Όπως είναι εδώ και σχεδόν 10 χρόνια γνωστό, οι μεγάλοι οδικοί άξονες της χώρας, έχουν παραχωρηθεί σε ιδιώτες, οι οποίοι εισπράττουν καθημερινά το «ζεστό» χρήμα των διοδίων, προκειμένου να συντηρούν (υποτίθεται σε άριστη κατάσταση) τους δρόμους της αρμοδιότητάς τους.

Εκτός από την συντήρηση, ένα μέρος του αντιτίμου των διοδίων, αφορά την κατασκευή νέων δρόμων, που… θα κατασκευάσουν οι παραχωρησιούχοι και όταν τους κατασκευάσουν (με δικά «μας» χρήματα), θα εισπράττουν και από αυτούς τα διόδια. Λεόντειες συμβάσεις δηλαδή και αξίζει να σημειωθεί ότι, ο νόμος που διέπει τις συμβάσεις αυτές, ψηφίστηκε από τη Βουλή το 2007 επί υπουργίας του τότε ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά και μάλιστα ψηφίστηκε ομόφωνα από τα δυο, τότε μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).

Η συνέχεια, γνωστή. Σταθμοί διοδίων άρχιζαν να φυτρώνουν με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους και μάλιστα μετωπικά διόδια, που ανέκοπταν την ροή των διερχομένων, γέμιζαν με ρύπους (από το σταμάτα/ξεκίνα) τη γύρω περιοχή και γέμιζαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των παραχωρησιούχων, που εισέπρατταν τέλη από τους δρόμους που είχαν κατασκευαστεί με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων.

Οι τελευταίοι, παρά τις αρχικά χαλαρές αντιδράσεις (θα θυμάστε το κίνημα «Δεν Πληρώνω» πρωτεργάτες του οποίου είναι σήμερα στελέχη της νυν κυβέρνησης), έσκυψαν το κεφάλι και πληρώνουν έκτοτε αδιαμαρτύρητα ακόμα και μισό (0,5) ευρώ ανά χιλιόμετρο χρήσης αυτοκινητόδρομου, καθώς το σύστημα μετωπικών διοδίων είναι οριζόντιο κι αδικεί όσους χρησιμοποιούν το δρόμο για μικρές αποστάσεις.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι διόδια πληρώνονται για την «καραμανιόλα» Κορίνθου – Πατρών, αλλά και για το σύγχρονο «Γιοφύρι της Άρτας», το πέρασμα των Τεμπών, που έχει διπλά διόδια, αλλά δεν έχει χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης.

Τελευταίο «δώρο» στους ιδιώτες εκμεταλλευτές των εθνικών οδών, η απαγόρευση διέλευσης των φορτηγών από το παράπλευρο δίκτυο των αυτοκινητοδρόμων, οι οποίοι -είναι αλήθεια- ότι έχουν σχεδόν καταστραφεί από τη συνεχή διέλευση βαρέων οχημάτων (που προσπαθούν να γλυτώσουν το εξοντωτικό κόστος των διοδίων), ενώ είναι άκρως επικίνδυνοι αφού δεν είναι σχεδιασμένοι για βαριά και πυκνή κυκλοφορία.

Θα πείτε, μα τότε σωστά «διώχνουν» τα φορτηγά από το παράπλευρο δίκτυο. Ως ένα σημείο, σωστά. Όμως σε μια περίοδο όπου τα εισοδήματα όλων συμπιέζονται δεν μπορεί μια κυβέρνηση (θεωρητικά όλων μας) να ζημιώνει μέσω του συστήματος οριζόντιας χρέωσης όποιου πατήσει -έστω και λίγο- τον αυτοκινητόδρομο, δίνοντας επιπλέον εισοδήματα σε επιχειρηματικά τραστ, που όχι μόνο ωφελούνται εκμεταλλευόμενοι δημόσιο αγαθό, αλλά ούτε τη σωστή συντήρηση των δρόμων που ελέγχουν δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν.

Των γραφομένων το αληθές, αποδεικνύουν οι πρόσφατες φωτογραφίες από τον αυτοκινητόδρομο Καλαμάτας – Τρίπολης, όπου τα φυτά στην βάση των διαχωριστικών «τζέρσεϊς» αναπτύσσονται ανενόχλητα…

Φυσικά, συχνά πυκνά συναντά κανείς διαφορικές καθιζήσεις (ζυμώματα του τάπητα), ελλιπή σήμανση, ζώα που περιφέρονται και ρωγμώσεις, που φυσικά δεν αφορούν τους σταθμούς διοδίων από όπου δεν περνά ούτε… κουνούπι, χωρίς να πληρώσει.

Είναι δε τόση η πρεμούρα των κυβερνώντων υπέρ των παραχωρησιούχων, που η μη καταβολή διοδίων είναι πλέον στην αρμοδιότητα της αστυνομίας (αντί μια απλή διαφορά μεταξύ ιδιωτών), ενώ όλοι οι σταθμοί διοδίων δεν υποχρεούνται στην καταβολή δημοτικών τελών, κάτι που είναι δεδομένο για όλα τα κτίσματα.

Κατά τα λοιπά, είμαστε… Ευρώπη.

Νίκος Τσάδαρης