Οι δεινόσαυροι είχαν αρχίσει τη μακρά και φθίνουσα

πορεία τους προς την εξαφάνιση πολύ πριν την καταστροφική πτώση μετεωρίτη που έλαβε χώρα περίπου 66 εκατ. χρόνια πριν, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Discovery News, η έρευνα, που δημοσιοποιείται στο Proceedings of the National Academy of Sciences, είναι η πρώτη που χρησιμοποιεί φυλογενετικές πληροφορίες – το πώς ένα είδος σχετίζεται με ένα άλλο- στο πλαίσιο της μελέτης της ειδογένεσης και της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Τα δεδομένα αυτά υποδεικνύουν ότι τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για τους περισσότερους δεινοσαύρους που δεν εξελίχθηκαν σε πουλιά.

«Κάποιοι δεινόσαυροι σίγουρα σκοτώθηκαν στην πρόσκρουση, εκείνοι κοντά στο σημείο, για παράδειγμα, άλλοι ίσως να σκοτώθηκαν σε τσουνάμι που προκλήθηκε από την έκρηξη» δήλωσε στο Discovery News ο Μαναμπού Σακαμότο, της Σχολής Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ, επικεφαλής συντάκτης της έρευνας.

«Η πλειονότητα των εναπομεινάντων δεινοσαύρων στον υπόλοιπο κόσμο πιθανώς να πέθαναν από έλλειψη τροφής, καθώς η βλάστηση πέθαινε και αυτή γύρω τους, εξαιτίας του νέφους στάχτης που κάλυψε τον ουρανό (πυρηνικός χειμώνας)».

Μοντέλο που δημιούργησαν ο Σακαμότο και οι συνάδελφοί του, Μάικλ Μπέντον και Κρις Βεντίτι, έδειξε ότι οι περισσότεροι πληθυσμοί δεινοσαύρων μειώνονταν ήδη, περίπου 48- 53 εκατ. χρόνια πριν την πρόσκρουση του αστεροειδούς, ο οποίος άφησε τον πελώριο κρατήρα Τσιξουλούμπ στο Μεξικό. Όπως επισημαίνουν, η Κρητιδική Περίοδος χαρακτηριζόταν από ακραίες γεωλογικές και περιβαλλοντικές αλλαγές. «Για παράδειγμα, το επίπεδο της θάλασσας είχε διακυμάνσεις, το κλίμα άλλαζε, από πολύ θερμό σε ψυχρό σε όλο τον κόσμο, και οι ήπειρο διαχωρίζονταν, δημιουργώντας τις κύριες ηπείρους που έχουμε σήμερα», αναφέρει ο Σακαμότο, προσθέτοντας ότι ο διαχωρισμός των ηπείρων θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα τη μείωση της γης που ήταν διαθέσιμη/ προσφερόταν για μετανάστευση των δεινοσαύρων, η οποία βοηθούσε στην εξέλιξη νέων ειδών. Όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, τόσο τότε όσο και σήμερα, είναι καταλύτης μεγάλων περιβαλλοντικών και οικολογικών αλλαγών, ενώ η άνοδος της στάθμης της θάλασσας μπορεί αρχικά να βοηθούσε στην εξέλιξη περισσοτέρων ειδών δεινοσαύρων, αλλά η μείωση της διαθέσιμης ξηράς μακροπρόθεσμα είχε αποτέλεσμα τον περιορισμό της ανάπτυξης ειδών.

Ακόμα, σημαντική απειλή για τους δεινοσαύρους αποτέλεσε η εξέλιξη και αύξηση των θηλαστικών , τα οποία συνέβαλλαν στην «υποχώρηση» των μέχρι τότε κυρίαρχων ειδών, καθώς οι μακρινοί μας πρόγονοι, σε μεγάλο βαθμό μικρά πλάσματα που παρέπεμπαν σε τρωκτικά, ανταγωνίζονταν τους δεινοσαύρους στην αναζήτηση τροφής, έτρωγαν τα αυγά τους, μετέδιδαν ασθένειες κ.α.

Πέρα από τους δεινοσαύρους που εξελίχθηκαν σε πτηνά, όταν έπεσε ο μετεωρίτης υπήρχαν δύο μεγάλες ομάδες που ήταν ισχυρές: Οι φυτοφάγοι αδρόσαυροι και κεράτοπες, που είχαν αποκτήσει εξειδικευμένα σαγόνια, τα οποία τους επέτρεπαν την καλύτερη επεξεργασία της τροφής τους.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει το δημοσίευμα είναι ότι, όπως προκύπτει, κάθε είδος ζώου που περνά μια μακρά περίοδο «παρακμής» μπορεί να εξοντωθεί από ένα καταστροφικό γεγονός- κάτι το οποίο προκαλεί ανησυχία σχετικά με το τι επιπτώσεις θα είχε ένα τέτοιο συμβάν στη σημερινή εποχή.

huffingtonpost