Δείχνουμε μόνο καλά ή είμαστε και στην πραγματικότητα; Πόσοι από εμάς θα έλεγαν πως πραγματικά ζουν με αισιοδοξία για το μέλλον; Το ότι μεγαλώσαμε μέσα στην κρίση μας κάνει τελικά παιδιά σε κρίση;
Ερευνα από το Young Women’s Trust, που δημοσιεύει η metro.co.uk, επιβεβαιώνει πως τα άτομα ηλικίας 18-30 ανησυχούν και ανησυχούν πολύ. Η δουλειά, η στέγη και η ψυχική υγεία είναι τομείς που τους κάνουν να βλέπουν το μέλλον με καθόλου θετική ματιά.
Από τους 4.000 ερωτηθέντες, το 48% ανέφερε πως ανησυχεί για τον μισθό τους, με το 30% να έχει συμβόλαιο χωρίς ώρες εργασίας, ενώ το 28% δηλώνει πως οι ώρες που εργάζεται δεν είναι αρκετές για να επιβιώσει.
Παράλληλα, το 43% ζει στο πατρικό του, ενώ το 24% είπε πως γύρισε πίσω, καθώς δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά την συντήρηση ενός σπιτιού. Το 56% ανέφερε πως θα εξέταζε το ενδεχόμενο μετακόμισης στο εξωτερικό για να βρει δουλειά.
Πάνω από τους μισούς ερωτηθέντες δήλωσαν πως ανησυχούν για το μέλλον, με το 42% να αισθάνεται πως έχει φθαρεί και το 1/3 αυτών να ανησυχεί για την ψυχική του υγεία εξαιτίας αυτού.
Οι γυναίκες, δε, φαίνεται πως επηρεάζονται περισσότερο, με το 38% να έχει περισσότερες έγνοιες σχετικά με την ψυχική ευεξία τους σε σύγκριση με το 29% των ανδρών. Από τις γυναίκες το 54% ανέφερε πως δεν έχει αυτοπεποίθηση, ενώ το 39% των ανδρών αισθάνεται το ίδιο.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει πως η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου βασίζεται στην εργασία και την οικονομική του επιφάνεια. Αυτά τα δύο στοιχεία φαίνεται πως επηρεάζουν και προσδιορίζουν την εικόνα του. Η κατάρρευση αυτών των δύο αυτομάτως μπορεί να σημαίνει την κατάρρευση της αυτοπεποίθησής του.
Την ίδια ώρα, αυτό προκαλεί την αύξηση των ψυχικών διαταραχών, οι οποίες μπορεί να έχουν συνέπειες όχι μόνο στην ψυχική του ευημερία αλλά και την σωματική του υγεία. Μελέτες έχουν δείξει πως υπάρχει σύνδεση της έλλειψης εργασίας με την αύξηση της κατάθλιψης και του άγχους.
Οπότε τι; Μιλάμε για μια γενιά που ζει μέσα στα προβλήματα, χωρίς ελπίδα για το μέλλον;
Ο Δρ. Κάρολ Ιστον, διευθύνων σύμβουλος του Young Women’s Trust υπογραμμίζει πως οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρέχουν λύσεις φροντίζοντας για το μέλλον των παιδιών της χώρας τους. Να βελτιώσουν τις επιλογές στέγασης και να αντιμετωπίσουν τις διακρίσεις στον χώρο εργασίας.
«Σε μια εποχή που παραδοσιακά χαρακτηρίζεται από νεανική αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, είναι λυπηρό το γεγονός πως πολλοί νέοι, ιδιαίτερα γυναίκες, αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα και όλο περισσότεροι έχουν φθαρεί και ανησυχούν για το μέλλον».
Οπως υποστηρίζουν, όμως, πολλοί νέοι: «Λένε πως είμαστε η γενιά με αυτό τον τίτλο, αλλά δεν είμαστε. Απλά θέλουμε να ζήσουμε».
