Γράφει ο Στέλιος Κωτίτσας

“Αποφράδα ημέρα για το χωριό μας η χθεσινή. Λύπη, πόνος, οργή και αγανάκτηση είναι τα αισθήματα που με πλημμυρίζουν από τη στιγμή που έμαθα, πως κάηκε το σχολείο μας. Με μιας σκοτώθηκε μέσα μου όλη μου η παιδική αθωότητα, που έζησα μέσα σ αυτό το κτίριο και κείται τώρα στα αποκαΐδια μαζί με όλες τις γνώσεις, τις αξίες και τις αρχές, που εμφυτεύτηκαν μέσα μου και διέπλασαν τον χαρακτήρα μου.

Οι αχνοί που βγαίνουν ακόμα και ταξιδεύουν προς τον ουρανό θα μετασχηματιστούν σε δάκρυα των δασκάλων και των μαθητών που έφυγαν και θα πέσουν αύριο σαν βροχή στο ασκεπές κτίριο!

Πώς τόλμησαν; Πρόκειται για ατύχημα ή για εμπρησμό; Οι ίδιες πέτρες γνώρισαν και άλλο κάψιμο στο παλαιό σχολείο, που ήταν στον τόπο που στέκει σήμερα η εκκλησία του Νεομάρτυρα. Τότε όμως το έκαναν οι Γερμανοί, που ήταν κατακτητές. Σήμερα ποιος; Ποιος μπορεί να είναι εχθρός εφάμιλλος των Ναζιστών; Απ’ ότι πληροφορήθηκα, πριν κάποια χρόνια κατατέθηκε μελέτη για την ανακαίνιση του κτιρίου στις αρμόδιες υπηρεσίες.

Για τους λόγους που δεν δρομολογήθηκε η όλη υπόθεση, ας απολογηθούν οι ιθύνοντες.
Η ανοχή έχει ήδη εξαντληθεί, καθώς δεν είναι το μόνο παρακμιακό γεγονός σ ένα χωριό , που πάντα έλαμπε με το πολιτισμό του. Σήμερα κυριαρχεί η πνευματική μιζέρια και η ηθική κατάπτωση, που καλλιεργούνται από ανθρώπους ελλιπούς παιδείας. Δυστυχώς τις έχουν επιβάλλει ως νοοτροπία και τρόπο ζωής, λοιδορώντας εκείνους,που προσέφεραν και προσφέρουν με άδολη και ανιδιοτελή αγάπη για τον τόπο.

Μη διανοηθεί κανείς να το κατεδαφίσει. Τάχιστα να γίνει η σκεπή, για να μην καταρρεύσουν οι τοίχοι. ΄Οσο και να λεν οι ιθύνοντες ότι δεν υπάρχουν χρήματα θα τους απαντούσα ότι χρήματα υπάρχουν, όταν θέλουν να βρουν, όπως βρήκαν για όλα τα παλιά σχολεία των σχεδόν ακατοίκητων χωριών του νομού. Η Πολιτεία οφείλει πολλά στη γενέτειρα του Νεομάρτυρα”.

Στέλιος Κωτίτσας