μιας Ομοσπονδίας, πουμόνο στις διεργασίες της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης της μετείχαν περί τα 400 σωματεία, άνθρωποι που δεν εκπροσωπούν τίποτα άλλο παρά μόνο τον ίδιο τους τον εαυτό, στην περίπτωση βέβαια που δεν εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Δυστυχώς με τις πρακτικές που ακολουθούν, την ρητορική που έχουν υιοθετήσει και τον τρόπο που σπεύδουν να επικοινωνήσουν τις θέσεις τους, από τα πάντα πρόθυμα ποντιακά μέσα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις διάσπασης του χώρου και όχι της κατ’ επίφασιν ενότητας που επικαλούνται. Σφόδρα πεποίθηση μου είναι το γεγονός πως δεν επιθυμούν καμία ενότητα αλλά μία ομογενοποίηση του χώρου που θα καταστήσει το ποντιακό κίνημα μια δεξαμενή άντλησης πολιτικής ή ενδεχόμενα και οικονομικής επιρροής από τρίτους, που καμία σχέση δεν έχουν με την κυρίαρχη και ελεύθερη βούληση των πρωτοβάθμιων σωματείων. Εκτός και αν υπονοούν πως όλοι εμείς μέλη Πρωτοβάθμιων Σωματείων δεν είμαστε ικανοί να διαφεντέψουμε τις τύχες μας και θα πρέπει να προσδοκούμε τα φώτα αυτόκλητων σωτήρων,  οι οποίοι δεν αντλούν καμία νομιμοποίηση από την βάση των πρωτοβάθμιων σωματείων και ως εκ τούτου δεν λογοδοτούν πουθενά.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της «επίθεσης ενότητας»  έλαβε χώρα εν όψει των εκδηλώσεων μνήμης της Γενοκτονίας των προγόνων μας. Η Ομοσπονδία μας απέστειλε πρόσκληση σε συνάντηση τόσο προς την ΠΟΠΣ όσο και προς την ΠΟΣΕΠ προκειμένου να συζητήσουμε το ενδεχόμενο συμμετοχής τους στην εκδήλωση Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου την 19^η Μαΐου στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Αντ’ αυτού η πρόταση που δεχθήκαμε σήμαινε πως για πρώτη φόρα στα χρονικά η Κεντρική εκδήλωση της Ομοσπονδίας μας, την οποία έχουν τιμήσει διαχρονικά με την παρουσία τους διακεκριμένοι ομιλητές και αποτελεί μια λαϊκή, διεκδικητική και μαχητική εκδήλωση με έντονα τα στοιχεία του συμβολισμού (βλ. Μνημείο Γενοκτονίας, πορεία προς το Τουρκικό Προξενείο, επίδοση ψηφίσματος προς την Τουρκική Προξενική Αρχή) δεν θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί, καθώς δεν συμβάδιζε με το χρονοδιάγραμμα, και το κέντρο βάρους των εκδηλώσεων να μεταφερθεί από την πλατεία Αγίας Σοφίας στον Λευκό Πύργο, ωσάν να πραγματοποιούσαμε πανηγυρικό για την κατάκτηση κάποιου τίτλου από αθλητική ομάδα της πόλης μας.  Είχε βέβαια την καλοσύνη η ΠΟΠΣ να μας επισημάνει στην τελευταία της επιστολή ότι εφόσον ο χρόνος το επιτρέπει δεν θα είχε πρόβλημα να πραγματοποιήσουμε την Κεντρική μας εκδήλωση αρκεί να βρισκόμαστε, λόγω αυστηρού στρατιωτικού πρωτοκόλλου για την υποστολή της Ελληνικής σημαίας, στον Λευκό Πύργο στις 19:40, δηλαδή ακριβώς την ώρα διεξαγωγής, χρόνια τώρα, της καθιερωμένης κεντρικής εκδήλωσης μνήμης. Θα ήθελα να υπενθυμίσω πως η συγκεκριμένη εκδήλωσηστην πλατεία Αγίας Σοφίας,ήταν απαίτησητων ποντιακών σωματείων για μία ανοικτή, λαϊκή εκδήλωση μνήμης, και μάλιστα σε πείσμα κάποιων που θεωρούσαν ότι «Γενοκτονία δεν είναι για τις πλατείες και τα πεζοδρόμια»,και πραγματοποιούνταν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, από την ομάδα πρωτοβουλίας και κατόπιν την ΟΠΣΒΕ, προδρόμους και μετέπειτα μέλη της Ομοσπονδίας μας.Εγκαλούμαστε λοιπόν εμείς για το γεγονός της μη ύπαρξης ενότητας την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των προγονών μας, χωρίς να ακούγεται το παραμικρό για αυτούς οι οποίοι, ενώ δεν είχαν καμία παρουσία όλα αυτά τα χρόνια την συγκεκριμένη ημέρα, επέλεξαν μόλις πέρυσι να πραγματοποιήσουν παράλληλη εκδήλωση. Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε η ΠΟΠΣ για όλους εμάς ως «αρνητές της ενότητας» και την έμμεση σύνδεση με την άρνηση της Γενοκτονίας θεωρώ πως είναι ατυχής και πως πολύ περισσότερο δεν μπορεί να απευθύνεται σε έναν χώρο που έχει καταθέσει και εξακολουθεί να καταθέτει τα διαπιστευτήρια του στον αγώνα για την διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας.

Δεν θα ήθελα να σχολιάσω καθόλου τις δηλώσεις του επικεφαλής του ανυπόστατου οργάνου Επιτροπή Ενότητας ότι « η Κεντρική εκδήλωση θα ξεφτίσει καθώς δεν θα έχει πολύ κόσμο…ήδη τρεις μεγάλοι σύλλογοι της δυτικής Θεσσαλονίκης ετοιμάζουν κοινή εκδήλωση και πληροφορούμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι» παρά μόνο να του γνωρίσω πως είναι οδηγία της ΠΟΕ προς τα σωματεία μέλη της να πραγματοποιούν τις εκδηλώσεις τους προ της 19^ης Μαΐου και ως προπομπούς των δύο κεντρικών εκδηλώσεων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και πως δεν είναι μόνο οι τρείς σύλλογοι της Δ. Θεσσαλονίκης άλλα το σύνολο των Σωματείων μελών της Ομοσπονδίας μας που θα πραγματοποιήσουν πλήθος εκδηλώσεων για να τιμήσουν την μνήμη της Γενοκτονίας των προγόνων μας. Παράλληλα θα ήθελα να του συστήσω πως η ρητορική του«απαγορεύεται», του «σφίγγει ο κλοιός», του «δεν θα ανεχθεί» δεν αρμόζει στον ποντιακό χώρο που έχει καταφέρει να κερδίσει με τους αγώνες του, τουλάχιστον στον χώρο της Ομοσπονδίας μας, την βαθιά εμπέδωση των δημοκρατικών αξίων και ότι η ως άνω ρητορική μόνο σε δημοκρατία δεν παραπέμπει.

Σεβόμενοι την ιστορία της Ομοσπονδίας μας και του Ποντιακού Κινήματος εξακολουθούμε να πρεσβεύουμε την ενότητα, βασική προϋπόθεση της οποίας είναι η ανάδειξη και επίλυση και όχι το κουκούλωμα των υπαρκτών προβλημάτων, 365 ημέρες το χρόνο και όχι προσχηματικά για μια ημέρα.