Δικαίωσε το Πρωτοδικείο 187 γιατρούς οι οποίοι απολύθηκαν από τον ΕΟΠΥΥ, επειδή αρνήθηκαν να κλείσουν τα ιδιωτικά ιατρεία τους για να συνεχίσουν να εργάζονται στον οργανισμό, όπως όριζε σχετικός μνημονιακός νόμος, επί υπουργίας Αδωνι Γεωργιάδη.
Με τον ν.4238/2014, περίπου 3.000 γιατροί απολύθηκαν, ενώ οι μισοί προσέφυγαν στην δικαιοσύνη. Σήμερα, το Πρωτοδικείο με την απόφασή του ανάβει το πράσινο φως στους προσφεύγοντες να επιστρέψουν στην εργασία τους μέχρι να εκδοθεί απόφαση από το δεύτερο βαθμό (Εφετείο), κρίνοντας ότι ο επίμαχος νόμος είναι αντισυνταγματικός και αντίθετος με το πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ.
Ειδικότερα, το δικαστήριο έκρινε ότι ο νόμος του 2014 παραβιάζει τις αρχές της αναλογικότητας αλλά και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, καθώς επιβάλλει καθεστώς αποκλειστικής απασχόλησης στους γιατρούς, χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για μεταβατική περίοδο προσαρμογής.
«Οι ενάγοντες ως ιατροί / οδοντίατροι του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., είχαν παγίως τη δυνατότητα να ασκούν παράλληλα την ιατρική ως ελεύθερο επάγγελμα και έτσι, είτε με ίδια κεφάλαια που άντλησαν από δάνεια είτε με τη σύναψη συμβάσεων επαγγελματικής μίσθωσης, ξεκίνησαν τη λειτουργία ιδιωτικών ιατρείων, τα οποία εξόπλισαν με ιατρικό εξοπλισμό και τα στελέχωσαν με βοηθητικό ιατρικό και γραμματειακό προσωπικό. Γενικότερα και με βάση την πάγια δυνατότητα άσκησης ελεύθερου επαγγέλματος, οργάνωσαν την επαγγελματική τους ζωή και τις βιοτικές τους σχέσεις σε μακροπρόθεσμο επίπεδο (αφού ο βραχυπρόθεσμος προγραμματισμός έχει περιστασιακό χαρακτήρα και δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εύλογος). Τα δεδομένα αυτά ανατράπηκαν άρδην και αιφνιδίως από το θεσπιζόμενο ασυμβίβαστο με προφανείς και ιδιαίτερα δυσμενείς συνέπειες, αφού οι ενάγοντες ιατροί του Ε.Ο.Π.Υ.Υ,. καλούνται άμεσα είτε να εγκαταλείψουν τη θέση του ιατρού στο δημόσιο σύστημα υγείας, είτε να παύσουν την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματος.
Εάν αποφασίσουν υπέρ της άσκησης του ελεύθερου επαγγέλματος, τότε θα απολέσουν άμεσα μια βασική πηγή εισοδήματος σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους έστω και ένα βραχύ χρονικό διάστημα προκειμένου να προσαρμόσουν την επαγγελματική και την οικογενειακή τους ζωή στα νέα, σημαντικά διαφοροποιημένα, δεδομένα. Από την άλλη πλευρά, εάν αποφασίσουν υπέρ της θέσης στο δημόσιο σύστημα υγείας και διακόψουν την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματος, πέρα από τη απώλεια των αμοιβών από την πηγή αυτή, θα βρεθούν αντιμέτωποι και με πρόσθετες σημαντικές οικονομικές δυσχέρειες που προκύπτουν λ.χ. από την αχρήστευση ιατρικού εξοπλισμού που πιθανόν να μην έχει αποσβεσθεί ακόμη η αξία του, από την υποχρέωση αποζημίωσης βοηθητικού ιατρικού και γραμματειακού προσωπικού και την υποχρέωση καταβολής μισθωμάτων μέχρι τη λήξη της συμβατικής μισθωτικής σχέσης.
Όλα τα παραπάνω προβλέφθηκαν χωρίς να είναι εμφανής κάποιος συγκεκριμένος και υπέρτατος λόγος δημοσίου συμφέροντος, που να καθιστά απαγορευτική την πρόβλεψη οποιασδήποτε μεταβατικής ρύθμισης για το ήδη υπηρετούν ιατρικό προσωπικό του Ε.Ο.Π.Υ.Υ.» αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης, με την οποία το δικαστήριο υποχρεώνει τον ΕΟΠΥΥ, να αποδεχθεί την εργασία των γιατρών με τους ίδιους όρους που την παρείχαν και πριν από την ένταξή τους σε καθεστώς διαθεσιμότητας και με την διατήρηση των δικαιωμάτων τους και του βαθμού που κατείχαν, χωρίς να διακοπεί το ελευθέριο επάγγελμα τους, δηλαδή η άσκηση του επαγγέλματός τους στα ιατρεία τους.
