Μεταξύ των ηγετών που έσπευσαν να συγχαρούν τον Ντόναλντ Τραμπ μετά την εκκωφαντική του νίκη στις προεδρικές εκλογές ήταν κι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο άνθρωπος με τον οποίο έχουν συγκρίνει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τον δισεκατομμυριούχο μεγιστάνα του real estate και σταρ των reality show….
Ο δεξιός πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και ιδιοκτήτης μιας μηντιακής αυτοκρατορίας, ο άνθρωπος που θεωρούσε τον Βλαντιμίρ Πούτιν φίλο και σύμμαχο και τροφοδοτούσε επί σειράν ετών τα πρωτοσέλιδα του εγχώριου και διεθνούς Τύπου με τα «ροζ πάρτι» στις βίλες του και την μανία του για τον ποδόγυρο, είπε ότι οι ομοιότητες μεταξύ των δύο ανδρών είναι «προφανείς» κι ότι ο Τραμπ θα κυβερνήσει «με εξουσία, αλλά και ισορροπία»…
Αν αληθεύει ότι είναι όντως φτιαγμένοι απ’ την ίδια στόφα ο Μπερλουσκόνι κι ο Τραμπ, δύο σώουμεν που τα έχουν βάλει με τους μετανάστες, χλεύασαν τις γυναίκες και επιτέθηκαν σε μερίδα του Τύπου, τότε λίγοι μπορούν να καταλάβουν την ανησυχία των προοδευτικών στις ΗΠΑ όσο οι Ιταλοί… Κι όπως γράφει ο Guardian, έχουν μερικές συμβουλές να τους δώσουν…
«Η αντιπολίτευση να σταματήσει τα κλάματα και να προσπαθήσει να καταλάβει τους ψηφοφόρους του Τραμπ…»
Επί σειράν ετών ο «αγροίκος» Μπερλουσκόνι με τη συμπεριφορά του πρόσφερε καθημερινώς τροφή σε πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους που ήθελαν να τον γελοιοποιήσουν.
«Οι πολέμιοι του Μπερλουσκόνι ενέδωσαν στον πειρασμό να τον χλευάζουν με το παραμικρό με αποτέλεσμα να υποστούν πολλές ήττες. Γιατί όταν εκείνος έλεγε ”η Δύση είναι ανώτερη” κι οι αντίπαλοι τον αποκαλούσαν ”λευκό ιμπεριαλιστή”, οι ψηφοφόροι έλεγαν μέσα τους ”έχει δίκιο”», λέει ο Τζιοβάνι Ορσίνα, συγγραφέας του βιβλίου «Μπερλουσκονισμός και Ιταλία», όπου επιχειρεί να εξηγήσει πώς κατάφερε ο «καβαλιέρε» να αγκιστρωθεί επί τόσο διάστημα στην εξουσία.
Κάνοντας αντιπολίτευση στον Μπερλουσκόνι με το να τον γελοιοποιούν δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, συμπληρώνει. «Ο καλύτερος τρόπος -αλλά δεν το έκαναν ποτέ στα σοβαρά- ήταν να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τι θέλουν οι ψηφοφόροι του και να προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Να σταματήσουν τα αστεία, τις φωνιές, τις γκρίνιες και τα κλάματα και να καταλάβουν τι θέλουν οι ψηφοφόροι του. Αλλά η Αριστερά ποτέ δεν κατάφερε να το κάνει αυτό», λέει ο Ορσίνα.
«Οι δημοσιογράφοι να προσέχουν μη γίνουν ”συνένοχοι”»
Ο Τραμπ δεν έχει κρύψει την αποστροφή του για τα ΜΜΕ. Μάλιστα στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας υποσχέθηκε ότι θα επανεξετάσει τη νομοθεσία, ώστε να καταστεί ευκολότερη η υποβολή μηνύσεων σε δημοσιογραφικούς οργανισμούς για ηθική βλάβη. Κι ανέφερε μεταξύ άλλων ως παραδείγματα τους New York Times, το CNN, και την Washington Post..
Η άνοδος του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία συσχετίστηκε με τον έλεγχο που ασκούσε στα media. Όχι μόνον ασκούσε επιρροή στα κρατικά ΜΜΕ ως πρωθυπουργός, αλλά και και μέσω της μηντιακής του αυτοκρατορίας επιχειρούσε να διαμορφώνει κατά το δοκούν την κοινή γνώμη.
«Πολλοί δημοσιογράφοι ήταν συνένοχοι ακόμη κι αν δεν τους έλεγχε ο Μπερλουσκόνι, επειδή π.χ. αποδέχονταν όρους του ή όταν αυτός επέλεγε σε ποιους προτιμούσε να δίνει συνεντεύξεις», λέει ο Τζάκοπ Ιακομπόνι, πολιτικός συντάκτης στη La Stampa.
«Ετοιμαστείτε για μια νέα φεμινιστική αντεπίθεση»
Ο Μπερλουσκόνι μπορεί να αθωώθηκε τελικά για την υπόθεση Ρούμπι, ότι δηλαδή γνώριζε πως η νεαρή πόρνη που προσέλαβε για τα μπούνγκα μπούνγκα πάρτι του ήταν ανήλικη κι ότι χρησιμοποίησε τη θέση του ως πρωθυπουργός για να συγκαλύψει το σκάνδαλο. Αλλά η ρετσινιά του έμεινε. Το όνομά του έγινε συνώνυμο μιας μειωτικής συμπεριφοράς έναντι των γυναικών, που τις υποβάθμιζε σε επίπεδο σεξουαλικού αντικειμένου.
Στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι η καλή εμφάνιση ήταν εκ των ων ου άνευ για μια γυναίκα με φιλοδοξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός διόρισε μάλιστα ένα πρώην μοντέλο, τη γνωστή Μάρα Καρφάνια, ως υπουργό Ίσων Ευκαιριών.
Η εμμονή του Τραμπ με τον ποδόγυρο είναι -κι αν δεν ήταν έγινε στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας- γνωστή: όχι μόνον όταν μαθεύτηκε ότι τις βαθμολογούσε με άριστα το 10, αλλά και απ’ τις καταγγελίες που διατυπώθηκαν εναντίον του για παρενόχληση και σεξουαλικές επιθέσεις.
Αλλά «στην Ιταλία οι γυναίκες αντέδρασαν», όπως λέει η πρώην υπ Εξωτ και γνωστή φεμινίστρια, Έμα Μπονίνο. «Η στάση του Μπερλουσκόνι προκάλεσε κάτι σαν επανάσταση μεταξύ των γυναικών και των γυναικείων οργανώσεων, που σιωπούσαν και απείχαν επί χρόνια σε σοβαρά γυναικεία ζητήματα. Προκάλεσε μια αντίδραση σε γυναικεία στερεότυπα ειδικά στα ΜΜΕ αλλά και στην ενδο-οικογενειακή βία.»
Η θρησκευτική Δεξιά: μια ανίερη συμμαχία;
Ο Μπερλουσκόν είχε μια άτυπη συμφωνία με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που τον βοήθησε να κρατηθεί στην εξουσία.
Ιταλοί επίσκοποι συχνά έστρεφαν το βλέμμα τους αλλού αποφεύγοντας να επικρίνουν μια κάθε άλλο παρά χριστιανική συμπεριφορά από μέρους του πρωθυπουργού, για όσο διάστημα αυτός ήταν διατεθειμένος να τους βοηθά στη νομοθετική τους ατζέντα, μπλοκάροντας π.χ. τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων ή να τους κατευνάζει το φόβο μήπως τους καταπιεί η εκκοσμίκευση, το Ισλάμ με τη μορφή της μετανάστευσης και η φιλελευθεροποίηση», λέει ο Μάσιμο Φατζίολι, καθηγητής Ιστορίας της Εκκλησίας στο Πανεπιστήμιο Βιλανόβα.
Ομοίως και ο Τραμπ -παρόλο που έχει τρεις γάμους στο ενεργητικό του και δεν έχει μιλήσει πειστικά για τα θρησκευτικά του πιστεύω- κέρδισε την υποστήριξη τεσσάρων στους πέντε ευαγγελικούς, με την ελπίδα και μόνον ότι ο εκλεκτός τους θα τοποθετήσει συντηρητικούς δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Ο Μπερλουσκόνι και ο Νόμος: ένα ανησυχητικό προηγούμενο
Την περασμένη εβδομάδα ο Ντόναλντ Τραμπ τακτοποίησε κάποιες μηνύσεις για απάτη ύψους 25 εκ δολαρίων που αφορούσαν στο «Πανεπιστήμιο Τραμπ», απομακρύνοντας απ’ τη μέση έναν νομικό πονοκέφαλο.
Επίσης έχει υποστηρίξει ότι τον έχουν βάλει στο μάτι οι φορολογικές αρχές της χώρας και προεκλογικά απείλησε ότι θα μηνύσει όσες γυναίκες τον κατηγόρησαν για σεξουαλική παρενόχληση και επιθέσεις.
Και ο Μπερλουσκόνι είχε αντίστοιχους μπελάδες με τη Δικαιοσύνη και συχνά πυκνά εξαπέλυε μύδρους κατά των εισαγγελέων, χαρακτηρίζοντάς τους «στρατευμένους κομμουνιστές».
«Ο Μπερλουσκόνι προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την πολιτικη του ισχύ για να αμυνθεί, φτιάχνοντας νόμους κομμένους και ραμένους στα μέτρα του, χρησιμοποιώντας τη θέση του ως πρωθυπουργού για να καθυστερήσει δίκες…», υπενθυμίζει ο Ορσίνα.
